[Review] Geschreven door Marcel op 2007-11-30 17:50:20

Need for Speed: Pro Street

Marktonderzoek Een bedrijf als Electronic Arts wekt altijd mijn verbazing. Hoe slaagt men er toch steeds in om met producten te komen waar niemand op zit te wachten. De Need for Speed serie stond vroeger bekend als een goed geoliede arcade racer met een snufje realisme. Het spel werd met Underground en Underground II drastisch veranderd en keerde weer terug naar het aloude hoge niveau door middel van Need for Speed: Most Wanted. Need for Speed: Carbon was in principe een kopie van Most Wanted met loze extra’s en minder interessante auto’s en banen. Al met al een stuk schroot dat ik het liefst snel wil vergeten.

Persmateriaal van EA King Need for Speed: Pro Street leek mij een heel tof spel. In de vooruitblik schreef ik nog over een gat in de markt en een aantal interessante elementen. Ik ben blij dat ik het toenmalige positieve geluid niet teveel heb laten doorklinken. Electronic Arts liegt namelijk alles bij elkaar. Het begint al bij de intro, men gebruikt Xbox 360 beelden voor een prachtig filmpje. Een filmpje van ongeveer een kwartier toont Ryan Cooper, een snelheidsmaniak die een flink aantal successen boekt. Vervolgens krijg je een scherm waarin je kunt kiezen voor een aantal moeilijkheidsgraden. Eenvoudig, Racer en King. De eenvoudige optie regelt constant het remmen en stuurt zelfs bij waar nodig. Racer geeft je wat hulp bij lastige bochten en bij King sta je er helemaal alleen voor. Een Need for Speed veteraan kiest natuurlijk voordat laatste, immers heb je het stoere Need for Speed niet gekozen om aan je hand te worden vastgehouden! De prachtige intro filmpjes en tussenstukken worden nu ingeruild voor echt in-game beeld. Ergens in de pixel brei herkende ik remlichten. “Ah, dat moet mijn auto zijn!”. De teller begon te lopen en door de gas knop in te houden kon ik mijn banden eens flink laten spinnen. Dit gold overigens ook voor de andere deelnemers aan de race wat er voor zorgde dat het spel het niet bij kon benen en de framerate daalde tot een dieptepunt. De diavoorstelling mondde uit in een schouwspel van rook bijgestaan door een hoop geschreeuw van één of andere irritante DJ. “Know what I’m saying?”. De teller liep af en de auto’s schoten er vandoor. Het eerste wat me direct in het oog sprong was een groene lijn die me vertelde hoe ik moest racen. Weg met die bende, ik kies: “King”! Na het overweldigende onoverzichtelijke menu door te hebben geworsteld vond ik eindelijk een knopje waarbij ik de racelijn kon uitzetten. De Nederlandse teksten waren daarbij eerder een obstakel dan een hulpmiddel. Ik greep de Wii afstandsbediening weer beet - horizontaal overigens - en vervolgde de race. Het gassen was vrij eenvoudig en men heeft besloten om de 1 knop te gebruiken om te remmen. De D-Pad neemt alle nutteloze functies voor zijn rekening. Denk aan het achteruit kijken of de camera standpunten veranderen. Heel leuk en aardig natuurlijk maar dit is allemaal toegevoegd, omdat men te lui is om een achteruitkijk spiegel in het spel te stoppen. De B knop onderaan de controller wordt gebruikt voor de Nitro. Waarom men dit gedaan heeft is een raadsel. De B knop is ontzettend slecht te bereiken als je horizontaal met de Wii controller aan het zwiepen bent. Het kantellen werkt dan misschien wel iets rustiger, het is nog steeds geen optimale besturingsindeling. Need for Speed: Pro Street op de Wii Ga toch weg man! De race vorderde en met één hand werd ik eerste. Kennelijk heeft men bij Electronic Arts het spel ontwikkeld met de Wii controller in de ene hand en een biertje in de andere. Het schademodel dat men aanprijst achterop het doosje is helemaal niet aanwezig. Een kapot raampje of een deuk in mijn achterbak. Een crash waarbij ik over de kop vloog resulteerde in een rokende motor. Fluitend kon ik mijn weg weer vervolgen en bereikte ik als eerste de finish. Daar was mijn vrolijke DJ vriend weer aanwezig. “Holy shit! Did you see that? Now that’s some serious racing yo!” Donder toch op man! Na deze beproeving moest ik nog één introbaan uitrijden. Drag Racen, zo snel mogelijk in een rechte lijn van de ene naar de andere kant van de baan crossen en op het juiste moment schakelen: “You know what I’m saying?”. De Drag mode werkte voortreffelijk in eerdere Need for Speed spellen. De auto’s konden daar niet vrij sturen maar waren als het ware vastgeplakt op de baan. Je kon slechts van rijbaan veranderen en de rest van het sturen ging automatisch. Je had genoeg werk aan het ontwijken van auto’s, hekken en kapotte wegen. In Need for Speed: Pro Street zit geen politie of verkeer, daardoor dacht men dat het een goed idee was om de gameplay van het Drag racen compleet overhoop te gooien. De Wii Afstandsbediening dien je nu verticaal vast te houden. Je simuleert als het waren een schakelbak en door op het juiste moment naar voren te zwiepen kom je in de volgende versnelling. Het sturen gaat door, jawel het kantellen van je Wii Afstandsbediening. Niet het veranderen van baan via de D-Pad of iets dergelijks wat wel goed kan werken. De Wii controller recht houden is nog een hele opgave, bij elke zwiep naar voren stuurt je auto natuurlijk ook mee en ondanks dat ik er niets van bakte won ik weer de race!

