[Review] Geschreven door Quint op 2006-12-30 18:25:23

The Legend begins

Het moment is daar. The Legend of Zelda: Twilight Princess is verleden tijd en er moet aan de review begonnen worden. Dit is het moment waar ik tijden naar verlangd heb. Twilight Princess uitgespeeld hebben en je het hele avontuur zo voor de dag kunnen halen. Al vanaf de dag dat het filmpje van Link vs. Ganondorf op de Nintendo Space World 2000 verscheen, hunkerde ik naar een waardig 3D-vervolg op Ocarina of Time. The Wind Waker was een lekker tussendoortje, maar het was niet dé game waar wij met zijn allen op zaten te wachten. Nee, dat zou The Legend of Zelda: Twilight Princess worden. Na een hoop gameplay footage gezien te hebben, allerlei weetjes gelezen te hebben en de beslissing genomen te hebben dat ik hem definitief ging aanschaffen voor de Wii, is het nu tijd om te kijken of de game voldaan heeft aan mijn immens hoge verwachtingen.

Herhaling Het verhaal is denk ik iets wat jullie al vele malen hebben gehoord of hebben gelezen, maar omdat het verplichte kost is in een review zal ik het maar even herhalen. Jij bent Link, een geitenherder in het dorpje Ordon Village. Op een dag word jij uitgenodigd door de burgemeester om een speciaal item naar Hyrule te brengen. Als je op zoek gaat naar je paard om op pad te gaan, zie je tot je verbazing dat hij in de Healing Spring staat. Ze wordt verzorgd door een lief meisje uit je thuisdorp, omdat jij het paard hebt verwond na het horde springen. Terwijl je behoorlijk op je falie krijgt, wordt de enigszinse rust verstoort door een horde vijanden. Een groot everzwijn inclusief lelijke berijder verschijnt in het meer en slaat Link knock-out. Als je bijkomt blijkt dat iedereen die net nog in het water aanwezig was, verdwenen is en je gaat op onderzoek uit. Je ziet een gordijn van zwart smeersel tegen een muur hangen en door een griezelige hand die uit de muur tevoorschijn komt, word je naar binnengetrokken. Je bent in een surrealistische omgeving, die overigens uitermate mooi is weergegeven, genaamd de Twilight Realm belandt. Als je voor de tweede keer op rij wakker wordt na bewusteloosheid ben je niet de normale 16 jarige Link, maar een wolf! Het blijkt dat mensen uit de 'lichtwereld' er niet kunnen overleven in hun normale gedaante en ze zullen daarom veranderen in geesten. Behalve de uitverkorene, die zal zijn leven daar voortzetten als beest. Toevallig dat jij dat net bent. Maar goed, je bent wakker geworden op een vreemde plek en die plek blijkt een gevangeniscel te zijn. Voor je staat een dat zichzelf Midna noemt. Ze zegt dat ze je wil helpen, als je kunt bewijzen dat je haar van dienst kunt zijn. De eerste opdracht is om uit de cel te komen en hier word je gelijk in het diepe gegooid met je mogelijkheden als wolf.

