[Review] Geschreven door Quint op 2007-03-04 14:48:11

Verhaal en de besturing

Een Sonic-game exclusief voor een Nintendo console. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen? Vroeger moest de blauwe egel de besnorde loodgieter nog bevechten in een heuse derby, maar tegenwoordig moet hij volledig toegeven aan zijn verlies. Dit alles valt uit de volgende wijze woorden van een man genaamd Sun Tzu op te maken: “If you can’t beat your enemy, join them”. Een uitspraak waar SEGA zich klaarblijkelijk aan heeft gehouden. Voor ons Nintendo-liefhebbers is dat natuurlijk een aangenaam gebeuren, mocht het niet zo zijn dat de meeste Sonic games enorm hebben gefaald in hun missie. Geen enkele kon tot nu toe tippen aan de magie van de oude games op de SEGA Megadrive. Ik heb het nu natuurlijk wel over spellen die vertaald worden naar de huidige normen en waarden. Sonic Rush was namelijk wél een titel die de oldskool-games kon evenaren, maar dat was een 2D avontuur op de DS. Op de Nintendo Wii willen wij geen 2D avontuur van Sonic. Wij willen 3D en het liefst in HD-kwaliteit. Nu zal dat laatste niet meevallen, maar dat eerste moet toch zeker wel lukken? Tot nu toe dus nog niet. Geen enkele 3D vertaling van de reeks was met succes; een gegeven waardoor men de games liever zag gaan dan komen. De hoop wordt daarom keer op keer gevestigd op een nieuw deel. Dit keer is Sonic and the Secret Rings aan de beurt.

Het begin Ik start het spel op. Het titelscherm verschijnt met een ruig rocknummer op de achtergrond. “Press 2” staat er. Uiteraard volg ik deze subtiele hint op met de gedachte in mijn achterhoofd dat het ietwat raar is, aangezien de A knop wat logischer zou zijn. Eenmaal aangekomen in het menu van het spel, zie ik vier modi. Een Adventure mode, een Party mode, een Book mode en de altijd-erg-handige Options mode. Ik besluit even de settings van het spel door te nemen; alles moet immers goed afgestemd zijn op mijn tv en boxen. Om bij deze gegevens terecht te komen, moet ik naar rechtsonder. Met mijn lievelingsafstandsbediening in de hand, druk ik één maal naar rechts en één maal naar onder. Humpf. Waarom sta ik ineens linksonder? Ik druk op rechts. Huh? Waarom gaat hij terug naar boven? Als ik omlaag druk gaat hij naar rechts, als ik op omhoog druk gaat hij naar links….rechts is omhoog en links is omlaag….aha! Ik moet de WiiMote andersom houden, alsof het een stuur is! De 2 knop fungeert nu als de oude A knop van de NES en de 1 knop als de B knop. De vierpuntdruktoets spreekt voor zich, + wordt start en – wordt select. Potverdorie zeg, dat had ik nog eens snel door. Ware het niet dat er onderin het beeld een icoontje stond wat duidelijk aangaf hoe je de WiiMote moest houden. Juist, dat begint lekker. Met de WiiMote een kwartslag gedraaid in mijn vingertoppen geklemd, selecteer ik de Adventure Mode. [url=http://www.gameqube.nl/files/SonicWildFireIGN03.jpg][img]http://www.gameqube.nl/files/SonicWildFireIGN03.jpg width=450 border=0][/img][/url] Ik word getrakteerd op een