Need for Speed: Pro Street II

Geduld Even afkoelen in de garage dan maar en de tuning mogelijkheden bespreken. Het kostte me tien minuten om er iets van te snappen. Het begint al met de menu’s die voor geen meter werken. Een stickertje op de auto plakken is al een taak op zich. Een teller boven in het scherm geeft aan uit hoeveel stickers je kunt kiezen. Met de + en – toetsen kun je vervolgens door categorieën bladeren. De B toets brengt je naar een showroom waar je soms met de D-Pad en soms met kantellen de camera kunt bedienen. De actieknoppen zijn bedoeld voor “akkoord” en “terug”. Nou daar zit je dan, dertig seconden te wachten voordat het stickertje in beeld komt. Nummer één tot en met dertig, volgende categorie - vlammen tof - nummer één tot en met vijftig. Iedere sticker heeft een ontzettend lange laadtijd en in plaats van een aantal handige menuutjes met een klein icoontje zodat je op zijn minst de vorm van een sticker kunt zien, geeft men geen enkele indicatie om je een beeld te geven van wat je zoal kunt kiezen. Het kleurtje veranderen gaat net zo, wachten, wachten, wachten. Het spel vloog bijna mijn raam uit toen ik erachter kwam dat het gepatenteerde Autosculpt hetzelfde werkte. Een aantal onderdelen aanpassen is leuk, de snelheid waarmee dit gebeurt niet. De onderdelen in dit spel zijn tevens gerecycled uit eerdere Need for Speed spellen. Ik heb al een stuk of vijf keer de “Enkei Arashi” banden en luchtgaten voorbij zien komen. Met dank aan het Nederlandse lokalisatie team voor nog meer materiaal om dit spel de grond in te boren.

Zoek de verschillen... Variatie? Niet alleen de carrière mode is door en door verrot, maar ook de standaard quickrace (of is het Freestyle-racedag?) heeft het zwaar te voorduren. De banen zijn vrijwel altijd identiek, het enige verschil wat ik kon ontdekken waren wazige groene kleuren tegenover wazige bruine kleuren. Daarnaast hadden sommige banen bomen aan de zijkant, terwijl andere omringd waren door woestijnen. In Duitsland, Japan en Amerika wordt je vergezeld door dezelfde godsgruwelijk irritante DJ. Het spel probeert de presentatie iets op te poetsen door zeer vervelende muziek, mooie 3D renders als achtergrond en uiteraard dezelfde afgrijselijke geel met grijze menu’s. Conclusie De ongeïnspireerde kale banen, tergende navigatie en het feit dat het spel gemakkelijker is dan een gemiddelde Fisher Price puzzel zijn de grootste minpunten. Tel daarbij de ontzettend lange laadtijden bij het tunen, de afgrijselijke grafische presentatie en een DJ die ik het liefst in elkaar wil schoppen op, en EA weet zich te overtreffen. Het enige wat overblijft, is een berg aan opties die je nooit zult gebruiken en een verwaarloosbare multiplayer mode. Dit is verreweg de slechtste Need for Speed tot nu toe.

N1 Score: 4.5

+

-

Gekoppelde games

Need for Speed: Pro Street (Wii)