[Review] Geschreven door Quint op 2012-11-20 20:22:43

Nintendo Land

Met de Wii U luidt Nintendo opnieuw een nieuw tijdperk in op het gebied van gamen. Met de Wii betrof de boodschap 'motion control', met de Wii U is dat 'asymmetrische gameplay'. Dankzij de Wii U GamePad is het mogelijk om één speler een ander beeld voor te schotelen dan op de tv zichtbaar is. Dit levert tal van gameplay-mogelikheden op, hetgeen Nintendo heeft proberen te bundelen in één titel: Nintendo Land. De game wordt in de wandelgangen de Wii Sports van de Wii U genoemd, maar hoe lang bleef dat bowlen en tennissen nu eigenlijk echt leuk? De meesten zullen hier 'niet bijzonder lang' op antwoorden, wat er voor zorgt dat Nintendo Land beter moet presteren dan dat. De game is los verkrijgbaar en wordt als onderdeel van het Wii U Premium Pakket geleverd, maar is het wel een system seller? Is een game die draait om twaalf Nintendo-attracties de aanschaf van een Wii U waard? Je leest het in deze review, de allereerste Wii U-review op N1ntendo!

Welkom in Nintendo Land Nintendo Land is Nintendo's equivalent voor een attractiepark voor gamers die Nintendo een warm hart toedragen. Je loopt met je eigen Mii door een groot park en alles straalt Nintendo uit: de kleuren, de andere Mii's om je heen, de muziek en de algemene aanpak van het spel. De game draait om twaalf attracties die ieder een eigen Nintendo-thema kennen. De attracties zijn te bereiken door de bijbehorende ingang in het park in te lopen, maar kunnen ook op een overzichtelijke wijze benaderd worden in een menu. Het is tevens mogelijk om alle attracties in een toernooi-vorm te spelen, waarbij het spel je verschillende keuzes aanbiedt tegen wie je welke attractie wil spelen. De twaalf spelletjes komen simpel gezegd neer op een stel uitgebreide minigames, maar eigenlijk doe je ze daar te kort mee. Nintendo probeert met elke attractie op een unieke wijze gebruik te maken van de asymmetrische gameplay van de Wii U GamePad en heeft daarbij constant het potentiële plezier van de speler in het achterhoofd. Verwacht daarom geen halfuitgewerkte misbaksels, maar een twaalftal toppertjes in spe die je uren bezig kunnen houden. Echter, niet elke attractie is even geslaagd en daarom worden ze in deze review per stuk beknopt behandeld en krijgen ze allemaal een eigen score mee op een schaal van 1 (Waardeloos) tot 5 (Geweldig). Op deze wijze moet duidelijk worden of er iets voor jou tussenzit en of Nintendo Land inderdaad de Wii U system seller is geworden die Nintendo voor ogen had.

Animal Crossing: snoepjesjacht Animal Crossing: snoepjesjacht is één van de drie attracties in Nintendo Land die enkel gespeeld kan worden met twee tot vijf spelers. In deze attractie is het de bedoeling om als zijwaartse Wii Remote-speler in splitscreen snoepjes te verzamelen door ze simpelweg op te rapen. Samenwerken is hierbij een must, want soms kun je de snoepjes enkel laten verschijnen door bijvoorbeeld met zijn drieën op een drietal knoppen te staan. Hierbij moet goed worden opgelet, want de Wii U GamePad-speler heeft de beschikking over twee Mii's met een mes en vork en moet de andere spelers proberen te meppen. De ene Mii wordt dan bestuurd met de linker analoge stick, de ander met de rechter analoge stick. Dit werkt vlekkeloos: het is een heerlijk gevoel om de snoepdieven vast te zetten door tactisch rond te lopen in het level. De camera wordt hierbij uitgezoomd om alles goed in beeld te brengen, maar soms wordt je aanzicht hierbij lichtelijk gedraaid. Dit kan er voor zorgen dat het overzicht op de Wii U GamePad soms wat wegebt, maar dit doet niet onder voor het plezier dat te beleven valt. De Wii Remote-spelers zullen het ongetwijfeld warm krijgen wanneer de mes- en vork-Mii's in beeld komen waardoor hilariteit zo goed als onoverkomelijk is. Het aantal te verzamelen snoepjes wordt hierbij aangepast aan de hand van de hoeveelheid spelers, waardoor de gameplay altijd gebalanceerd is. Animal Crossing: snoepjesjacht is hiermee een perfect voorbeeld voor wat de Wii U aan nieuwe gameplay kan bieden en is zonder enige twijfel één van de toppers van dit pakket. Score: 5/5