Link de Wolf Ik probeerde een paar knoppen uit en kwam tot de ontdekking dat ik aan kon vallen door met de Wii Remote te slingeren, of door met Z te targetten en op de A-knop te drukken. Verder merkte ik op dat ik met de linker of de rechterknop van de D-pad mijn zintuigen behoorlijk aanscherpte. Ik zag na indrukking een zwak stuk vloer en met een simpele druk op de onderste knop van de D-pad groef Link zich als wolf onder de tralies door. Wauw. De eerste puzzel als wolf had ik al opgelost. Het voelde erg natuurlijk aan en ik wilde meer meemaken in deze gedaante. Stiekem vond ik het leven als wolf aantrekkelijker dan het leven van een in een groen-gehezen-maillot elvenjochie, om maar even met het cliché-beeld van sommigen mee te gaan. Naast de normale springaanval van jou als wolf, heb je ook nog een bijtaanval. Als je je eenmaal hebt vastgegrepen aan een vijand kun je met een paar drukken op de A-knop er naar alle lust op los bijten. Dit geeft niet alleen een tof gevoel, het ziet er ook nog eens erg gaaf uit. En dat was nog niet alles. Als wolf heb je Midna op je rug en dat is niet voor niks. Ze helpt je namelijk met een hoop dingen en heeft zelf ook nog een handige aanval voor je vijanden in petto. Houd de B-knop ingedrukt en er verschijnt een cirkel om Link. Zorg ervoor dat vijanden in deze cirkel lopen en laat vervolgens de B-knop los. Bijna alle vijanden die zich in deze cirkel bevonden, zullen zich hierna gewonnen geven. Deze aanval is vooral handig als er weer eens van die lelijke Twilight Realm wezens letterlijk uit de lucht komen vallen. Je moet er namelijk persé twee tegelijk op het laatst vernietigen. Blijft er één over, dan zal hij zijn maatjes weer tot leven wekken. Om dit te voorkomen kun je dus de zojuist genoemde aanval van Midna gebruiken. Heb je deze wezens verslagen, dan blijft de portal waaruit ze verschenen bestaan. Deze kun je later gebruiken als warpzones. Als je wat verder in het spel bent, zul je namelijk wanneer je maar wilt kunnen veranderen in een wolf en daarmee warpen door deze portals. Dit bespaart je weer een hoop tijd, want groot is de wereld zeker. Naast het graven kun je als wolf ook geuren herkennen en mensen die in geesten zijn veranderd zien. Wanneer je na het aanscherpen van je zintuigen een walm ziet hangen, loop je er naar toe en druk je op A om te ruiken. Het spel vraagt je dan of je deze geur wilt onthouden. Uiteraard druk je op ja en je zult zien dat een heel spoor met deze geur verschijnt. Dit spoor kun je volgen. Zoals eerder is vermeld, veranderen normale mensen in geesten in de Twilight. Dit hebben zij zelf niet in de gaten, maar jij wel. Hierdoor kun jij hen wel zien en horen praten als je je zintuigen aanscherpt, maar zij jou niet. De dingen die de mensen dan uitkramen of doen kun jij vervolgens gebruiken om je probleem op te lossen.

De laatste verandering die je ondergaat als wolf zijnde, is de manier waarop je grote afstanden overbrugt. Je hebt geen toegang tot je items, dus een simpel schot met je hookshot is onmogelijk. Hier zorgt Midna echter voor de uitweg. Na een hard giechelend geluid uit je Wii Remote druk je op de bovenste knop van de D-pad. Hierdoor zal Midna naar de andere kant van het te overbrugde pad gaan staan. Target haar met Z en spring vervolgens naar haar toe met A. Dit wordt in het spel verwerkt als een actie, dus je hoeft zelf niets uit te voeren. Soms wordt het je echter wat moeilijker gemaakt door obstakels die tussendoor vliegen. Hierbij komt timing om de hoek kijken. Dit werkt echter allemaal heel goed en het kwam heel natuurlijk over om het te doen.

De basis....en daar voorbij!

Lightspirits, bugs en kerkers Al snel na mijn eerste kennismaking als wilde hond, speelde alles zich als een sneltrein voor mijn neus af. Ik heb van alles gedaan; met apen geslingerd, hoofdbazen verslagen, gevist, kinderen gered, gevochten op mijn paard, nieuwe items gehaald, met mensen gepraat, tegen Gorons geworsteld, op mijn kop aan het plafond gehangen en daarna vrolijk gewandeld, nieuwe gebieden ontdekt en insecten gesloopt om vervolgens hun levenssappen in een ketting te stoppen. Helaas werd dat laatste op een gegeven moment redelijk repetitief. Dit zal ik tussen neus en lippen door in de komende alinea's een beetje proberen uit te leggen. In ieder Twilight-gedeelte van de Hyrule zit een lightspirit wiens licht is afgenomen. Om het licht terug te krijgen zul je als wolf speciale insecten moeten vinden om ze vervolgens te vernietigen. Het licht wat ze dan achterlaten, stop je in een ketting. Heb je genoeg licht verzameld, dan zal de spirit weer tot leven komen en de omgeving van Twilight terug veranderen in de normale omgeving. De betreffende spirit vertelt je dan waar de volgende kerker ligt om zo je missie te volbrengen.

