[Special] Geschreven door Marcel op 2014-02-22 20:46:54
SEGA 3D Classics Deel 2 - Altered Beast, 3D Sonic the Hedgehog en Ecco the Dolphin
In deel één van onze special over SEGA’s recent gelanceerde 3D Classics keken we of drie ijzersterke Megadrive klassiekers vandaag de dag nog steeds indruk kunnen maken, maar dat waren niet de meest iconische Megadrive-games. In het tweede deel van onze special belichten we het eerste avontuur van SEGA’s bijzondere mascotte, plus twee unieke Megadrive titels. Is de 16-bit line-up van toen goed genoeg voor een nostalgisch feest of slaat SEGA de plank mis met deze heruitgave van oud materiaal?
Altered Beast - Daan Altered Beast is een spel met een unieke setting, zelfs nu er meerdere vervolgen van de game zijn. Je speelt een held zonder naam die in opdracht van oppergod Zeus zijn dochter moet redden. Om deze reis goed te doorstaan geeft Zeus je speciale krachten en hiermee kun je transformeren in verschillende beesten. Met deze goddelijke hulp vecht je tegen de monsters die Altered Beast rijk is. Kan deze setting na 25 jaar nog boeien en is dat genoeg om Altered Beast aan te bevelen? Ten strijde In het begin lijkt alles nog niet zo verkeerd en dit komt voornamelijk, omdat het gevechtssysteem degelijk in elkaar is gezet. In je menselijke gedaante kun je slaan, schoppen, springen en hurken om de zwakkere vijanden te vernietigen. Je beestvormen werken wat anders en ieder gedaante heeft speciale aanvallen die de schop- en slatechnieken vervangen. Wanneer je bijvoorbeeld een beer bent, kun je met je adem de vijand in steen veranderen en zo met gemak je reis voortzetten. Iedere stage kent zijn eigen transformatie en daardoor blijft de gameplay vrij interessant. De keerzijde is echter dat er maar vijf stages zijn en dat je het spel met gemak binnen 20 minuten kunt uitspelen. Nadat je Altered Beast voltooid hebt is er totaal geen reden om naar het spel terug te keren. Ontwikkelaar M2 heeft een optie geïmplementeerd zodat je in ieder level met elk beest kunt spelen, maar dat blijkt helaas de meest nutteloze optie van deze upgrade. De levels zijn gemaakt voor een bepaald beest en zonder dat 'juiste' beest is de balans van de game zoek. Het design is gebouwd rondom de technieken van ieder dier en daardoor is progressie met een ander beest onnodig ingewikkeld. De game kent een lokale multiplayer voor twee personen, maar ieder moet een eigen versie van het spel hebben en het is moeilijk voor te stellen dat je voor een oud en simplistisch spel €4.99 gaat betalen. De multiplayer mode maakt de reis nog gemakkelijker, aangezien je met dubbele aanvalskracht ten strijde gaat. Het kan zelfs gebeuren dat je de transformaties niet eens nodig hebt om te overleven. Een ander probleem met de multiplayer is dat het moeilijk is om soms een goed overzicht te houden van de actie. Je hebt beperkt de ruimte op het scherm en de game is zeker niet gebouwd om deze functie te ondersteunen. Het wordt bijzonder irritant als er twee or meer vijanden op het scherm zijn en dat maakt de chaos zonder meer compleet. M2 heeft een nobele poging gedaan om extra waarde toe te voegen aan Altered Beast, maar is daarin helaas niet geslaagd. Graphics en geluid Grafisch ziet 3D Altered Beast er oké uit voor een game uit 1988, maar er zitten te veel haken en ogen aan de visuals. De animaties van de personages zijn bespottelijk en andere klassiekers die ook onderdeel zijn van SEGA's 3D Classics, zoals Streets of Rage tonen ons betere en meer aandoenlijke animaties. Er zijn meer details te bespeuren in de achtergronden en je verwacht daardoor dat het 3D-effect een sterke indruk achterlaat, maar daar is werkelijk niets van waar. Het 3D-effect is te subtiel en valt totaal niet op, waardoor de game ook hier punten laat liggen. De soundtrack staat nog steeds sterk in zijn schoenen en klinkt nostalgisch, maar dat kan de presentatie van de game niet redden. Conclusie Het is opmerkelijk dat SEGA en M2 gekozen hebben om Altered Beast op te nemen in de 3D Classics-serie. Hoewel M2 wederom haar retro kunsten toont, heeft het spel sinds 1988 veel glans verloren. Met een magere selectie van vijf levels en geen reden om er naar terug te keren, voelt het voornamelijk als een verspilling van je geld. Er zijn extra opties, zoals multiplayer en 3D-effecten, maar ze voegen nauwelijks iets toe en doen je al snel verlangen naar de andere 3D Classics. Het beste advies is om Altered Beast te vermijden, zodat je als retro-gamer de goede herinneringen die je aan het origineel hebt niet verliest en je als nieuwkomer geen verkeerd beeld krijgt van SEGA's gloriedagen.Score:
3D Sonic the Hedgehog - Marcel Wanneer SEGA haar Megadrive verleden afstoft dan mag Sonic the Hedgehog natuurlijk niet ontbreken. In 2014 is het nauwelijks voor te stellen dat Sonic de game was die SEGA op de kaart zette en Nintendo’s monopolypositie doorbrak. Sindsdien is de game-industrie in een rap tempo veranderd en zien we Sonic schitteren in een groot aantal games op Nintendo systemen. Sonic’s zwakke plek is echter tot op de dag van vandaag de stap van 2D naar 3D. Lukt het SEGA om met deze 3D Classic te laten zien dat Sonic en 3D wel degelijk samengaan? De 3D Classics die SEGA op de Nintendo 3DS heeft uitgebracht zijn een feest voor de fans van retro-games. Men gaat zo ver in het raken van de nostalgische snaar dat je zelfs je beeld kunt veranderen in een bolvormige mini-TV met uitlopende kleuren. Dé manier in om de 90’s games te beleven. De meest frappante optie is de ‘International’ en ‘Japan’ feature. Blijkbaar was er een verschil tussen de Westerse-versie en de Japanse-versie en dat waren de wolken in de achtergrond van de levels. Een korte blik in het verleden wijst uit dat de wolken in de Japanse versie konden bewegen, maar in alle andere edities van de game stil hangen. Waarom dit verschil bestaat is niet bekend, maar M2 heeft de moeite genomen om zelfs dit subtiele verschil op te nemen in de 3D Classic. Behendigheid of snelheid? Het is opvallend dat Sonic’s primaire eigenschap ooit niet zijn snelheid was, maar zijn behendigheid. Ondanks dat SEGA de platformer toen al adverteerde als een game met vooral veel snelheid, is daar weinig van terug te zien in de game. Het is vooral de variatie wat Sonic the Hedgehog een spannend platformavontuur maakt. Toegegeven de Greenhill Zone bestaat voornamelijk uit rechte paden waar je pijlsnel doorheen rent, maar in de daarop volgende levels, zoals de Marble Zone en Spring Yard is vooral het ontwijken van obstakels noodzakelijk en is een rustige doordachte speelstijl effectiever dan blindelings door een level racen. De verraderlijke lavastromen en patrouillerende Botniks dienen strategisch aangepakt te worden. De vijandjes , zoals robotische slangen, krabben en ander gespuis hebben vaak maar een klein zwaktepunt en zijn omgeven door pijnlijke stekels. Met pixelprecisie dien je je vijanden uit te schakelen en dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. De makers van de game hebben de levels gelukkig bezaaid met een aantal power-ups, zoals schilden die Sonic beschermen en sterren die hem tijdelijk onschadelijk maken. Ook de ringen liggen overal verspreid, zodat je niet één, maar twee keer geraakt kunt worden voor een leven verliest. Ondanks al deze hulp blijft het een hele kluif om het einde van de levels te bereiken en na ieder serie Zones wacht Dokter Robotnik in een nieuwe creatie om je uit te schakelen. Hij voorziet zijn vliegapparaat van een grote sloopkogel of probeert Sonic te verbranden door vuur te schieten. De gevechten met Robotnik vergen het uiterste van je Sonic-skills, omdat je hem vaak maar op één bepaalde manier kunt aanvallen met je jumps. Al met al biedt Sonic the Hedgehog na al die jaren nog steeds tijdloze platformer-gameplay en is het een klassieker die je absoluut niet mag missen. De eerste Sonic-game was direct één van de moeilijkste, maar M2 heeft maatregelen genomen om nieuwkomers tegemoet te komen. Sonic heeft in deze remake namelijk wel toegang tot zijn Spindash die hij op de Megadrive pas in Sonic the Hedgehog 2 bemachtigde. Doordat je de spindash zelf met een knop kunt uitvoeren hoef je niet op zoek naar heuvels en halfpipes om deze snelle aanval in te zetten, zoals voorheen het geval was. Een subtiel verschil dat er met name voor zorgt dat je snel kunt ontsnappen als je belaagd wordt door meerdere vijanden. Een andere extra is de Special-mode. Zet deze optie aan en je kunt direct een level naar keuze selecteren, een mogelijkheid die voorheen alleen beschikbaar was als je de game volledig had uitgespeeld. Het zijn subtiele wijzigingen die de herspeelbaarheid van de game verhogen, want met de Spindash kun je gemakkelijker de geheime routes bereiken in levels die je in de andere ports en versies van Sonic the Hedgehog zelden speelt, omdat ze moeilijk te ontgrendelen waren. Overtuigend in 3D De vernieuwingen stoppen echter niet bij de spelopties, want ook de grafische kant van de game is aangepakt. Sonic the Hedgehog 3D is geen port te noemen, maar eerder een remake, want de achtergronden, vijanden en werelden zijn opnieuw in elkaar gezet om een overtuigend 3D-effect te creëren. Door bijvoorbeeld sommige bomen op de achtergrond te