Donkey Kongs hindernisbaan Donkey Kongs hindernisbaan is één van de zes attracties in Nintendo Land die voor één speler bedoeld is. In deze attractie verandert je Mii in een fragiel karretje en moet je door je Wii U GamePad te kantelen een hindernisbaan zien te overwinnen. Deze baan is volledig in de stijl van de oude Donkey Kong-arcade game, waardoor je of van boven naar beneden of van boven naar beneden zult vertoeven. Gezien je een karretje bent dat gemakkelijk kapot kan gaan, is het de zaak goed op te letten: kantel je de Wii U GamePad te veel, dan verander je na een crash letterlijk in een hoopje bananenpudding op de achtergrond. De trigger-knoppen, analoge sticks en zelfs de microfoon worden ook ingezet om onder andere paden te openen, platformen te bewegen of om je Mii te lanceren. Het scherm op de Wii U GamePad geeft je een close-up van de actie, wat er voor zorgt dat je nauwkeuriger kunt bewegen. Er is genoeg variatie om je op intensieve wijze bezig te houden, maar hier zit gelijk het knelpunt: het spel is op zijn tijd bizar moeilijk. Gelukkig heb je een aantal levens en zijn er diverse checkpoints, maar grotendeels zal het hier om pure trial & error gaan. Eén kleine misstap en je verliest een leven, waardoor je weer een aantal stappen wordt teruggezet. Dit gebeurt dusdanig regelmatig dat het spel soms oneerlijk aan kan voelen. Donkey Kongs hindernisbaan is hierdoor een attractie voor de echte doorzetters, zeker wanneer blijkt dat je een hogere score kunt halen wanneer je alles snel weet te voltooien. Ook is er nog een extra uitdaging te vinden in de vorm van een compleet nieuw level voor de echte die-hards, maar dat zal voor de meeste spelers niet zijn weggelegd. Score: 3/5

The Legend of Zelda: heldenstrijd The Legend of Zelda: heldenstrijd is één van de drie attracties in Nintendo Land die zowel alleen als met meerdere spelers gespeeld kan worden. De attractie bevat een aantal on-rails levels waarbij de omgevingen en vijanden lijken te zijn ontstaan uit lappen stof. Wii Remote-spelers kunnen door simpel zwiepen de vijanden trotseren en de Wii U GamePad-speler doet dit door van een afstand pijlen af te vuren met de rechter analoge stick. De agressie en hoeveelheid vijanden evenals het aantal levens van jou of je team is afhankelijk van het aantal spelers, waardoor het spel over het algemeen goed gebalanceerd is. Het probleem is echter dat deze attractie helemaal niet zo leuk is. Slaan met de Wii Remote is simpelweg veel effectiever dan schieten met de pijl en boog. Hierdoor kan het soms als vervelend worden ervaren om je als Wii U GamePad-speler enkel bezig te houden met vijanden die onbereikbaar zijn voor de zwaardvechters. Voor de Wii Remote-spelers is het ook niet één groot feest, want het is onduidelijk wat er voor zorgt dat iemand voorop loopt, waardoor de rest vaak maar een beetje staat toe te kijken van een afstandje. Daar komt nog eens bij dat de vijanden schaamteloos worden herhaald en zelfs de hoofdbazen ieder minimaal drie keer langskomen. De leuke grafische stijl en ijzersterke The Legend of Zelda-muziek kunnen de attractie dan helaas niet meer redden. Een grote teleurstelling. Score: 2/5

