[Review] Geschreven door Quint op 2012-12-19 00:00:00

Tank! Tank! Tank!

Namco Bandai kwam in 2009 met een nieuwe arcade-game genaamd Tank! Tank! Tank!. Het was hier de bedoeling om met allerlei kleine tanks buitenaards gespuis neer te knallen zoals robotspinnen, robotdinosaurussen en robotwespen. Dit deed je in een aantal destructieve omgevingen zoals een stad, een strand en een ruïne, waarbij de arcade-titel vooral succes kende dankzij de mogelijke multiplayer-stand. Toen Namco Bandai hoorde dat Nintendo met een nieuwe console kwam, de Wii U, besloot het bedrijf dat Tank! Tank! Tank! wel eens goed zou kunnen passen op dit nieuwe stukje hardware. En zo geschiedde het: anno 2012 is Tank! Tank! Tank! van de arcadehallen verplaatst naar de huiskamers als Wii U-launchtitel, maar was dit wel een verstandig besluit?

Stank! Stank! Stank! De singleplayer van Tank! Tank! Tank! draait om het succesvol afsluiten van verschillende missies. Deze missies worden je voorgeschoteld, omdat een robotras uit de ruimte het gemunt heeft op de Aarde. Waarom dat zo is, maakt niet uit: het is gewoon zo. Je krijgt vervolgens een paar minuten, en in latere missies een paar tientallen seconden, om alle vijanden in een bepaald level aan gort te knallen. Hetgeen hierbij gelijk opvalt, is de simpliciteit van de besturing. De Wii U GamePad wordt ingezet alsof het een NES-controller is: sturen gaat met de vierpuntdruktoets of de linker analoge stick en schieten gaat met de A-knop. Richten is er niet bij, want dat doet het spel al voor je. Hierdoor is het een kwestie van ‘van voor, naar achter, naar links, naar rechts’ met je kleine groene tankje om vervolgens constant op de A-knop te rammen. Meer komt er daadwerkelijk niet bij kijken en daar begint dan ook de ellende: dit is een arcade-game die op geen enkele wijze past op een nieuwe spelcomputer. Het is allemaal te minimalistisch en repetitief. Sommige vijanden laten wat upgrades voor je tank achter zoals de mogelijkheid om met stroom te schieten of een shotgun te hanteren. Hierdoor word je slaapverwekkende missie ietwat opgeleukt, ware het niet dat de ingame announcer je alsnog helemaal gek maakt. “DIRECT HIT! DIRECT HIT! DIRECT HIT!” schettert constant door de speakers, waardoor je het liefst helemaal niet meer zou schieten. De afwisseling van de vijanden binnen een level doet daar nog eens een schepje bovenop, want die is simpelweg compleet afwezig. Zo knal je een level lang tegen bijvoorbeeld alleen maar een stel robotbidsprinkhanen, die dan ook nog eens in grote aantallen exact dezelfde animatie kennen op hetzelfde moment. Het spel durft het zelfs aan om later zogenaamde nieuwe vijanden te introduceren terwijl dit dezelfde robotspinnen zijn als eerst, maar dan met een andere kleur. Het laat je meer dan eens achter op je hoofd krabben.

Gelukkig hebben de ontwikkelaars ietsjes meer moeite gestoken in de hoofdbazen. Deze zijn spectaculair groot en hebben zelfs hun eigen set aan bewegingen, maar echt indrukwekkend wordt het nooit. Een driekoppige draak, een gorilla, mammoet of een Kraken ogen in hun korte introductie vrij imposant, maar zodra het spel weer vervalt in hetzelfde simpele geknal, weet de game ook dit onderdeel te verwaarlozen. Dit wordt alleen maar versterkt wanneer je het idee krijgt dat je sommige aanvallen van deze monsters helemaal niet kunt ontwijken en je jezelf dan nog meer gaat ergeren. Medailles Tot dusver zou iemand die een rare voorkeur heeft voor vreemde Japanse arcade-games zich op een heel toevallige wijze nog kunnen vermaken met het spel, maar ook dat potentiële genot wordt vrij snel teniet gedaan. Dit heeft alles te maken met de manier waarop het spel progressie wil maken. In totaal zijn er 30 missies te voltooien en je zou denken dat je na het afsluiten van de ene missie door kunt naar de volgende. Niets is minder waar, want het spel hanteert een medaille-systeem dat de toegang tot een volgend hoofdstuk aan ellende ontgrendelt. Hoe sneller je een missie weet te voltooien, hoe beter je medaille, maar het feit dat je er één hebt gehaald in een missie is genoeg voor de teller die het spel hanteert. Tot en met missie zeven lijkt er niets aan de hand. Je speelt steeds een andere, betere tank vrij – ook al is de uitwerking hiervan in de gameplay zo goed als nihil – en je kunt daadwerkelijk verder naar de volgende missie. Bij missie acht blijkt echter opeens dat je vijftien medailles nodig hebt om hem te kunnen starten, terwijl je er tot nu toe maar zeven hebt gehaald. Hierdoor verplicht het spel je alle tergende missies nog een keer te spelen met een andere tank, om zo uiteindelijk alsnog vijftien medailles te krijgen. Dit systeem wordt herhaald tot aan missie 30, waardoor je vele uren aan hersendodende gameplay moet doorstaan om het spel uit te kunnen spelen. Het is alsof het spel je de middelvinger geeft nadat je voor je gevoel al heel wat had doorstaan. Het enige voordeel is dat je bij dit alles een andere speler mee kunt laten doen die dan een zijwaartse Wii Remote hanteert, want gedeelde smart is halve smart.