Eenmaal bij de kerker aangekomen word je overspoelt door de pracht en praal van het leveldesign. Het ziet er echt ongelooflijk mooi uit en het oog naar detail is overal aanwezig. Ook de vijanden zien er erg mooi uit en de bewegingen zijn allemaal erg soepel. Verder zijn de basisgegevens van een kerker ook weer aanwezig: de map, het kompas, kleine sleutels, een nieuw wapen en de Big Key. Naast deze standaard dingen is er ook een 'nieuw item' geïntroduceerd. Waarom hierbij zowel het woord nieuw als item tussen haakjes staat is om het volgende. Het 'item' waar ik het nu namelijk over heb is een Ooccoo. Een Ooccoo is een klein wezentje wat veel weg heeft van een kuiken, maar een mensenhoofd bevat. Eigenlijk is het ook geen mensenhoofd...nouja, het ziet er gewoon apart uit. Dit beestje is te vinden in een bepaalde pot binnen een kerker, waarin ze wild zit te schudden. Pak de pot op en ze springt eruit alsof het eerdere schudden onnodig was. Na een korte begroeting legt het wezentje uit dat zij ervoor kan zorgen dat je op elk moment in de kerker terug kunt warpen naar de ingang. Voor de zenuwachtige spelers die nog graag even wat Red Potions in willen slaan voordat ze aan de eindbaas beginnen is dit natuurlijk erg handig. Waarom het woordje nieuw tussen haakjes stond, is uiteraard om het feit dat zoiets altijd al aanwezig is geweest in een Zelda-game. Zodra je de baas die in de kerker lurkte hebt verslagen, zal de Ooccoo afscheid van je nemen en op je wachten in de volgende kerker. Later in het spel blijkt het beestje ook nog goed voor iets anders, maar daar kom je vanzelf wel achter als je deze game speelt. Om even terug te komen op de kerkers zelf: ze kennen allen een bepaald. Zo heb ik rondgelopen in een woestijn, een ijspaleis, een bos, een lava-omgeving, een watertempel en in de lucht. Iedere kerker is geweldig mooi afgewerkt naar dit thema en de daarbij horende vijanden zijn ook aanwezig. Als je een kerker hebt afgerond ga je naar een volgend gebied, waar je als wolf weer de Twilight binnentreedt. Wederom vind je hier een spirit die je vertelt dat zijn licht weg is en ook hier kun je weer op zoek gaan naar insecten. Ergens vond ik dit saai. De pogingen om het zoeken naar de insecten leuker te maken, werkten bij mij tevergeefs. Ik had graag iets anders gedaan om het licht terug te krijgen, in plaats van drie keer dezelfde handeling uit te voeren. Maar goed, de wereld vergaat hierdoor niet. Het is en blijft Zelda en daarom blijft het sprookjesachtige gevoel je bezetten, hoe wanhopig je ook misschien bent om dat niet zo te ervaren.

Te makkelijk De hoofdbazen van Twilight Princess verdienen een aparte vermelding. Ocarina of Time stond al bekend om zijn originele hoofdbazen, maar Twilight Princess doet hier nog een volle schep bovenop. Bij iedere baas stond ik weer vol verbazing te kijken hoe ze het hadden bedacht. Met de bijbehorende graphics, de spannende muziek en de uitstekende besturing stond mijn mond vaak open van verbazing. Ik moet er echter wel bij zeggen dat ondanks de originele insteek de hoofdbazen niet echt moeilijk waren. Je kreeg genoeg tijd om na te denken, want meestal vielen de bazen niet zo snel aan. Deden ze dit wel, dan was de klap niet zo ernstig dat het al gauw spannend werd of je het wel zou overleven. Hier komt eigenlijk meteen één van de grootste struikelmomenten van het spel om de hoek kijken. Het spel is te makkelijk. Waar ik in vorige delen nog regelmatig hersenkrakend in mijn kamer rondbanjerde om die ene puzzel op te lossen, deed ik nu alles fluitend. Er zat weinig uitdaging in ik ben niet één keer game-over gegaan. Sterker nog; ik heb nog nooit een potje of elfje hoeven te gebruiken om hartjes aan te vullen. Dit vond ik toch wel jammer, want hoe groter de uitdaging, hoe langer je er over doet en hoe toffer ik het vind. Dreigde het spel toch een beetje moeilijk te gaan worden, dan wist Midna de lol te verpesten door er snel een tip doorheen te jagen. Deze waren eigenlijk totaal onnodig, maar kennelijk was Nintendo bang dat de helpdesk weer overbelast zou worden zoals dat bij vorige delen vaak het geval was.