Luigi's spookhuis Luigi's spookhuis is de tweede attractie die enkel gespeeld kan worden met twee tot vijf spelers. In vijf verschillende levels is het de bedoeling voor de Wii U GamePad-speler als spook de zijwaartse Wii Remote-spelers te vangen door tegen ze aan te lopen. De truc zit hem in het feit dat de Wii Remote-spelers het spook niet op tv zien, maar het spook wel de spelers ziet op het scherm van de Wii U GamePad. Echter, de Wii Remote-spelers voelen hun controller steeds heftiger trillen wanneer het spook in de buurt is, waardoor het een kwestie van goed communiceren is om niet gepakt te worden. De levels zijn hierbij dusdanig ingedeeld dat er vele verschillende kamertjes zijn om tactisch in rond te lopen om zo het spook vast te zetten. De Wii Remote-spelers kunnen vervolgens het spook verslaan door deze voor een lange periode met een zaklamp te beschijnen. Hierbij moet zuinig worden omgegaan met de energie van de batterij: deze kan opraken, waardoor er soms een nieuwe batterij gepakt moet worden. Het spook beschikt op zijn plaats weer over de mogelijkheid om sneller te rennen en om de batterijen van de tegenstanders leeg te slurpen, maar bij deze acties is het spook wel zichtbaar voor de andere spelers en daarmee extra kwetsbaar. De combinatie van al deze spelelementen zorgt ervoor dat een potje al gauw zenuwslopend is voor beide partijen, waardoor Nintendo opnieuw een bepaalde vorm van plezier weet te creëren die enkel op de Wii U mogelijk is. Ook hier wordt de attractie perfect uitgebalanceerd wanneer het aantal spelers verschilt, door bijvoorbeeld het aantal levens van de Wii Remote-spelers aan te passen of door de levels te verkleinen of juist te vergroten. Luigi's spookhuis is hiermee, net als Animal Crossing: snoepjesjacht, één van de toppers van dit pakket. Score: 5/5

Takamaru's ninjakasteel Takamaru's ninjakasteel is de tweede attractie die voor één persoon bedoeld is en draait volledig om het schieten van ninjasterren in een arcade-achtige omgeving. Dit doe je door de Wii U GamePad zijwaarts te houden en er vervolgens met je vinger, of met de stylus, overheen te schuiven. Richten gaat door de Wii U GamePad van positie te veranderen, wat verrassend goed werkt. Ook je eigen vingerbewegingen worden over het algemeen goed geregistreerd, waardoor je zeker wat plezier aan deze attractie kunt beleven. Het is echter jammer dat het geheel relatief kort is en je weinig tegenslag krijgt van de ninja's om je heen. Wanneer je dan ook nog eens de beschikking krijgt over het werpen van bommen of het gooien met meerdere ninjasterren tegelijkertijd, blijft er helemaal weinig uitdaging over. Ook het hoofdbaas-gevecht is qua moeilijkheidsgraad een anti-climax, waardoor je met het gevoel achterblijft dat er meer in deze attractie had gezeten. Leuk voor even, maar zeker in vergelijking met andere singleplayer-ervaringen in Nintendo Land is hij niet zo interessant. Score: 2/5

Op avontuur met de Pikmin Op avontuur met de Pikmin is de tweede attractie die je niet enkel alleen, maar ook met vijf spelers tegelijkertijd kunt spelen. De game kent hierbij zowel een volwaardig hoofdavontuur dat volledig in co-op kan worden doorlopen, als een multiplayer-modus waarin spelers tegen elkaar strijden. De Wii U GamePad-speler neemt te allen tijden de controle over Captain Olimar die met een kleine hoeveelheid Pikmin door de levels struint. De zijwaartse Wii Remote-spelers zijn zelf Pikmin en maken de dienst uit door er flink op los te rammen met hun eigen hoofden. Captain Olimar kan alle Pikmin tegelijkertijd bij zich roepen met zijn fluitje. Dit is soms nodig om de wezentjes op vijanden te gooien door middel van de stylus of om simpelweg een knop te activeren. In eerste instantie leek deze toepassing ervoor te zorgen dat iedereen altijd Captain Olimar wilde zijn, maar al gauw bleek het spel prima gebalanceerd doordat Captain Olimar zelf niet kan aanvallen en afhankelijk is van zijn Pikmin. Hierdoor is hij behoorlijk kwetsbaar en regelmatig afhankelijk van de Wii Remote-spelers wat samenspel opnieuw erg belangrijk maakt. De levels in Op avontuur met de Pikmin zijn hierbij zeer goed vormgegeven en lijken erg veel op de omgevingen uit de volwaardige Pikmin-games. Ook de vijanden voldoen volledig aan de Pikmin-stijl evenals de muziek en de graphics. De gameplay richt zich echter volledig op de combat en minder op de strategie, maar dat wordt goed gemaakt door de toevoeging van kleine RPG-elementen. Zo kunnen de Pikmin in level stijgen waarna ze sterker worden en kun je zelfs upgrades oppakken zoals een hamer-bloem of een springveer-bloem. De latere levels en de hoofdbaas-gevechten zijn tevens van een bijzonder hoog niveau, wat deze attractie niet alleen erg uitdagend maakt, maar ook zeer variërend in de aanpak. De multiplayer-modus is echter wat minder geslaagd, want hier is het vooral een grote chaos door de wat kleinere levels en de grote verschillen in gameplay voor de Wii U GamePad-speler en de Wii Remote-spelers. Je kunt het daardoor zien als een aardige extra, maar Op avontuur met de Pikmin draait echt om het hoofdavontuur dat met een respectabele hoeveelheid levels voor een flinke tijd plezier kan zorgen. Score: 4/5