video. In de vorm van een strip met een enkel bewegend beeld en een duidelijke voice-acting wordt mij het verhaal voorgeschoteld. In het boek van de Duizend en één nachten is een slechterik rellen aan het schoppen. Zijn naam is Erazor Djinn. Dit helse figuur leeft in het boek en wil al de kracht uit de pagina’s absorberen door ze te wissen. Erazor <-> pagina’s wissen. Je hebt hem? Mooi. De reden van deze geweldig gruwelijke en angstaanjagende actie is het feit dat wanneer hij genoeg kracht heeft, hij de grote mensenwereld binnen kan treden. Een man van zijn kaliber met zulke kwalijke bedoelingen wil natuurlijk niemand op Aarde hebben en Sonic besluit dan ook – nadat Shahra Djinn hem dit verhaal heeft verteld – er iets aan te gaan doen. Hij pakt een ring op en doet hem om zijn vinger. Nu is hij de meester van Shahra. Hij beveelt haar hem het boek in te sturen en samen treden ze de wereld van de Duizend en één nachten binnen, om Erazor Djinn te stoppen. De besturing Een flinterdun verhaaltje natuurlijk, maar ze moeten toch wat. Na deze korte inleiding volgt er nog iets over een zevental ringen verzamelen en een - door Erazor Djinn aangebrachte - vlam die uit je hart komt welke niet mag doven, maar dat doet er eigenlijk allemaal niet toe. Het gaat uiteraard om het spel zelf en dat het allemaal leuk en aardig aan elkaar is geflanst en een reden heeft geloven we wel. [url=http://www.ngcfrance.com/images/news/wii/sonic_wild_fire/scr_019.jpg][img]http://www.ngcfrance.com/images/news/wii/sonic_wild_fire/scr_019.jpg width=450 border=0][/img][/url] Sonic and the Secret Rings is om te beginnen een game die zo gezegd terug naar zijn roots gaat, maar dan in 3D. Het is een ‘onrails’ spel, waarin je de befaamde ringetjes verzameld, loopings maakt en vijanden sloopt. Echter, het is en blijft de Nintendo Wii, dus het zou raar zijn als hier geen twist aan zat. Die is dan ook uiteraard doorgevoerd in de besturing. Schuif de Nunchuck aan de kant en pak de WiiMote als een stuur in je handen. Wanneer de teller op het scherm is afgelopen, begin je aan het level. Sonic loopt vervolgens vanzelf in een vastgelegde route naar het einde toe. Het enige wat jij kunt bepalen is of hij naar rechts of naar links moet gaan, naar achteren moet lopen, moet stoppen, moet springen, moet gaan grinden of een aanval moet doen. Klinkt simpel, is het niet. Het manipuleren van Sonics horizontale richting doe je door met de WiiMote te kantelen. Kantel hem naar links en Sonic beweegt zich naar links. Kantel hem naar rechts en hij doet hetzelfde, maar dan de andere kant op. Kantel ondertussen de WiiMote naar voren om meer snelheid te maken, of kantel hem naar achteren om achteruit te lopen. Met een druk op de 2 knop spring je en met de 1 knop rem je. Zit je halverwege je sprong en is er een vijand of een speciaal object in de buurt, dan verschijnt er een kringetje op ze. Is dit kringetje rood, dan kun je een aanval uitvoeren. Dit doe je door de WiiMote snel naar voren te bewegen; Sonic schiet dan op zijn doel af.

