[Review] Geschreven door Benjamin op 2012-03-29 14:35:00

Kid Icarus: Uprising

‘Sorry to keep you waiting!’. Dat waren de eerste woorden van de gevleugelde held Pit bij de aankondigingstrailer van Kid Icarus: Uprising op de E3 van 2010. Ironisch genoeg is dit zinnetje niet alleen van toepassing op de lange afwezigheid van Pit sinds zijn laatste eigen game, maar ook op het ontwikkelingsproces van zijn nieuwste game. Kid Icarus: Uprising is ruim drie jaar in ontwikkeling geweest en ligt dan nu eindelijk in de winkels. Is het lange wachten op de grote terugkeer van Pit de moeite waard geweest? Korte geschiedenis De Kid Icarus-serie is ontstaan in de jaren ’80 op het Nintendo Entertainment System. De game was een 2D-platformer, zoals vele andere Nintendo-games in die tijd. Kid Icarus stond bekend om zijn hoge moeilijkheidsgraad die tegen het irriterende aan lag, de kwalitatief hoogstaande muziek en de subtiele humor die als rode draad door het geheel te vinden was. Het vervolg verscheen enkele jaren later op de Game Boy en bestond voor het grootste deel uit hetzelfde type gameplay. Sinds dat deel hebben we niets meer vernomen van Pit en de godin Palutena, totdat Masahiro Sakurai het tijd vond voor een herintroductie in zijn game Super Smash Bros. Brawl. Deze zelfde Sakurai is nu verantwoordelijk voor de eerste nieuwe Kid Icarus-game in 20 jaar: Kid Icarus: Uprising.

Opzet Het eerste belangrijke punt van Kid Icarus: Uprising is dat de gameplay totaal anders is dan de voorgaande twee delen en door het ontwikkelteam zelf bestempeld wordt als echte ‘hardcore-game’. In de singleplayer-mode ga je met de krachten van de godin Palutena het gevecht aan met de kwaadaardige Medusa, die de wereld op zijn kop zet. Kid Icarus: Uprising is verdeeld in 25 hoofdstukken, waarbij elk hoofdstuk bestaat uit drie onderdelen: de lucht, de grond en een eindbaasgevecht. Het luchtonderdeel gaat volgens het on-rails-principe: je vliegt volgens een vast en van tevoren bepaald patroon waarbij je op gelimiteerde wijze kunt bewegen. Gedurende dit onderdeel komen er veel verschillende vijanden op je af welke je allemaal dient te verpulveren. Het luchtonderdeel voelt aan als een achtbaanrit met vaak snelle actie, maar die ook soms zijn rustmomentjes kent. Deze mix werkt prettig en is erg vermakelijk. Direct na het vlieggedeelte volgt een verkenningstocht op de grond waar je meer vrijheid hebt. Helaas zijn de levels wel vrij lineair, al zijn er ook levels waar je meer je eigen richting kunt kiezen. Rond Pit bevindt zich echter een optioneel pijltje dat aangeeft welke richting je op moet, waardoor je nooit de weg kwijt raakt . Elk hoofdstuk wordt afgesloten met een indrukwekkende eindbaas die de heerser is van de omgeving van dat gebied. Hoewel ze er indrukwekkend uitzien, is het meestal een kwestie van simpelweg richten en schieten. Veel denkwerk komt hier jammer genoeg niet aan te pas en dat is een gemiste kans. Besturing Het grootste kritiekpunt van de game was sinds eerdere speelsessies de besturing en dat is in het eindproduct niet anders. Je beweegt Pit door middel van de Circle Pad, je richt met behulp van het touchscreen en je schiet of slaat met de linker schouderknop. In de lucht is dit niet zo’n probleem omdat alles on-rails is, maar op de grond is het een stuk ingewikkelder. Naast het bewegen van de cursor bedien je met het touchscreen ook de camera en daardoor kan de besturing, vooral in het begin, erg onwennig en krampachtig aanvoelen. Na enige oefening krijg je het onder de knie, maar ideaal is dit niet. Dit komt vooral door het feit dat de grondgedeeltes third-person zijn in plaats van first-person, zoals Metroid Prime Hunters voor de Nintendo DS dat was. De meegeleverde standaard geeft helaas geen oplossing voor het krampachtige spelen, omdat de houding van je handen minimaal verandert bij het neerleggen van het apparaat. De game is in te stellen voor gebruik met enkel de knoppen, maar ook dat is verre van ideaal, omdat het richten met de A-, B-, X- en Y-knoppen simpelweg niet goed werkt. Dan wordt de Circle Pad Pro nog ondersteund, maar deze is helaas alleen voor linkshandigen geschikt. Linkshandigen zouden bij de originele besturing verplicht worden de A, B, X en Y-knoppen te gebruiken om Pit te besturen, maar dat kan nu met de extra draaiknop.