Mario op de vlucht Mario op de vlucht is de derde en daarmee de laatste attractie die puur bedoeld is voor een multiplayer-ervaring. Dit is wellicht een gevalletje 'the best for last' in deze categorie, want Mario op de vlucht is bijzonder leuk en spant mogelijk de kroon in Nintendo Land. Het spelprincipe is niets anders dan verstoppertje spelen: de Wii U GamePad-speler rent als Mario-Mii met een tien secondevoorsprong weg en de Wii Remote-spelers moeten hem als Toad-Mii vervolgens zien te vinden en te vangen. De clue zit hem hier in het feit dat de Wii U GamePad-speler een volledig overzicht van het speelveld op zijn scherm ziet, terwijl de Wii Remote-spelers het met een splitscreen op de televisie moeten doen. Hierdoor is communiceren en samenwerken erg belangrijk, waarbij er constant rondgekeken moet worden of de Mario-Mii ergens te bespeuren valt. Dit wordt gedaan in drie verschillende levels die ieder zeer helder zijn qua opbouw, maar elk toch een unieke eigenschap kennen door de aanwezigheid van bijvoorbeeld glijbanen en modder. Mario op de vlucht is hierdoor een attractie die door iedereen zeer snel begrepen zal worden en daarmee puur plezier biedt voor jong en oud. De toevoeging van het cameraschermpje, dat uitzicht biedt op de gezichtsuitdrukkingen van de Wii U GamePad-speler, voegt dan alleen maar nog meer hilariteit toe. Mario op de vlucht zorgt voor ongekend plezier dat wederom enkel mogelijk is op de Wii U. Lof daarvoor. Score: 5/5

Metroid-schietpartij Metroid-schietpartij is de derde en laatste attractie die niet enkel alleen, maar ook met meerdere spelers gespeeld kan worden. Ook deze attractie kent zowel een volwaardig hoofdavontuur dat volledig in co-op kan worden doorlopen, als een multiplayer-modus waarin spelers tegen elkaar strijden. Nintendo Land bestempelt de attractie in-game zelf als 'een lastige attractie bedoeld voor ervaren spelers' en dit lijkt vooral van toepassing op de Wii U GamePad-speler. Deze speler bestuurt een Mii in Samus' ruimteschip en krijgt een behoorlijk lastige besturing voorgeschoteld: de analoge sticks moeten onafhankelijk van elkaar gebruikt worden om de snelheid af te wisselen met de hoogte van het schip, waarbij de gyrosensor in de controller wordt gebruikt om te richten. Dit vraagt zeker wat gewenning en is niet voor iedereen even gemakkelijk om onder de knie te krijgen, maar wanneer dit eenmaal is gelukt, speelt het als een zonnetje. De Wii Remote-spelers hebben het wat gemakkelijker: zij kunnen simpelweg om zich heen kijken door de Wii Remote te bewegen in combinatie met de A-knop, waarna een druk op de trigger resulteert in een afgevuurd schot. De Wii Remote-spelers en de Wii U GamePad-speler werken in het hoofdavontuur samen om zo verschillende golven aan vijanden te verslaan in vijf verschillende omgevingen. De moeilijkheidsgraad wordt hierbij steeds opgekrikt, waardoor iedereen naargelang het avontuur dieper in de attractie wordt gezogen. Er wordt ook handig ingespeeld op de spanningsboog met mogelijkheden zoals het oppakken van power-ups en hartjes of het vast kunnen hangen aan Samus' ruimteschip. Spelers krijgen hierdoor genoeg variatie voorgeschoteld om zich te vermaken, waardoor Metroid-schietpartij veel om handen heeft. Ook de hoofdbaas-gevechten zijn grootschalig in de uitvoering en voor Metroid-fans een genot van herkenning. Dit in combinatie met een ijzersterke Metroid-soundtrack en goede leveldesigns zorgt ervoor dat het hoofdavontuur van Metroid-schietpartij bijzonder leuk is met meerdere spelers. Ook de multiplayer is dankzij de goede leveldesigns een schot in de roos. Een ervaren Wii U GamePad-speler kan als een ware bounty-hunter de Mii's lastig vallen, waardoor, in tegenstelling tot onze eerdere verwachtingen, de gameplay uiterst gebalanceerd blijkt. Metroid-schietpartij is hierdoor stiekem toch een absolute topattractie geworden, waardoor het haast niet meer verwonderlijk te noemen is dat Shigeru Miyamoto himself achter de gameplay-toepassingen van deze attractie zit. Score: 5/5