Rupees, bewegen en vissen.

Rupees Verder viel het mij op dat er nogal met rupees gestrooid werd. Binnen de kortste keren zit je portemonnee tot de nok toe vol en zelfs als je een grotere hebt weten te bemachtigen, zal er al snel niets meer bij kunnen. Dit is vrij irritant, zeker als je in het spel helemaal niet zo veel hoeft te kopen. Af en toe kom je wel eens een tof en uniek item tegen in een winkel, maar dat geld heb je zo bij elkaar gesprokkeld. Ammo zoals bommen of pijlen zijn in overvloed aanwezig in potjes en ook soep om je hartjes mee aan te vullen is vrijwel altijd onnodig, want ook hartjes zijn overal te vinden. Doordat je zo snel aan je limiet zit qua rupees, zul je op een gegeven moment genoodzaakt zijn rupees terug te leggen in schatkisten als ze niet meer in je portemonnee passen. Als echte Zelda-fan wil je natuurlijk alle schatkistjes in een kerker hebben gevonden. Echter: als er rupees inzitten en je hebt er al genoeg, dan blijft het schatkistje dicht op je kaart. Zo zul je dus vanzelf vergeten waar nou precies rupees zaten en waar niet, als je later nog eens terugkomt om alsnog alles te zoeken. Ook dit is jammer.

[spoiler]De overvloed aan rupees in het spel wordt later nog gecompenseerd met een speciaal harnas wat je kan kopen. Dit pak kun je dragen, maar zodra je het aan hebt, zal het je rupees kosten. Met ongeveer 5 rupees voor iedere seconde dat je het pak aan hebt, ben je ze zo allemaal kwijt. Het enige nut van het pak is dat als je geraakt wordt door een vijand, je geen hartjes kwijtraakt, maar nog meer rupees! Verder ziet het pak er wel erg mooi uit en daarom wil je het graag vaak aan hebben. Helaas gaat de teller van je rupees daar zo absurd snel van omlaag dat je het toch maar liever bij je groen overhemdje houdt. Voor het kwijtraken van rupees in plaats van hartjes hoef je het ook niet te doen, want het komt zelden voor dat je geconfronteerd wordt met een tegenstander, waartegen je het erg moeilijk hebt. Mocht dat toch zo zijn, dan liggen er nog ontelbaar potjes in diezelfde kamer op je te wachten met daarin die geliefde rode hartjes.[/spoiler] De besturing Één ding wat alles wat gemakkelijker maakte was de besturing. Dit is uiteraard zeer positief bedoeld, want als de besturing de game moeilijker zou maken, dan was er iets goed mis. Gelukkig kan ik alleen maar erg positief zijn over dit risicovolle besluit van Nintendo. De minimale delay tussen jouw geslinger en het geslaan van Link op het scherm is totaal niet storend en werkt perfect op de meest spannende momenten. Er was echter één beweging die bij mij nogal eens fout wilde gaan. Dit was de beweging met de Nunchuk. Met een zwaai naar links moet Link een rondje draaien met zijn zwaard naar buiten stekend. Deze beweging wil het spel nogal eens vergeten te registreren. Ook de Shield attack, die je uitvoert door de Nunchuk naar voren te bewegen, wordt soms verward met die zwaaibeweging, of hij wordt niet uitgevoerd. Dit was eigenlijk het enige negatieve wat ik tegen ben gekomen wat betreft de besturing, waar ik erg blij om ben. Ik verwachtte namelijk dat dit heel erg slecht zou werken en daarbij de Zelda-magie zou vernietigen. Het tegengestelde is echter waar; het werkt zó goed dat je het hele avontuur alleen maar intensiever meemaakt. Het pijl en boog schieten, de boemerang, de hookshot; nog nooit heb je deze bewegingen zo ervaren. Verder zijn er nog een hoop aanvallen bij te leren, van een wandelende skelet die jou de fijne kneepjes in het vak graag wilt bijleren. Deze vind je door in je wolf-gedaante bij een speciale steen een liedje te huilen. Hierbij verschijnt een goudkleurige wolf die vervolgens ergens op een plek in het landschap gaat zitten. Vind hem terwijl je weer terug in je Link-gedaante bent en je omgeving verandert in een soort van droom waarbij de goudkleurige wolf is omgetoverd tot een skelet met zwaard. Deze zal je gedurende het avontuur nieuwe aanvallen leren, die stuk voor stuk erg origineel zijn en tof zijn uitgewerkt.

