[Review] Geschreven door Wessel op 2006-11-11 15:22:16

Bustripjes, verlaten eilanden en angstaanjagende nieuwe hunters...

Daar loop je dan. Al zeven, hoogstens negen dagen misschien, geen levende mensen meer tegengekomen, struin je door het overweldigende landschap van het zuiden van Peru. Het was inderdaad wel tijd voor een rustpauze, een moment om jezelf te vinden in een omgeving waar niets of niemand je kan storen. Na meer dan een week reizen is dan eindelijk je doel in zicht: de top van de Aconcagua! Maar dan, nog geen honderd meter voor je eigen neus komt er een bus de hoek om tuffen! Je wrijft nog eens in je ogen maar het is wat je ziet: Uit de bus stappen vrolijk allemaal bekende en beruchte gezichten. Een hele hoop docenten van je school hebben een gezamenlijke vakantie geregeld naar precies dezelfde berg als waar jij je sabatical kwam vieren! Het lijkt allemaal onwerkelijk maar het geeft je hetzelfde gevoel wanneer je denkt alleen aangespoeld te zijn op een onbewoond eiland en dat dan blijkt dat er nog een man of 50 aan het overleven is waarmee je dus je eten zult moeten gaan delen… Laten we een beter voorbeeld pakken: Neem nu de Metroidserie. Helemaal in je ééntje zwerf je door onwerkelijke omgevingen en als Samus Aran draag je de last van het redden van het hele universum enkel op twee schouders. Vijanden zijn de enige tekens van leven in je omgeving; het is altijd het principe geweest van de geweldige serie. Maar opeens was daar Metroid Prime 2: Echoes die alvast de stoute schoenen aantrok en een voorzet gaf. Metroid Prime: Hunters gaat daar verder en is volledig gefocust op de multipalyer. Online, wireless met vrienden of tegen de computer: Het is voortaan de bedoeling andere premiejagers van kant te maken in een wereld waar actie en schietwerk voortaan overheersen. Maar is dat wel zo dramatisch? Tegenstanders vinden het heiligschennis en vrezen al voor Metroid Super Baseball: ‘Immers, wie wil er nu op vakantie naar dezelfde bestemming als bijna al zijn leraren?!’ Voorstanders vinden de nieuwe ontwikkeling om van te smullen: ‘Lost is toch niet voor niets een enorme hit geworden?!’ Wie er gelijk heeft zal blijken aan het einde van deze review! De ultieme kracht Zoals ik al zei is de nieuwe Metroid voor de Nintendo DS eigenlijk alleen maar gericht op de meerspelerstand. Ik sta toch even stil bij deze singleplayer, om vervolgens heel de multiplayer binnenstebuiten te keren, de beeldkwaliteit te bejubelen en de besturing uit te leggen. In de singleplayer stand speel je zoals gewoonlijk met Samus Aran, een pittige tante die in haar power suit al vele avonturen doorstaan heeft. Een raadselachtige boodschap stuurt haar op onderzoek uit om ‘de ultieme kracht’ te gaan vinden. Ze is dit keer echter niet de enige want een aantal premiejagers zullen het haar op haar weg behoorlijk moeilijk gaan maken. Het verhaal heeft weinig om het lijf en jammer genoeg kun je op een vrije middag al bijna heel het spel uitspelen. De overweldigende eindbazen waar Metroid mij altijd weer mee wist te verassen zijn weggelaten en eigenlijk alleen de andere hunters en de laatste eindbaas neigen naar een poging om dit kaliber te bereiken. Erg jammer maar misschien wel een bewuste keuze van de makers omdat deze zich waarschijnlijk meer bezig wilden houden met waar het in deze game om gaat: multiplayer knallen! En dat doet deze game goed! Verschillende modes zijn niet erg baanbrekend maar meer ontworpen onder