Yoshi's fruitkar Yoshi's fuitkar is de derde singleplayer-attractie en is zeer gemakkelijk qua opzet en nog gemakkelijker in de uitvoering. Je zit als een Mii in een Yoshi-karretje en het is de bedoeling van de ene plek in een level op een andere plek te komen terwijl je onderweg al het fruit opeet. Dit doe je door simpelweg een lijn te tekenen op de Wii U GamePad, maar let op: deze lijn zie je niet op de televisie en je ziet het fruit niet op je Wii U GamePad. Hierdoor is het goed inschatten geblazen wat de afstanden tussen de verschillende stukjes fruit en de objecten betreft om zo een goede route uit te kunnen stippelen met de stylus. De achtergronden van de levels helpen hierbij regelmatig: deze zijn vaak opgebouwd uit handige vierkantjes of bewegende animaties, zodat je verschillende gezichtspunten hebt om je aan vast te klampen. De gebruikte voorwerpen en tekeningen passen hierbij erg goed binnen het Yoshi-universum, wat het geheel een zeer aandoenlijke charme meegeeft. Ook de soundtrack, die onder andere afkomstig is uit Yoshi's Story, voegt veel toe aan de ervaring. Het word je tevens naar mate de levels vorderen steeds moeilijker gemaakt met fruit dat je in een vaste volgorde moet pakken, fruit dat beweegt, of vijanden die je niet mag aanraken. Het houdt de attractie voor enige tijd fris, waardoor hij met zijn simpele aanpak stiekem toch verraderlijk uit de hoek kan komen. Echter, wanneer je eenmaal alle levels een keer gehaald hebt, heb je het spelprincipe eigenlijk wel gezien. Yoshi's fruitkar heeft helaas geen hoge verslavingsfactor, waardoor hij, net als Takamaru's ninjakasteel, vooral leuk is voor even. Score: 3/5