Vissen tot je een ons weegt Ook het vissen werkt uitstekend. Bij het vissen in de normale omgeving van Hyrule en dus niet in “The Fishinghole” gooi je je hengel door een zwiep te maken met de Wii Remote. Wacht vervolgens tot je dobber omlaag gaat en geef een ruk aan je Wii Remote door hem naar achteren te trekken. “Fish on!” verschijnt er een beeld en je zult als een bezetene je Wii Remote de lucht in moeten houden, wil je de vis veilig aan de kant brengen. In “The Fishinghole” gaat het vissen iets anders te werk. Het uitgooien van de hengel gaat nog hetzelfde, maar dan komt al meteen de eerste verandering om de hoek kijken. In plaats van het wachten tot je dobber omlaag gaat, zul je moeten zwabberen met je WiiMote. Dit heeft als gevolg dat je aas ook heen en weer zal bewegen wat menig vis niet kan weerstaan. Wederom zal er “Fish on!” op je beeld verschijnen. Nu moet je je Wii Remote ook naar achteren slaan, maar nu moet je ook de Nunchuk gebruiken als je molen om de vis mee op te halen. Mocht de vis springen, dan moet je snel de Wii Remote weer omlaag bewegen, want anders ontsnapt de vis. Als de vis nog steeds aan de haak zit, schiet je de Wii Remote weer naar achteren en je begint weer aan je molen te draaien. Dit doe je net zo lang totdat de vis dicht genoeg bij je kano is, waarna je hem oppakt met een druk op de A-knop. Tevreden kun je kijken naar het resultaat. Het vissen is erg leuk om te doen en werkt perfect. Het is een leuke, intensieve besturing die wat oefening vereist, maar je bent hem al snel meester. Daarnaast blijft het een optie in het spel waar je altijd naar terug kunt gaan, dus vervelen zul je je bijna niet!

Aaneenschakeling van gevoelens

Frustratie? Ik was al een redelijke tijd onderweg in het avontuur en na de ‘basis’ te hebben gecompleteerd, keek ik terug naar wat ik allemaal had gedaan. Ik had niet echt dat typische Zelda-gevoel. Ik was teleurgesteld in het Hyrule Field, wat uit onderbrekingen bestond (het was niet één groot veld, maar het was opgedeeld in aparte gedeeltes over de hele wereld) en de onderbrekingen tussen de kerkers door vond ik te kort en niet afwisselend genoeg. Daarnaast vond ik de interface tergend slecht. Iedere knop op de Wii Remote was een ander menu, waar ik een hele tijd voor nodig had om dat onder de knie te krijgen. Het scrollen zoals we dat kende uit Ocarina of Time was hier veel beter op zijn plaats geweest, maar helaas hebben ze dat achterwege gelaten. Daarnaast vergde ieder menu een andere knop om terug te gaan naar het speelscherm. Zo moest je op A drukken om weg te gaan uit het item scherm en op B drukken om weg te gaan uit het kaartscherm. Ook dit zorgde voor de nodige frustraties.