het motto ‘beter goed gejat dan slecht verzonnen’ en ik kan de makers daar alleen maar gelijk in geven. Een overvloed aan maps is grote plus maar een tegenvaller is dat niet alle modes even goed speelbaar zijn in iedere map. Tactische modi als ‘nodes’, waarin je bepaalde punten moet bezetten, werken voor geen meter in een kleine, volkomen open arena en actievol knalwerk tussen drie personen spelen in een reusachtig doolhof is bijna niet, tot onmogelijk. Concurrentie in aantocht Met een zestal hunters die allemaal een eigen kracht hebben met een bepaald wapen en ook nog eens allemaal in een alternatieve vorm kunnen ‘morphen’, is er voor ieder wat wils. Ieder karakter voelt ook echt anders dan de andere hunters en de diepgang bereikt hierdoor een hoogtepunt, in dit verband misschien wel een positief dieptepunt te noemen. Onder andere hierdoor onderscheidt Metroid Prime: Hunters zich met hersenloze knallers. Naast Samus Aran, die we allemaal ondertussen wel zullen kennen, is het dus schieten geblazen met bijvoorbeeld Noxus, een kille premiejager die extra voordeel zal behalen met de 'judicator', een geweer dat een snelle ijsstraal af zal vuren. Zijn alternatieve vorm is een soort tol maar de scherpe klauwen die hij rond zwaait bewijzen wel dat hij geen kinderspeelgoed is. Persoonlijke favoriet is Sylux, de robotachtige killer die in zijn alt-vorm supersnel over het oppervlak kan razen terwijl hij tegenstanders belaagt met mijnen die door middel van stroom aan elkaar verbonden zijn. Zijn favoriete wapen is de 'shock coil', een wapen dat een elektrische straal zal afvuren die levens van je tegenstander op zal slurpen en het jou erbij zal geven! Mooi vormgegeven is het karakter Spire. Dit magmamonster kan zich verbergen in lava en is in zijn nopjes met de 'Magmaul', die lavabollen in een boog kan afvuren. Zijn alt-vorm doet nog het meeste denken aan die gekke stuiterballen met uitsteeksels die je vroeger uit een draaiautomaat kon krijgen als je maar genoeg zeurde bij je moeder. Zeer populair en berucht is Trace. Ook dit karakter is erg goed bedacht en velen weten met deze rode rakker vele kills te behalen. Al is het maar omdat ze constant in zijn spinachtige alt-vorm rondvliegen door het level of omdat ze gewoon lekker zitten te 'campen'. Trace is namelijk met het sniperwapen, de 'imperialist' onzichtbaar voor het oog van andere spelers! Ook Kanden mag niet ontbreken in deze opsomming van alle karakters, wapens en alt-vormen. Dit 'mislukte experiment' zoals hij staat beschreven in de handleiding, is favoriet met de 'volt-driver', haast een net wat krachtigere en snellere versie van de powerbeam, en zijn alt-vorm, de 'stringlava' kan doelzoekende mijnen achterlaten. Ten slotte is daar nog Weavel. Deze kruising tussen een Galactic Federation Trooper en Master Chief knalt er lekker op los met de ‘battlehammer’, een gevaarlijk explosief wapen dat snel achter elkaar in bogen kan schieten. Zijn alt-vorm is misschien wel de opvallendste: Hij splits zich namelijk in tweeën! De éne helft verandert in een automatische doelzoekende missile launcher en met de andere helft kun je nog rondlopen en met een sprong en een zwaardslag andere spelers van het leven beroven. De enige niet genoemde wapens hier zijn dan nog de standaard powerbeam, de missile launcher en de Omega cannon. Eerste twee genoemden zijn overbekend, die laatste komt in het hele spel maar een enkele keer voor en richt lekker veel vernieling aan!