Octopusdans Ook Octopusdans is een singleplayer-attractie en brengt je als speler terug in het tijdperk van de Game & Watch-periode. Je bevindt je diep in de zee en het is de bedoeling om de dansbewegingen van een poppetje na te doen op de maat van de muziek. Het nadoen gaat enkel met de analoge sticks of met de gyrosensor in de Wii U GamePad. Dit laatste werkt wat onwennig: het kantelen of wippen van de Wii U GamePad gaat met enige vertraging, waardoor het niet helemaal lekker loopt in een ritmespel als dit. Gelukkig zijn de afzonderlijke bewegingen van de analoge sticks wel goed uitgevoerd en wordt de attractie in latere stages bijzonder lastig. Dit komt vooral doordat de game je soms verplicht van aanzicht te wisselen: de ene keer kun je het poppetje nadoen door simpelweg naar zijn rug op de Wii U GamePad te kijken, maar de andere keer word je zicht belemmerd en moet je alles in spiegelbeeld nadoen. Dit is extreem moeilijk wanneer je drie bewegingen achter elkaar na moet doen die bestaan uit 'linker analoge stick links en rechter analoge stick omhoog, dan de linker analoge stick geleidelijk door bewegen naar benden terwijl je de rechter omlaag beweegt om het geheel af te sluiten met een Wii U GamePad-kanteling naar rechts'. Octopusdans voelt daarmee soms wat oneerlijk, omdat het simpelweg onmogelijk lijkt om het allemaal goed te doen in spiegelbeeld. Gelukkig heb je genoeg levens en bestaat het basisspel uit slechts 50 danspasjes, wat het geheel draaglijk maakt. Echter, dit betekent wel dat je, wanneer je de extra danspasjes niet meerekent, er vrij snel doorheen bent en samen met de minimale aankleding van deze attractie voelt het dan allemaal wat slapjes. Ook het muzieknummer waar je op danst is vrij nietszeggend en dat is vreemd in een spel dat Nintendo ui moet ademen. Octopusdans lijkt daarmee een gemiste kans die veel uitgebreider had kunnen zijn. Score: 2/5

Captain Falcons wervelende race Captain Falcons wervelende race is de vijfde singleplayer-attractie en zou je, bij het zien van de naam en de wetenschap van de F-Zero geschiedenis, laten denken dat het hier om slechts één ding draait: snelheid. Niets is minder waar: je bent een opwindbaar speelgoedautotootje en pruttelt in een slakkengang over de baan heen. De Wii U GamePad dien je hierbij gekanteld te houden en sturen bewerkstellig je door met de Wii U GamePad van richting te veranderen. Dit werkt op zich prima, maar het voelt behoorlijk simplistisch aan in vergelijking met de echte F-Zero games. Het spel maakt het je moeilijk door de banen vol te gooien met obstakels die je niet mag aanraken, maar het voelt allemaal als een C-versie van een echte F-Zero game. De Wii U GamePad kent qua beeld dan ook nog eens weinig tot geen toevoegende waarde, waardoor je jezelf kunt afvragen waarom deze attractie eigenlijk bestaat. Het spel is bovendien verbazingwekkend onvergeeflijk, want één fout in het tiende level zorgt ervoor dat je helemaal opnieuw kunt beginnen. De combinatie van frustratie, een pretentieuze besturing en een op F-Zero gebaseerde gameplay die eigenlijk helemaal niet zo leuk is, zorgt ervoor dat deze attractie de minst interessante is van Nintendo Land. Jammer. Score: 1/5

Uitwaaien met Balloon Trip Uitwaaien met Balloon Trip is de zesde en daarmee de laatste singleplayer-attractie uit Nintendo Land. In deze attractie beweeg je, net als in de klassieker Balloon Trip op de NES, van rechts naar links terwijl je hangt aan twee ballonnetjes. De grafische stijl valt hier gelijk op en is enorm aangenaam in het aanzicht. Het is in deze schattige omgeving de bedoeling dat je het einde van een level bereikt door met je styus allerlei windvlaagjes onder je Mii te creëren. Dit zorgt ervoor dat je Mii sneller of juist langzamer gaat, maar ook verandert in de hoogte. Dit is zeer belangrijk, want de levels zitten volgestopt met allerlei stekels en vijanden die het op je ballonnetjes gemunt hebben. De stylus-besturing leek in eerste instantie zeer lastig en daarmee de attractie belachelijk moeilijk, totdat bleek dat het niet uitmaakt waar je met de stylus op de Wii U GamePad tekent. Een doeltreffende streep, waar dan ook op het scherm, is genoeg om je Mii aan te sturen. Dit werkt enorm prettig, want op deze manier kun je zeer precies te werk gaan en je Mii veel nauwkeuriger besturen dan je in eerste instantie zou denken. Het lijkt er dan zelfs even op dat Uitwaaien met Balloon Trip eigenlijk wat te gemakkelijk is, maar door het moeten verzamelen van alle ballonnen en het moeten ontwijken van steeds gevaarlijkere vijanden is er genoeg om je aandacht er bij te houden. Vooral het moeten wisselen tussen het kijken op de Wii U GamePad en de televisie om een bepaalde vijand weg te tikken, kan voor lastige momenten zorgen die zo nu en dan als onprettig ervaren kunnen worden. Over het algemeen kan echter gezegd worden dat het instapniveau laag ligt en dat zorgt er juist voor dat het extra motiverend is om een goede score neer te zetten. Dit maakt van Uitwaaien met Balloon Trip een meer verslavende singleplayer-attractie dan menig andere attractie uit het pakket. Score: 4/5