Na het zorgvuldig testen van alle verschillende soorten besturingen en aanpassingsmogelijkheden zoals de snelheid van het richten, bleek dat de meest comfortabele optie te vinden was in de ‘standaard’ besturing met de Circle Pad voor het lopen en het touchscreen voor het richten, waarbij autofire aan stond. Op deze wijze hoef je je linkerhand niet krampachtig over de linker schouderknop te leggen, wat een hoop scheelt. Het minpunt hierbij is echter dat je de schouderknop alsnog zult moeten gebruiken voor de melee-attacks, omdat auto fire enkel wordt geactiveerd wanneer je met de cursor over een vijand beweegt. De besturing komt met deze instellingen het meest dichtbij de definitie van ‘comfortabel’, maar is nog steeds niet ideaal. Gelukkig kent het spel een opzet die bestaat uit hoofdstukken, waardoor een pauze inlassen na een uur gamen niet alleen verstandig is voor je gewrichten, maar ook prima kan. Ironisch genoeg geeft het spel zo nu en dan uit zichzelf ook de tip om regelmatig een pauze te nemen. Het ontbreken van een echte dual analoge besturing, zoals dat mogelijk zou zijn geweest met een ondersteuning van de Circle Pad Pro voor rechtshandigen, blijft echter een grote teleurstelling. Singleplayer De singleplayer mode moet het vooral hebben van de sfeer en de interactie tussen Pit, Palutena en de andere personages. Gedurende je avontuur spelen zich op het onderste scherm allerlei conversaties af door middel van stilstaande getekende beelden en voice-over werk van de personages. Dit kan tijdens de gevechten storend werken, maar je haalt er wel de informatie over het verhaal vandaan. Bovendien zijn de conversaties vaak zeer humoristisch door het taalgebruik van de personages en het feit dat ze er van op de hoogte zijn dat ze in een videogame zitten. Pit en Palutena proberen elkaar zo nu en dan te treiteren en in de maling te nemen, wat een glimlach op je gezicht tovert. Het is echter wel een hele kunst om alles mee te krijgen, want op chaotische momenten zal het meer dan eens voorkomen dat je liever hebt dat iedereen even zijn mond houdt.

Hetgeen Kid Icarus: Uprising uniek maakt, is de manier waarop de moeilijkheidsgraad in de singleplayer is in te stellen. Het spel geeft je voor elk hoofdstuk de mogelijkheid om op jezelf te wedden. Het spel biedt op basis van vorige prestaties een voorstel aan van een moeilijkheidsgraad op een schaal van 1.0 tot 9.0. Deze kun jij vervolgens omlaag of omhoog schroeven, indien gewenst. Hoe hoger de moeilijkheidsgraad, hoe lastiger de vijanden zullen zijn en hoe sneller je levensbalk achteruit gaat. Daarbij kost het je een hogere inzet, die verkeert in de vorm van hartjes, om een hogere moeilijkheidsgraad te mogen gebruiken. Echter, bij een hogere moeilijkheidsgraad kun je ook aanzienlijk meer hartjes verdienen tijdens de rit. Deze hartjes kun je onder andere gebruiken om nieuwe wapens te kopen, waardoor ze een belangrijk onderdeel van de gameplay zijn. De twist komt hierbij om de hoek kijken wanneer je één keer dood gaat. Indien dat gebeurt, raak je je volledige inzet kwijt. Kid Icarus: Uprising is hierdoor een uitstekend gebalanceerd spel dat voor zowel de wat minder ervaren gamers als voor de extreme hardcore-gamers geschikt is: het is helemaal aan jou hoe je het aanpakt. Daarbij wordt de herspeelbaarheid van de game aanzienlijk verlengd: het uitspelen van een enkel hoofdstuk kost ongeveer 20 minuten, waardoor het opnieuw spelen van een hoofdstuk in een hogere moeilijkheidsgraad al gauw een aantrekkelijk gegeven wordt. Wapens en krachten De game bevat een groot arsenaal aan wapens, verdeeld in een aantal categorieën zoals zwaarden, kanonnen en pijlen en bogen. Door de levels goed uit te pluizen kom je nieuwe wapens tegen, maar zoals gezegd kun je ze ook kopen met je verdiende hartjes. Daarnaast kun je wapens met elkaar fuseren, wat een nieuw wapen oplevert en een versterkend effect heeft. De mogelijkheden om Pit met wapens te customizen lijken eindeloos waardoor er voor jou altijd wel een geschikte uitrusting te vinden is.