Flauwe geintjes, ophopende frustraties en een eindoordeel...

Behalve de speelbare personages zijn ook alle omgevingen en vijanden uit de singleplayermodus zeer mooi weergegeven. Snelle actie laat je vergeten hoe mooi de omgeving waarin je losgaat wel niet is maar op rustige stukjes en vooral tijdens filmpjes zul je merken waar je Nintendo DS wel niet toe in staat is! Filmpjes die je ooit gezien hebt in de singleplayer kun je overigens terug bekijken. Verveeloren kunnen nog lekker terug kijken en macho’s kunnen opscheppen bij hun vriendjes met een gameboy micro, als ze maar wel oppassen voor andere macho’s met een psp! Verder niet meer dan een leuke toevoeging. Geen slechte grap Maar wat is een zeer uitgebreide en oogstrelende multiplayergame wanneer de besturing ingewikkelder is dan een mummie en stommer is dan een dom blondje? Een slechte grap inderdaad! Gelukkig is van dat laatste totaal geen sprake. De actie in deze game stapelt zich in hoog tempo op en dus is snel reageren een vereiste. Dit is echter geen probleem: Schieten, in een zwiep omdraaien en doorgaan met vuren terwijl je van het ene platform naar het andere springt is binnen de kortste keren even eenvoudig als je veter strikken. Als een natuurlijk instinct, weet je zonder handleiding en veel speelervaring al de beste moves uit je DS te halen. Moordneigingen Al deze pluspunten en de genoemde maar goed verstopte kleine minpuntjes van deze game lijken rechtstreeks op klassieker te wijzen. Er zijn echter toch echt een aantal kleine dingentjes in deze game die het spelplezier enigszins naar beneden trekken als ik heel kritisch naar het spel ga kijken. De sfeer van vorige Metroidgames wist me bijvoorbeeld altijd zo te raken: Ik verdronk in overweldigende kloven en baande me een weg door kleine kieren in mijn morphball. Geweldig vond ik altijd die diversiteit in vijanden en het idee dat alles over wordt gelaten aan één enkele persoon, jijzelf. Deze nieuwe stap in de serie is dan misschien wel een stuk actievoller en zeker geen misstap, persoonlijk ga ik toch liever voor het oude vertrouwde ‘Metroidgevoel’. Ik vertelde ook al dat niet alle maps lekker spelen in iedere mode en je zult inderdaad net zien dat je tegenstanders voor een hele stomme map zullen kiezen. Je haalt je schouders op en maakt de irritante kindjes toch makkelijk in. ‘Mooi’ denk je wanneer je ziet dat je ver voor staat en de tijd binnen enkele momenten op zal zijn. Totdat de actie op je scherm bruut wordt onderbroken door een vervelende mededeling die je helaas te vaak zult gaan zien bij de onlinemode van deze game: Je tegenstander heeft zich snel terug getrokken door te ‘disconnecten’! Woedend ben je en je houdt je in om je Nintendo DS niet dubbel te klappen op zo’n manier dat de beeldschermen aan de buitenkanten zitten om vervolgens met een psycho-achtige beweging met je stylus door je beeldscherm heen te boren om hem er aan de achterkant weer uit te zien komen, maar geloof me: Dit is wel het gene dat je op dat moment zou willen doen! Gevolg van deze acties van zielige flippoverzamelaars is wel dat ratings eigenlijk heel oneerlijk in elkaar steken en dat het het spelplezier behoorlijk naar beneden haalt af en toe. Maarach, wie haalde nu niet zulke grapjes uit toen hij acht jaar was? En misschien ben ik ook wel een oude zeur aan het worden en moet ik deze ventjes eigenlijk gewoon negeren en voortaan alleen nog maar met zogenaamde ‘rivals’ en ‘friends’ spelen. Het zou namelijk toch ook zonde zijn om in een lovende review van een cool spel te eindigen met een soortgelijk gezeur als mijn oude, hyperactieve levensbeschouwing leraar iedere maandag tijdens het eerste uur ophing. Feit is wel dat het dermate irritant is dat het wel genoemd moet worden maar dat deze minpuntjes echt in het niet vallen met alle pluspunten. Conclusie Een besturing die werkt als en trein, beelden die je oogjes lekker mogen verwennen en een gezonde en goede dosis schietwerk in het Metroid-universum bieden uren speelplezier in de multiplayer. Iets dat we misschien onderschat hebben na het spelen van de ‘First hunt’-demo. Een uitgebreide keur aan locaties, speelbare personages en wapens zijn ook zeker welkom. Deze game mag dan schampen aan perfectie, de magere singleplayer, mogelijke foute combinaties tussen map en mode en gruwelijk irritante ‘disconnecters’, zorgen ervoor dat ik deze game helaas niet mag belonen met een waardering boven de negen. Verder geldt natuurlijk dat je ervan moet houden: Een echte moraalridder kijkt namelijk nooit naar Lost!

N1 Score: 8.7

+

-

Gekoppelde games

Metroid Prime: Hunters (Nintendo DS)