Beloningen Het moge duidelijk zijn dat Nintendo Land met twaalf attracties een bijzonder rijkelijk gevuld pakket is met voor ieder wat wils. Het is bijna verbazingwekkend te noemen dat Nintendo dit allemaal op één schijf heeft gezet en niet heeft uitgesmeerd over meerdere releases. Het aandachtig doorspelen van alle attracties kost je al gauw zo'n 20 uur en als je dan ook nog eens aan de extra uitdagingen wil beginnen, ben je al snel zo'n 30 uur verder. Echter, zoals bleek uit de beknopte beschrijvingen is niet elke attractie even geslaagd, waardoor het geheel zich enigszins wat uitbalanceert. Gelukkig hebben alle attracties wel één positief ding gemeen en dat is dat je rijkelijk beloond wordt voor je inzet. Na het spelen van een attractie krijg je een aantal munten die je vervolgens door middel van een kleine minigame kunt omzetten in prijzen. Deze prijzen verschijnen dan in de parkomgeving van Nintendo Land en verschillen aanzienlijk in functie. De meeste prijzen zijn simpelweg replica's van voorwerpen uit de verschillende attracties, maar die staan stiekem erg stoer in je park. Denk hierbij aan een grote Ganon, Samus' ruimteschip of een enorme Pikmin-baas. Door op ze te tikken, tonen ze een animatie en krijg je extra informatie over ze, hetgeen van Nintendo Land een nog completer pakket maakt. Andere prijzen zijn onder andere een jukebox waarmee je de muziek in je park kunt veranderen, of diverse knoppen die het bijvoorbeeld avond of nacht maken of al je prijzen in de lucht laten zweven. In totaal zijn er 200 prijzen te verdienen, wat de motivatie om Nintendo Land regelmatig op te pakken nog groter maakt.

Ook word je beloond aan de hand van een in-game achievement systeem dat werkt met stempels. Het is vooraf echter niet helemaal duidelijk hoe je een bepaalde stempel kunt krijgen, wat het geheel een beetje een slap aftreksel maakt van de Trophies of Achievements. Wanneer je er wel één krijgt, blijken ze dan ook nog eens vrij suf te zijn. "Win tien keer als spook in Luigi's spookhuis" is bijvoorbeeld niet echt een prestatie waar je trots op bent. Wat dat betreft werken de highscores per attractie en de mogelijkheid om bij een goede score 'sterspeler' van een attractie te worden een stuk aanstekelijker, maar hier is het grote gemis dat de scores niet online verspreid kunnen worden. Je kunt enkel je vrienden op jouw Wii U uitdagen, wat toch niet net zo leuk is. De toevoeging van Miiverse zal op dit sociale gebied echter nog het één en ander toevoegen, maar vooralsnog lijkt het niet meer te worden dan dat verschillende Mii's in je park zullen rondlopen die aangeven hoeveel ze welke attractie hebben gespeeld, hoeveel stempels ze hebben, hoeveel muntjes ze hebben verzameld en voor hoeveel prijzen ze deze hebben omgezet. Monita en de Nederlandse vertaling Gedurende je avontuur in Nintendo Land word je vergezeld door een nieuwe sidekick genaamd Monita. Monita is een zwevend beeldscherm dat geen emoties kent en op dat gebied voortdurend zelfspot op je afvuurt. De emotieloze stem, die volledig in het Nederlands is wanneer je je Wii U daar op hebt ingesteld, is op het begin nog wel te pruimen, maar begint vrij snel te vervelen. Het is een raadsel waarom Nintendo voor zo'n irritant mascotte gekozen heeft, want het staat in schraal contrast met de creativiteit van de rest van de game.