Naast het kiezen van je eigen wapens kun je Pit ook uitrusten met verschillende krachten. Denk hierbij aan het activeren van een megajump, het oproepen van een meteorenregen of een healingspell gebruiken. Deze krachten kunnen tijdens een hoofdstuk geactiveerd worden via het touchscreen, maar je kunt geen oneindig aantal krachten meenemen. Hierdoor zal je vooraf moeten bepalen welke krachten je selecteert om je bij te staan. Dit gebeurt in een speciaal menu waarin je de beschikking hebt over een veld van zes bij zes hokjes. Hoe groter en hoe sterker de kracht, hoe meer ruimte deze nodig heeft in dit veld, waardoor het maken van keuzes een puzzelachtig element meekrijgt. Ook hier zijn weer een hoop combinaties mogelijk, wat ervoor zorgt dat je nog meer te ontdekken hebt. De krachten zijn doorgaans leuk om uit te proberen en maken je avontuur gemakkelijker op een positieve wijze. Het gebruik hiervan is echter nooit essentieel, waardoor je als speler opnieuw volledige vrijheid hebt in je keuzes. Sakurai en Project Sora Dat Masahiro Sakurai met zijn ontwikkelstudio Project Sora achter Kid Icarus: Uprising zit, is goed te merken. De hand van Sakurai is vooral aanwezig in het menu, de hoeveelheid spullen en extra’s die je kunt vrijspelen, wat allemaal erg veel weg heeft van zijn vorige project Super Smash Bros. Brawl. Zo kent de game zogenaamde Idols, welke het evenbeeld zijn van de trofeeën uit de eerdergenoemde game. Deze Idols zijn 3D-animaties van onder andere personages en wapens, waar je tegelijkertijd meer informatie over kunt lezen. Ook deze Idols zorgen ervoor dat je levels vaker zult herspelen om ze allemaal te kunnen verzamelen en te bekijken. Daarnaast kent de game de zogenaamde Treasure Hunt, vergelijkbaar met het Challenges-scherm uit Super Smash Bros. Brawl. Als je aan bepaalde condities voldaan hebt, wordt er een luikje geopend waar een wapen, een aantal hartjes, een nieuwe kracht, een stuk muziek of een ander voorwerp achter zit. Bovendien komt bij elk geopend luikje een nieuw deel van de tekening zichtbaar, wat je nog meer motivatie geeft om aan de condities te voldoen. In totaal zijn er 120 van deze uitdagingen en als je er eentje geopend hebt, worden er hints gegeven over de luikjes daaromheen. Als je dan ziet dat het uitspelen van de hoofdstukken op een bepaalde moelijkheidsgraad of binnen een bepaalde tijd tot één van de uitdagingen behoort, dan heb je al gauw door dat de reguliere speeltijd die je nodig hebt om de singleplayer uit te spelen, wat zo’n zeven tot acht uur is, zonder enige moeite verlengd kan worden.