Maar dit kon toch niet waar zijn? Ik bedoel; toch was dit een fantastisch avontuur. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog, waardoor deze minpunten mij zo opvielen. Het was namelijk nog steeds een ongelooflijk hoogstaande game, maar toch overwelmde een gevoel van negativiteit mij. Ik hoopte erop dat naar mate het spel vorderde dit gevoel zou wegebben en dat was gelukkig het geval. Na regen komt zonneschijn Na een grotere uitleg van het verhaal en een aangepaste missie voor de boeg, ging ik vol moed op pad. De afwisselingen werden groter en er kwamen eindelijk wat side-quests om de hoek kijken. Al moet ik wel zeggen, nu ik het spel helemaal afgerond heb, dat het aantal side-quests mij ook erg tegenviel. Waar in Ocarina of Time bijna ieder dorpspersonage een opdracht voor je had, lopen er in Twilight Princess een hoop figuranten rond. Ze hebben allemaal wel wat te zeggen, maar helaas zit er bijna nooit een leuke opdracht aan vast. Zo zijn de side-quests die je wel kunt uitvoeren zo’n beetje op één hand te tellen. Maar goed, ik kon dieper in het verhaal duiken en ik had gelukkig wat meer keuze om te gaan doen wat ik wilde. Zo besloot ik eens te gaan vissen, in plaats van de hoofdlijn te volgen. *Hapt adem* Of ik besloot op rupeesjacht te gaan om geld in te zamelen voor de reparatie van een brug, zodat die ene Goron over die brug heen kon lopen en daarbij de toestroom van heet bronwater naar Hyrule Castle weer in volle gangen kon laten lopen, zodat ik heet bronwater kon kopen en dat weer op zijn beurt kon geven aan een andere Goron die dankzij het hete bronwater weer kracht kreeg en daarom een doorgang voor mij maakte. *Hapt adem*. Yep, deze momenten van aaneenschakeling zijn ook weer aanwezig, maar dan veel en vele malen minder dan in andere Zelda delen. Gelukkig zorgden deze tussendoortjes zoals het praten met dorpsbewoners, het verkennen van geheime gebieden op Hyrule Field, voorbereidingen maken om naar een kerker te kunnen en het zoeken naar Pieces of Heart ervoor dat het Zelda-gevoel al gauw terug was. De minpuntjes nam ik maar voor gelief en zo kon ik me eindelijk focussen op het zalige avontuur als geheel. Ik voelde me hierdoor een stuk prettiger en ik ervoer de game als een waas van spanning en avontuur. Door de lage moeilijkheidsgraad ging het misschien allemaal net wat te snel, maar desondanks was het allemaal onvergetelijk. Bij ieder nieuw wapen wat ik vond, stond ik trappelen om het te gebruiken, want in dit deel zitten misschien wel de meest toffe en meest originele wapens ooit in een Zelda-game, zonder de ‘oldskool’ wapens meegerekend uiteraard. Al zijn zelfs die wapens flink upgespiced. Zo bevat je boemerang een windvlaag als je hem weggooit en heb je de optie om bommen met pijlen te combineren, zodat je met bommen kunt gaan schieten.

Het rijden op je paard is ook onvergetelijk goed uitgevoerd. Het bekende blur-effect versterkt het snelheidsgevoel aanzienlijk en het omver stoten van vijanden of zwaardvechten ter paard is ook ongelooflijk gaaf. En daar blijft het niet bij: ook schieten met je pijl en boog of boemerang is mogelijk terwijl je je op de rug van je merrie bevindt. De A.I van de tegenstanders is gelukkig erg goed, al willen de boogschutters nogal eens ‘dom’ mis schieten. Voor de rest waren de gevechten tegen de wat moeilijke vijanden altijd erg vermakelijk en de trots die ik overhield na zo’n gevecht was altijd aanwezig.