Snelheid en het skill-systeem

Lastig spelleke Al deze bewegingen werken uitstekend met de WiiMote. Het verbaasde me echt om eerlijk te zijn. Het is wel behoorlijk wennen en mede dankzij de hoge moeilijkheidsgraad van het spel zul je vaak zat af gaan of amper vooruit kunnen. Vooral in een gesloten, kleine ruimte is het even klungelen. Sonic blijft immers altijd automatisch doorlopen, maar je moet dit keer stilstaan in het midden van de kamer, omdat een vijand verslagen moet worden. Dat wordt dus achteruit kantelen, sturen naar het midden, remmen op het juiste moment, de lucht in springen, wachten tot het rondje op de vijand rood wordt en dan die gerichte aanval uitvoeren. Eindelijk; je kunt doorlopen en snelheid maken.

[url=http://www.ngcfrance.com/images/news/wii/sonic_wild_fire/scr_049.jpg][img]http://www.ngcfrance.com/images/news/wii/sonic_wild_fire/scr_049.jpg width=450 border=0][/img][/url] Het spel draait namelijk inderdaad nog steeds om het hebben van snelheid en er zitten een hoop dingen in het spel die je proberen slomer te laten gaan. Vaak met succes. Dit dus in tegenstelling van de oude Sonic-games; hier racete je gigantisch snel doorheen en dan was je ineens bij het einde. In Sonic and the Secret Rings is dit juist helemaal niet het geval. Je moet continu opletten of er geen pilaren naar beneden storten, vijanden verschijnen of dat je over een ravijn moet springen. Bots je tegen een vijand, dan raak je ringetjes kwijt en verlies je je snelheid. Ook het verslaan van je vijanden gaat gepaard met het verliezen van je snelheid; erg jammer, want vaak kun je niet om ze heen en moet je ze dus verslaan. Aangezien je het liefst zo vlug mogelijk wilt gaan, omdat dat gewoon een lekker gevoel met zich meebrengt, raak je al gauw geïrriteerd als er weer iets op je pad komt wat niet te vermijden valt. Ravijnen, openingen tussen twee platformen en andere zaken op dat gebied zijn ook erg lastig te ontkomen. Je zult zelf moeten springen en vaak is dat drie of vier keer achter elkaar met de juiste timing; anders val je de diepte in en kun je helemaal opnieuw beginnen. Althans, negen van de tien keer kun je opnieuw beginnen. Soms wil het nog wel eens voorkomen dat je ergens midden in het level wordt teruggeplaatst, maar reken er maar niet op. Een erg hoge moeilijkheidsgraad dus, die in het begin alleen nog maar hoger ligt. De soepele besturing die ik daarstraks noemde is dan namelijk nog niet zó soepel…. [url=http://www.ngcfrance.com/images/news/wii/sonic_wild_fire/scr_048.jpg][img]http://www.ngcfrance.com/images/news/wii/sonic_wild_fire/scr_048.jpg width=450 border=0][/img][/url] Skillz Dit komt vanwege het feit dat je nog niet genoeg powerups hebt. Er zit namelijk een klein RPG-element in het spel, wat het allemaal wat leuker maakt. Er zijn in totaal zeven werelden met ieder een eigen thema (groen, water, vuur, lucht etc.). In die werelden heb je allerlei missies te voltooien. Verzamel 99 ringen, versla tien vijanden, versla juist geen vijanden, haal de finish binnen een bepaalde tijd, sloop vijf potten, zorg ervoor dat je niet één keer afgaat voor de finish enzovoorts, enzovoorts. Heb je een missie voltooid, dan unlock je vaak iets. De ene keer is het een andere missie, de andere keer is het een nieuwe wereld of een nieuwe minigame/character voor in de multiplayer (daarover later meer). Naast het unlocken van dingen krijg je ook experience points. Deze worden bepaald aan de hand van de hoeveelheid vijanden die je hebt verslagen, hoeveel ringen je nog over hebt en hoe lang je over de missie gedaan hebt. Heb je genoeg punten, dan ga je een level omhoog. Na iedere ‘level-up’ krijgt Sonic een nieuwe skill en nieuwe skillpoints. Met die skillpoints kun je vervolgens die skills kopen. Dit doe je in het Customize screen, nadat je het level hebt gekozen. Je ziet dan vier ringen op je beeldscherm. Je kiest er één en besluit bepaalde skills te kopen. Deze lopen uiteen van compleet nieuwe aanvallen en bewegingen tot het soepeler maken van het sturen op de grond en in de lucht. Vooral dat laatste is nogal raar; waarom is dit een nieuwe skill en niet meteen doorgevoerd in het begin? Het scheelt namelijk best wel wat; de besturing wordt er vele malen preciezer door. In tegenstelling tot vrijwel alle andere games begint Sonic dus moeilijker en wordt het langzaamaan gemakkelijker. Om even terug te komen op het ringprincipe: je koopt dus als het ware skills en zet die in je ring. Vervolgens equip je die ring, zodat je al die skills kunt gebruiken in je eerstvolgende missie. Nu is het mij echter een raadsel waarom er vier ringen zijn waarin je precies dezelfde skills kunt kopen. Het boekje zegt hierover: “Gezien de vele beschikbare vaardigheden om uit te kiezen, mag je vier verschillende sets van vaardigheden opslaan, zodat je makkelijk kunt schakelen naar een ander aangepaste set.” Tot dusver ben ik nog geen maximum tegengekomen van het aantal skills in één ring en ook het boekje meldt daar niets over. Hoezo zou je je skills dan opsplitsen als je ze ook allemaal in één ring kunt stoppen? Apart dus.