Wat betreft de Nederlandse vertaling is er over het algemeen een goede prestatie neergezet, maar soms is het echt te knullig voor woorden. Vooral de beschrijvingen van de prijzen in je park zijn zo nu en dan tenenkrommend. Wanneer je als vertaler bijvoorbeeld met het woord 'Triforce' een woordgrap maakt over 'Treinvorst' dan ben je wat mij betreft gewoon heiligschennis aan het plegen. Ook was er zo nu en dan een lelijke spelfout te bespeuren, zoals 'je denk', wat voor sommige spelers als een mijnenveld kan werken. Echter, gezien Nintendo Land online updates ondersteunt, kunnen dit soort slordigheden in latere versies eventueel nog worden weggewerkt door Nintendo. Graphics en geluid Grafisch is Nintendo Land in geen enkele attractie een technisch hoogstandje, maar het is duidelijk een grote vooruitgang ten opzichte van de Wii. Alles is mooi afgewerkt en straalt een waar Nintendo-karakter uit, hetgeen waar Nintendo Land om draait. Daarbij is het een zeer mooie prestatie dat Nintendo zoveel verschillende grafische stijlen heeft weten toe te passen binnen de attracties zonder het geheel als een rommeltje aan te laten voelen. Wat jammer is, is dat je je gewonnen prijzen niet altijd in volle glorie kunt aanschouwen, maar dat ze soms als een 'pop-up' in je beeld verschijnen. Het is hierbij tevens vervelend dat je Wii U GamePad-gyrosensor bepaalt wat je in beeld ziet, want niet iedereen houdt zijn controller altijd recht voor zich uit. Het is echter goed mogelijk dat Nintendo een toekomstige update uitbrengt waarin dit kan worden uitgezet, maar voor nu is het klein hekelpuntje. Op het gebied van geluid verdient Nintendo Land alle lof. Het spel zit volgepropt met klassieke Nintendo-muziek die dan wel subtiel geremixed is of juist in zijn volledige glorie te horen is. Nummers uit onder andere The Legend of Zelda: Ocarina of Time, Yoshi's Story, Metroid Prime, Super Mario 64 en Pikmin passeren in de bijbehorende attracties de revue alsof het niets is en het zet gelijk de sfeer. Ook de speakers in de Wii U GamePad worden goed ingezet en functioneren soms zelfs in afwisseling met de speakers van de televisie om zo een ervaring te bezorgen die je nog niet eerder hebt gehad in een game.

Conclusie Nintendo Land is met twaalf uitgebreide attracties een bijzonder goed gevuld pakket dat voor ieder wat wils biedt. Het spel moet het vooral hebben van de multiplayer-ervaringen die ongekend veel plezier bieden dankzij de mogelijkheden van de Wii U GamePad. Het zijn sensaties die je dankzij het extra scherm en de asymmetrische gameplay op geen enkel ander apparaat kan hebben en dat is een enorm knappe prestatie. Het laat goed zien waar de Wii U toe in staat is en dat is ook de bedoeling van een launchgame als dit. Degenen die liever alleen spelen, kunnen zich ook voor enige tijd vermaken met Nintendo Land, maar dan is de ervaring een heel stuk minder indrukwekkend. Op het gebied van de presentatie laat Nintendo Land ook hele goede dingen zien, met veel verschillende grafische stijlen en een bijzonder sterke soundtrack. Het zijn enkel de sidekick Monita en de soms wat vervelende Nederlandse vertaling die voor een kanttekening zorgen op dit gebied. Anderzijds is het gemis van online leaderboards een lelijk smetje op het geheel en blijft het een feit dat niet elke attractie even goed is uitgewerkt. Ondanks dat krijgt Nintendo Land zonder enige twijfel de stempel 'system seller' toebedeeld: dit is een game waar je een Wii U voor in huis haalt!

N1 Score: 8.5

+ ["Ongekend plezier in de multiplayer voor jong en oud","Veel verschillende Wii U GamePad gameplay-toepassingen ","Twaalf attracties in \u00e9\u00e9n pakket","Veel verschillende grafische stijlen die mooi ogen","IJzersterke soundtrack","Veel beloningen die je gemotiveerd houden"]

- ["Niet zo interessant in de singleplayer","Niet elke attractie is even sterk","Monita is een vervelende sidekick","Nederlandse vertaling is soms knullig","Geen online leaderboards"]

Gekoppelde games

Nintendo Land (Wii U)