Geluid, Graphics & Conclusie

Het geluid Ook het geluid in Twilight Princess is noemenswaardig. De geluiden die uit je Wii Remote getoverd worden bij het clashen van zwaarden, het afschieten van pijlen of het welbefaamde deuntje als je een geheime doorgang hebt gevonden of een schatkistje vindt, werken ongelooflijk goed en stimulerend in de gamesbeleving. Ook de deuntjes in de steden, op Hyrule Field, in de kerkers en tijdens de gevechten zetten de sfeer uitstekend neer, zoals we verwachten van de Zelda serie. Het is maar een enkele keer voorgekomen dat de muziek storend werd en dat was in de laatste officiële kerker van het spel welke zich in de lucht afspeelde. Hier werd ik op een gegeven moment toch wel panisch van waardoor ik bijna geneigd werd het geluid af te zetten, maar ik heb doorgezet.

De graphics Om nog even apart terug te komen op de graphics, want dat is het wel waard: je mond valt er van open. Nog nooit heeft een game er zo mooi uitgezien in zijn geheel. Alles is schitterend afgewerkt en komt erg soepel en realistisch over. Een vishengel of een gigantische kogel met pinnen die Link zo in zijn broekzak stopt daargelaten. Voor de rest zijn de lichteffecten schitterend en die helpen onbewust bij het verbeteren van de speelervaring. Ook het omslaan van het weer en het water zien er erg realistisch uit. Verder wordt de Twilight Realm duidelijk neergezet als een surrealistische omgeving. Het kwam erg goed tot mij over en ik vond het er prachtig uit zien. Ook de personages, vijanden en hoofdbazen zijn allemaal voorzien van geweldig ogende details en Ganondorf staat bij mij vanaf dit moment stipt op nummer 1 in het “het tofste personage allertijden”-rijtje. De enige momenten waar iets op aan te merken viel op de graphics was wanneer je een personage van een afstand bekeek. Dan wilden de hoekjes nog wel eens verschijnen, maar dit was in zijn geheel totaal niet storend.

Conclusie Als ik zo terug kijk op het avontuur dan heb ik een hele hoop meegemaakt. 35 uur is de tijd die ik er over gedaan heb. De helft van de beloofde speeltijd, al is dat natuurlijk altijd overdreven. Ik kan nog teruggaan om een paar side-quests op te lossen of om te vissen, maar eigenlijk mag je dat niet meerekenen bij de officiële speelduur. Tijdens deze speelsessie heeft het me niet altijd meegezeten in de zin van het ontbreken van een uitdaging dankzij mijn die-hard Zelda-instinct en mijn torenhoge verwachtingen, maar uiteindelijk heb ik me er doorheen geslagen en me meer dan vermaakt. Er zitten een hele hoop originele ingevingen in het spel, zoals het vechten ter paard, het worstelen tegen Gorons, het kunnen lopen tegen het plafond, een skateboard waarmee je over bergen kunt sjezen, een tof wapen waarmee je tegen muren kunt grinden, het graven en ruiken als wolf, het vechten als wolf of als Link en natuurlijk de aparte modus om te vissen. Verder waren alle oude gegevens van een typische Zelda-game weer aanwezig en de graphics en sound die je doen likkebaarden doen er nog eens een schepje bovenop. De kleine minpuntjes die ik door het schrijven van deze review heb behandeld, de ongelukkige interface en de lage moeilijkheidsgraad doen dit spel echter de das om wat betreft de perfecte score, maar desondanks is het nog steeds een geweldig avontuur. Het is een absolute must voor iedere Wii-bezitter en het is een spel waar we nog lang over na zullen praten. Niet als de OOT-killer, maar wel als een Zelda die de serie eer aan doet en dankzij zijn besturing, graphics, geluid, en originele gameplay-elementen het wachten meer dan waard heeft gemaakt.

N1 Score: 9.4

+ [""]

- [""]

Gekoppelde games

The Legend of Zelda: Twilight Princess (Nintendo GameCube)

The Legend of Zelda: Twilight Princess (Wii)