Gameplay-afwisselingen, de werelden en de muziek

Soul Gauge Op den duur krijg je twee skills die je niet hoeft te kopen, maar die automatisch aan je arsenaal worden toegevoegd. Dit zijn de Speed Break en de Time Break. Vanaf dat moment verschijnt er een balkje rechts in beeld, de zogeheten “Soul Gauge”. De parels die je onderweg zag liggen of die je kreeg door het verslaan van vijanden laden deze balk op. Zit hij voor ongeveer de helft vol, dan kun je met een simpele druk omhoog of omlaag op de vierpuntdruktoets respectievelijk de Speed Break of de Time Break uitvoeren. De Speed Break laat Sonic voor een aantal seconden met een gigantische snelheid vooruit schieten. Hierbij ontwijk je automatisch alle objecten en vijanden, maar geen gaten in de grond of ravijnen! Gebruik deze kracht dus alleen op rechte stukken. De Time Break zorgt ervoor dat alles om je heen vertraagt. Inderdaad, een soort van bullet-time dus. Deze komt behoorlijk goed van pas als er een paar akelige bollen met stekels met een ongeëvenaarde snelheid de hele baan bezetten. Gebruik Time Break en je kunt je er tussen manoeuvreren; en dat is nog moeilijker dan je denkt.

[url=http://wiimedia.ign.com/wii/image/article/761/761107/sonic-and-the-secret-rings-20070202033553187.jpg][img]http://wiimedia.ign.com/wii/image/article/761/761107/sonic-and-the-secret-rings-20070202033553187.jpg width=450 border=0][/img][/url] Prettige afwisseling Verder is het nog de moeite waard om te melden dat SEGA echt zijn best heeft gedaan om het spelen van de levels allemaal wat aangenamer te maken, door wat gameplay-afwisselingen er in te gooien. Zo zit je onder andere op een bepaald moment op een boomstam in wild water te raften, slinger je aan lianen, grind je van een richel af of je zit in een grote pot met vleugels om vervolgens naar boven te vliegen. Al deze dingen gaan gepaard met hun eigen WiiMote besturing. De één vereist het ‘gewone’ kantelen, de ander het zwieren van je WiiMote van links naar rechts, weer een ander verwacht dat je op de A knop blijft drukken en de laatstgenoemde laat je je WiiMote erg snel van omhoog naar omlaag bewegen. Daarnaast loop je ook niet altijd 'normaal' om het maar even zo te zeggen. Je maakt namelijk ook loopings op de gekste plekken en ook voor U-bochten op een muur draait Sonic zijn hand niet om. En dat allemaal met enorme snelheden. Al deze dingen zijn erg vermakelijk en wisselen de gameplay behoorlijk positief af. Toch kwam het voor mij een klein beetje tevergeefs over… De negatieve kant van het hele verhaal Ik hoopte namelijk ook op een grote afwisseling in de werelden. Waar je in de oldskool delen na het voltooien van een level iedere keer weer een nieuwe kreeg voorgeschoteld, zul je het nu een hele poos met dezelfde moeten doen. Het is continu dezelfde wereld waar je je in begeeft en die is meestal niet zo groot. Op den duur ken je hem dus uit je hoofd en om dan weer ergens midden in het level geplaatst te worden om dit keer tien vijanden te verslaan, is nogal saai. Ze proberen het op te lossen door je de ene keer de andere kant het level te laten bewandelen, maar dat maakt het er in het algemeen niet leuker op. Nu moet ik wel zeggen dat er een hoop alternatieve routes zitten in sommige werelden, maar vaak ken je ook die uit je hoofd na het voltooien van vijftien missies in hetzelfde level. Een behoorlijk gemiste kant dus. [url=http://www.gameqube.nl/files/SonicWildFireIGN01.jpg][img]http://www.gameqube.nl/files/SonicWildFireIGN01.jpg width=450 border=0][/img][/url] Begrijp me niet verkeerd; de werelden zijn stuk voor stuk erg tof om je in te bevinden en het ziet er allemaal mooi uit, maar ze worden repetitief. Toch is er wel veel aandacht aan besteed en er zitten vaak leuke veranderingen in wat betreft de omgeving. Denk aan dinosauriërs die je een handje helpen door hun nek te buigen of gigantisch sterke wind die je achteruit dreigt te blazen. Ook de eerder genoemde alternatieve routes en gameplay-afwisselingen maken het wat aangenamer. De vijanden die in iedere wereld te vinden zijn, missen echter een hoop inspiratie. Ze lijken allemaal op elkaar en uiten weinig creativiteit. Er is nog een punt van irritatie; de muziek. Er is maar één liedje in de gehele wereld die zich continu afspeelt. Is hij afgelopen dan begint hij weer opnieuw. Ongelooflijk irritant! Als het nu goede en/of snelle rockmuziek was (het muziekje in het menu gaf de goede indruk, maar nee) dan was het al een stuk beter, maar nu heeft het echt een gigantisch hoog Monsieur Cannibal gehalte. Het is dus erg jammer dat er niet voor wat meer oppeppende snelheidsmuziek is gekozen en dan graag meer dan één nummer per wereld.