Multiplayer Naast de singleplayer-mode kent de game ook een multiplayer-mode die je zowel lokaal als online met maximaal zes personen kunt spelen. Helaas is de multiplayer-mode niet zo uitgebreid als bijvoorbeeld van Super Smash Bros. Brawl, maar desalniettemin kun je er van genieten. Je kunt in de multiplayer-mode kiezen uit twee modi: free-for-all en Light vs Dark. De Free-for-all mode is een standaard gevecht waarin zes vechters voor zichzelf strijden om binnen de ingestelde tijd zoveel mogelijk kills te maken. De Light vs Dark-mode is een stuk creatiever en interessanter om te spelen. De zes spelers spelen in twee teams, het Light- en het Dark-team. Elke speler heeft zijn eigen levensbalk, maar elk team heeft ook zijn eigen levensbalk. Op het moment dat de levensbalk van het team leeggelopen is, komt de laatst verslagen speler terug als Pit. Het doel van het andere team is dan om Pit uit te schakelen om de wedstrijd te winnen. Deze klopjacht geeft een leuke twist aan de standaard teamgames en samenspel is hierbij van groot belang. Toch kent de mulitplayer-mode een aantal jammerlijke beperkingen. Zo speelt iedereen met hetzelfde personage en kun je enkel op tijd spelen. Bovendien is de hoeveelheid levels aan de beperkte kant en is de variatie en interactie in de levels niet al te groot. Tevens is het niet mogelijk om de multiplayer via Download Play met één cartridge te spelen, wat een jammerlijk gemis is. Desondanks is de multiplayer een leuke mode, maar het is teleurstellend dat hier niet meer uit gehaald is om deze nog verslavender te maken. Streetpass, SpotPass en AR-kaarten Kid Icarus: Uprising maakt tevens gebruik van drie andere, unieke eigenschappen van de Nintendo 3DS. Zo ondersteunt de game Street- en SpotPass voor het uitwisselen en ontvangen van wapens, wat een goede invulling is van deze eigenschappen. Een functie die we nog maar zelden eerder in een Nintendo 3DS-game gezien hebben, is de AR-functie. Kid Icarus: Uprising wordt geleverd met zes verschillende AR-kaarten, welke gelezen kunnen worden door de camera van de Nintendo 3DS. Hierdoor komen de personages en wapens van de game tot leven in je eigen woonkamer. Met de kaarten kun je ook nog een klein en simpel gevechtje doen door deze tegenover elkaar te leggen. Deze AR-functie geeft een leuke extra en het verzamelen van de kaarten zou voor een kleine hype kunnen zorgen. Voor nu zijn extra kaarten enkel verkrijgbaar via Club Nintendo, maar de kans bestaat dat ze ook in de reguliere verkoop zullen verschijnen. Als het aan ons ligt, gebeurt dat ook, want met honderden verschillende kaarten om te verzamelen lijkt het anders onmogelijk je collectie compleet te maken.

Graphics en geluid De grafische stijl die gekozen is, is een goede revolutie ten opzichte van de eerste Kid Icarus. Ook die game had qua uitstraling iets unieks en dat is bij Kid Icarus: Uprising niet anders. De vijanden zijn niet alleen mooi weergegeven, maar soms ook komisch en bizar qua design. De omgeving kan tijdens het vliegen verbluffend mooi zijn, maar is op de grond regelmatig zwak. Project Sora heeft ook veel aandacht aan de muziek besteed, zoals we dat gewend zijn van Sakurai. Klassiekere deuntjes zijn in een nieuw jasje gestoken, maar de game bevat ook een hoop nieuwe muziekstukken welke soms zeer episch uit de kleine speakertjes van je Nintendo 3DS klinken. Het is daarom zeer fijn dat je deze muziek, net als in Super Smash Bros. Brawl, afzonderlijk kunt beluisteren in het muziek-gedeelte. Conclusie Kid Icarus: Uprising is jaren in ontwikkeling geweest en dat is op bepaalde punten duidelijk te merken. Ten eerste is de game zeer uitgebreid met een sterke singleplayer-mode die je qua lengte zelfs op de thuisconsoles zelden tegenkomt. De luchtgedeeltes zijn leuker en spectaculairder dan de grondgedeeltes, maar de combinatie van de twee levert een unieke spelervaring op. Ook is de replaywaarde erg hoog door het vrijspelen van een hele hoop extra’s en wapens. Bovendien kun je Pit qua uitrusting en krachten helemaal naar je eigen smaak aanpassen, waardoor je je hier helemaal op uit kunt leven. Ook de multiplayer-mode kan uren vermaak bieden, maar het is jammer dat de opties hier gering zijn. Tot slot kan de besturing een struikelblok zijn, maar na wat oefening en het hanteren van kleinere speelsessies is het goed te doen. Kid Icarus: Uprising is een meer dan geslaagde comeback van Pit en we zijn dan ook blij met zijn wederopstanding.

N1 Score: 8.1

+ ["Interessante singleplayer-mode met spectaculaire luchtgevechten","Unieke mogelijkheden voor het instellen van de moeilijkheidsgraad zorgt voor hoge replaywaarde","Heel erg veel extras om vrij te spelen","Vermakelijke multiplayer-mode","Toffe AR-kaartjes om te verzamelen"]

- ["Besturing vereist veel gewenning en is nooit ideaal","Grondgedeeltes in de singleplayer minder interessant","Het vele gepraat door de personages in de singleplayer kan irriteren","Multiplayer-opties hadden uitgebreider en beter gekund"]

Gekoppelde games

Kid Icarus: Uprising (Nintendo 3DS)