[Review] Geschreven door Jorg op 2003-09-27 01:05:18

A tale of swords and souls...

Game: Soul Calibur System: Dreamcast Datum: 1999 Vechtspellen vind ik al leuk om te doen sinds Double Dragon 2 voor de NES, en Golden Axe, twee sidescrollers. Later kwam daar de lekkere One-to-One combat van Mortal Kombat bij, en was ik verkocht. De nadruk lag toen vooral op Mortal Kombat 2 en Street Fighter, dat waren DE spellen om uit te checken, vanwege hun goede graphics, uitstekende gameplay, en maanden plezier met de multiplayer modes. Skippen we een aantal jaar. Fast Forward naar 1998. Enter the Dreamcast. Een van de launchgames is Soul Calibur, het vervolg op het meer dan uitstekende Soul Blade (of Soul Edge, de Arcade titel van het spel). Lees ook onze feature “De geschiedenis van Soul Calibur” voor wat achtergrond informatie. Soul Calibur gaat – in het kort - over het machtige zwaard Soul Edge. De Soul Edge trekt vechters aan uit allerlei landen en tijden. Elk van deze vechters heeft zijn eigen redenen en verhaal om achter het mystieke zwaard aan te gaan, en er om te vechten met anderen. Alhoewel het verhaal beter is dan dat van de meeste andere beat-em-ups, ga je geen vechtspel spelen omdat het zo’n diepe storyline heeft. Je wilt mannetjes in elkaar slaan! Graphics Ik zal er niet omheen lullen verder: dit spel is MOOI, zo niet het mooiste spel wat ik tot dan toe gezien had. De achtergronden zijn heel degelijk, het artwork is prima, de modellen van de vechters zelf zijn uitstekend, maar niet beter of minder dan Virtua Fighter of Dead or Alive, 2 andere dreamcast fighters. Waar Soul Calibur zich echt in onderscheid van de rest van de spellen zijn de animaties: Wapperende mantels en haar, blinkende tanden, soepele moves, de flitsen in de lucht die de wapens achterlaten, verschillende gezichtsuitdrukkingen, Soul Calibur heeft het allemaal. Voor de rest: screenshots zeggen meer dan 1000 woorden. Sound De soundtrack van Soul Blade was prima. Namco heeft die opgepoetst, hier en daar verbeterd, en in Soul Calibur verwerkt. De muziek sluit naadloos aan bij de levels en de characters, is nooit hinderlijk aanwezig, maar werkt alleen maar positief bij aan je speelervaring. Naast muziek zijn er natuurlijk ook allerlei andere geluiden. De wapens klinken goed, voor zover ik dat kan beoordelen natuurlijk. Ik heb nog nooit echt met een katana iemand om zn oren geslagen. De characters zeggen een heleboel, maar dat is allemaal in het Japans. Persoonlijk vind ik dat toffer klinken dan Engels, maar dat betekent wel dat ik niet kan verstaan wat ze allemaal zeggen. Gameplay Net zo belangrijk als de graphics en sound is de gameplay. Een game die er fantastisch uitziet kan best een rukgame zijn, of andersom. Soul Calibur heeft geluk: het ziet er fantastisch uit EN het speelt goddelijk. Soul Calibur is 3D, en Namco heeft daar gebruik van gemaakt door een “8-way-run” te implementeren. Dat betekend dat je niet alleen naar voren, achteren, omhoog en omlaag ook nog dieper het level in kunt lopen, of een rondje om je tegenstander heen kunt wandelen. Ieder mannetje heeft een heel eigen wapen en vechtstijl, en die wapens maken Soul Calibur ook anders dan alle andere fighters. In plaats van veschillende soorten hand-to-hand combat kun je lekker elkaar met een grote bijl, stok, nunchaku’s of katana te lijf gaan. Voeg daar een enorme lijst moves aan toe, en het begint al ergens op te lijken.

In je eentje kun je je prima vermaken met soul calibur, met onder andere een single player mode, practice mode en weapons mode. Tijdens het spelen van deze modes kun je een heleboel extra dingen unlocken: in totaal zijn er 18 characters en 18 levels, je kunt extra wapens voor je characters winnen, 300 stukken artwork die in een gallery worden opgeslagen, een “liquid metal mode” waarin alle mannetjes eruit zien als gesmolten terminators Je kunt je in je eentje dus prima vermaken met Soul Calibur. Nog leuker dan in je eentje spelen is met zn tweeen spelen, nietwaar? Daarom zijn er ook nog een aantal multiplayer modes. Ik speelde regelmatig met een maat van me, en ons record is spelen tot 68-73 in mijn nadeel, en besloten we dat we ongeveer net zo goed waren, en bovendien erg moe. Controls De besturing is soms raar, en de Dreamcast controller is toch al niet de fijnste. Maar alles went, en na een tijdje spelen merk je er niks meer van. Sommige mensen vinden het vervelend, maar ik persoonlijk heb er weinig moeite mee gehad. Replay De replay waarde van een fighter van dit formaat is ontzettend hoog. Tuurlijk, zoals bij alle fighters speel je de single player story mode in een uurtje uit als je slecht bent, en in een half uur als je goed bent. Gelukkig zitten er zoveel andere mogelijkheden in, dat je je maanden niet hoeft te vervelen, zeker als je vrienden hebt die ook graag fighters spelen. En waarom genoegen nemen met minder als je Soul Calibur kunt doen? Ik heb geen idee. Perfectie? Om niet helemaal kwijlend te eindigen, toch maar een paar kleine minpunten. Is Soul Calibur dan perfect? Nou, bijna. Eigenlijk is het gewoon een opgepoetste versie van Soul Blade, maar waarom zou je iets veranderen dat al goed is? Soul Calibur 2 (om even op de zaken vooruit te lopen) is ook een opgepoetste versie van Soul Calibur 1. Dat maakt de game zelf niet minder hoor, integendeel. Sommige mensen vinden het iets te veel button smashen, en soms mis ik zelf ook wel de strategische countermoves van bijvoorbeeld Dead or Alive. Met knoppen rossen kom je in het begin een heel eind, totdat je het vaker gaat spelen. Soul Calibur is makkelijk om aan te beginnen, maar moeilijk om fatsoenlijk onder de knie te krijgen. Conclusie Heb je geen Dreamcast? Haal dan Soul Calibur 2 maar. Heb je wel een dreamcast maar geen Soul Calibur? Schaam je diep. Heel diep!

N1 Score: 9.5

+

-

Gekoppelde games

Soulcalibur (Nintendo GameCube)