Multiplayer en conclusie

De multiplayer Goed, dat hebben we ook weer gehad. De singleplayer that is. Er zit namelijk ook nog een volwaardige multiplayer in! Met ongeveer 40 minigames maakt het de multiplayer zo’n beetje een volwaardig spel op zich. Iedere minigame is namelijk geweldig leuk om te doen en vergt allemaal een andere besturing met de WiiMote, á la Wario Ware. Hier houd je de WiiMote dus niet continu vast als stuur, maar meer als multifunctioneel voorwerp. De ene keer moet je hem gebruiken als pistool om potten kapot te schieten, dan draai je er een kogelbal mee rond waarna je die laat wegzwiepen en de andere keer speel je er viool mee. De minigames hebben allemaal de duur van een gemiddeld Mario Party potje en zijn te doen met maximaal vier spelers. Hierbij kan gekozen worden uit acht verschillende Sonic characters, waarvan er op het begin nog vier vrijgespeeld moeten worden. Alle minigames worden gepresenteerd in wederom een vorm die we kennen van Wario Ware. Je hebt vier aparte modi: Tournament Palace, Genie’s Lair, Pirates Coast en Treasure Hunt. In Tournament Palace speel je de minigames in een tournooischema, in Genie’s Lair mag je een kist openmaken als je een minigame gewonnen hebt (er zitten één of meerdere punten in of een boobytrap waardoor je al je punten van die ronde kwijtraakt; zijn alle kisten op dan wint degene met de meeste punten), in Pirates Coast bepaalt je ranking in de minigame of je wint of niet (word je eerste dan mag je tien stappen vooruit varen in je bootje, word je tweede dan mag je er zes vooruit varen. Kom je als eerst aan bij het schatteneiland, dan heb je gewonnen) en in Treasure Hunt vind je een Mario Party-achtig speelbord met een ‘memory’-twist er in (word je 1e dan mag je tien stappen zetten, word je tweede dan zes. Het is de bedoeling dat je de schat vindt die aan het begin van die ronde getoond is. Die schat bevindt zich in een kistje langs een bepaalde route. Onthoud dus goed waar alle schatten zitten, zodat jij meteen de juiste route kunt kiezen. Heb je de juiste schat, dan krijg je een punt. Zijn alle schatten op en heb jij de meeste punten, dan win je). De Party Mode, zoals het spel het zelf noemt, is overigens ook in je eentje te spelen, maar dat is natuurlijk erg weinig aan. Met zijn vieren is het echter een waar festijn en het verbaasde me wederom in een positieve zin dat er zo’n uitgebreide en leuke multiplayer in zat, die bar weinig te maken heeft met de singleplayer. Petje af, SEGA!

[img]/files/multiplayersonic.JPG[/img] Conclusie Al met al is Sonic and the Secret Rings een zeer lastige en uitdagende game. Hierdoor ga je maar al te vaak af en verlies je erg vaak je snelheid, wat al gauw irriterend werkt. Toch is het weer eens wat anders dan alle andere Sonic-games wat in mijn ogen alleen maar positief is. Ik houd wel van een game met een uitdaging. De haast perfecte besturing, de gameplay afwisselingen, de goede voice-over, de erg leuke en vooral volwaardige multiplayer en het goed werkende skill-systeem maken deze game stukken beter dan zijn falende voorgangers. De erg hoge moeilijkheidsgraad, de herhalende en niet stimulerende muziek, de oncreatieve vijanden en de repetitieve omgevingen zijn echter de punten die deze game niet tot een topper maken. Ook de graphics zijn niet van een hoogstaand niveau; het spel had ook gewoon op de Gamecube kunnen draaien wat dat betreft. Sonic and the Secret Rings is dus in de brede zin van het woord geslaagd; het brengt lichtjes het oude Sonic-gevoel terug, maar door de kleine missers is het wederom niet wat we zoeken. Gelukkig weet SEGA nu wel ongeveer hoe het moet en ze slaan de goede richting in. Dat wordt dus wederom de hoop vestigen op een nieuw Sonic-deel.

N1 Score: 8

+

-

Gekoppelde games

Sonic and the Secret Rings (Wii)