Multiplayer De singleplayer laat je al gauw voor wat het is, want net als in de arcade het geval was, is Tank! Tank! Tank! vooral een multiplayer-game. Met maximaal vijf spelers kun je aan de slag in Free for All, Team Versus, Monster Battle en My Kong. Aan het begin van elke multiplayer-pot kun je in elke modus een foto maken van jezelf om er vervolgens een template overheen te plakken. Deze templates verschillen van een grote vrouwenpruik tot aan een piloot-outfit tot aan een samoerai-hoofd. Je avatar zal vervolgens in alle multiplayer-potjes boven je tank zweven, zodat je van elkaar direct kunt zien wie waar is. Dit is de eerste keer werkelijk hilarisch, maar de lol is er helaas snel vanaf. Dit is volledig te wijden aan het feit dat je in Free for All, Team Versus en Monster Battle precies hetzelfde doet als in de singleplayer, maar dan met of tegen elkaar. Niet geheel verrassend is dit qua gameplay net zo waardeloos als in de singleplayer en dan krijg je nu ook nog eens te maken met regelmatige framedrops. My Kong is wat meer geslaagd doordat de Wii U GamePad-speler hier de controle neemt over een gigantische aap die met een redelijk uitgebreide moveset de tanks moet proberen te vernietigen. De tanks worden dan bestuurd door andere spelers of ze worden, net als in de andere modi, opgevuld door de computer. Dit laatste is vrij beangstigend, want ook deze tanks krijgen een avatar mee van een echt persoon. Zo zit je opeens met een bebaarde man of een klein meisje te spelen, die je totaal niet kent. De grap in My King zit hem echter in het gegeven dat de aap het gezicht meekrijgt van de Wii U GamePad-speler, wat bij een leuke pose voor aardig wat plezier kan zorgen. ‘Aardig wat’ vertaalt zich hier naar 30 minuten, want dan heb je er alweer genoeg van. Je had toch niet verwacht dat het spel een online-modus kende of highscores bijhield om de spelduur te verlengen?

Graphics en geluid De grafische presentatie van Tank! Tank! Tank! lijkt op vele momenten uit het Nintendo 64-tijdperk te stammen. De hoofdbazen willen er nog wel eens redelijk goed uitzien, maar de omgevingen en de dertien-in-één-dozijn vijanden zijn behoorlijk hoekig en kennen stotterende animaties. De levels zijn op sommige punten interactief, maar helaas doet dit alleen maar af aan de ervaring. Een flatgebouw stort op onrealistische wijze in elkaar en laat omringende vijanden ongeschonden. Er kan niet eens een geloofwaardig stofwolkje vanaf. Ook het design van de tanks is om te huilen, waarbij zogenaamde nieuwe tanks of upgrades visueel minimale veranderingen teweeg brengen. Qua geluid is het spel het beste te vergelijken met het krassen van nagels over een schoolbord. De ingame announcer herhaalt constant dezelfde leuzen en de geluidseffecten van de wapens of de vijanden lijken te allen tijde van dezelfde afstand en uit dezelfde ruimte te komen. Het is allemaal behoorlijk inspiratieloos, maar gelukkig wel consequent met de kwaliteit van de rest van de game.

Conclusie Tank! Tank! Tank! is een Wii U-launchtitel om van te huilen. Werkelijk waar geen enkel aspect in het spel is goed uitgewerkt of leuk om te spelen. De besturing is simplistisch, de gameplay is ontzettend repetitief en de graphics en het geluid misstonden niet in het Nintendo 64-tijdperk. De game verplicht je in de singleplayer ook nog eens om allerlei saaie missies te herspelen, waardoor je motivatie om verder te spelen bijzonder snel wegebt. De multiplayer kent door de magere gameplay hetzelfde lot, maar weet met de grappige avatars en de My Kong-mode nog net een half uurtje plezier uit het schijfje te persen. Het gebrek aan een interessant verhaal, afwisselende vijanden en omgevingen, enige online-ondersteuning, interessante Wii U GamePad-toepassingen of simpelweg intrigerende gameplay-mogelijkheden maken dit één van de slechtste launchtitels voor een Nintendo-console ooit.

N1 Score: 2.5

+ ["Grappige avatars boven je tanks","My Kong-modus in de multiplayer"]

- ["De rest"]

Gekoppelde games

Tank! Tank! Tank! (Wii U)