plaatsen en andere op de voorgrond is M2 erin geslaagd om de 16-bit klassieker van een nieuwe dimensie te voorzien. De muziek heeft men terecht niet aan gesleuteld, want of je nu luistert naar het deuntje van de Green Hill Zone of liever mee neuriet met de soundtrack van de Star Light Zone, het blijven allemaal klassiekers die voor sommige verrassend goed klinken en bij andere herinneringen oproepen. Sonic the Hedgehog 3D weet te overtuigen, maar stelt tegelijkertijd teleur door het feit dat het slechts één game betreft. De eerste Sonic-titel is onderdeel van een groot aantal compilaties, zoals de Sonic Classic Collection op de Nintendo DS en Sonic Jam op de SEGA Saturn. Kortom, generatie na generatie brengt SEGA deze klassieker opnieuw uit, maar dan vaak als bonus-game of inclusief de vervolgen in de vorm van Sonic the Hedgehog 2, Sonic the Hedgehog 3 en Sonic & Knuckles. Het is jammer dat men ervoor kiest om de serie wederom op te delen in meerdere releases en niet in één klap een ultiem remake-pakket te lanceren. Conclusie Sonic the Hedgehog 3D bewijst dat Sonic en 3D wel degelijk heel goed samengaan. M2 heeft kosten noch moeite gespaard om deze klassieker nieuw leven in te blazen op de Nintendo 3DS. De graphics zijn opnieuw ingedeeld voor een overtuigend 3D-effect en met extra features, zoals de Spindash en de Special-mode is de game toegankelijker dan ooit. Wie Sonic behendig door de Zones weet te lozen wacht veel speelplezier, maar er kleeft een kanttekening aan deze release en dat is dat SEGA er wederom voor gekozen heeft om alle delen apart uit te brengen in plaats van in een compilatie. Mocht je nog nooit Sonic the Hedgehog hebben gespeeld dan is deze 3D-remake de ultieme manier om de klassieker te ontdekken, maar als je de eerste episode van Sonic’s veelbesproken carrière al vaak gespeeld hebt op andere systemen dan blijft het bij een enigszins beperkt nostalgisch uitstapje.Score:
Ecco the Dolphin - Benjamin De dolfijn is één van de meest intelligente onderwaterzoogdieren. Daarnaast staan deze dieren ook bekend als zeer sociaal, zowel naar elkaar toe als richting andere wezens. Ecco, het hoofdpersonage van de oude SEGA-klassieker Ecco the Dolphin, is zo’n sociale en intelligente dolfijn. Ook deze game is onderdeel van de 3D Classics-serie die SEGA heeft uitgebracht voor de Nintendo 3DS en wij doken letterlijk in dit oude avontuur. Zoektocht Ecco is dol op zijn vriendjes en familie, maar door een grote wervelwind raakt hij zijn maatjes kwijt. Het is aan jou om deze terug te vinden in de grote blauwe oceaan, zwemmend door gangen en grote oppervlaktes. Deze zoektocht naar je mededolfijnen is echter behoorlijk ingewikkeld. Ecco kan gebruikmaken van een aantal acties. Ten eerste kan hij extra vaart maken om in sneltreinvaart door de oceaan te zwemmen. Ten tweede kan hij een korte speedboost uitvoeren waar hij onder andere obstakels mee kan vernietigen. Als laatste heeft Ecco de mogelijkheid om te zingen, waarmee hij kan communiceren met andere dolfijnen. Tijdens je zoektocht kom je andere dolfijnen tegen die jou allerlei hints en tips geven over hoe je je weg dient te vervolgen. Door de grote omgeving en vele gangen is de zee echter frustrerend ingewikkeld en een enorm doolhof om doorheen te zwemmen. Je pad kan geblokkeerd worden door zogenaamde aanwezige Glyphs, een soort zeekristallen. Deze Glyphs hebben verschillende functies. Zo zijn er Glyphs die jou cryptische hints geven, je levensbalk herstellen of ervoor zorgen dat er wegen geopend worden die eerst gesloten waren. Het is daardoor een enorme zoektocht naar deze kristallen om je avontuur te vervolgen, wat heel erg ingewikkeld kan zijn door de gebieden die enorm veel op elkaar lijken. De hints die sommige Glyphs geven hebben te maken met korte puzzeltjes. Op een gegeven moment krijg je te horen dat je 'langzaam voorbij de acht armen moet zwemmen'. Later blijkt dat dit te maken heeft met een octopus die je onderweg tegenkomt, waardoor je je pad kunt vervolgen. Meedogenloos Tijdens je zoektocht moet je tevens op je hoede zijn voor allerlei vissen en objecten die er bij aanraking voor zorgen dat je levensbalk leger loopt. Alleen met de speedboost-beweging kun je deze vissen laten verdwijnen, maar dit kan vaak erg onhandig werken omdat je er constant net langs zwemt waardoor je onnodig geraakt wordt. De game is hierin onvergeeflijk en je zult zonder pardon opnieuw moeten beginnen als je levensbalk leeg gelopen is. Je zult daardoor snel de neiging krijgen om je Nintendo 3DS uit het raam te gooien. Naast de levensbalk is er ook een zuurstofmeter die langzaam leeg loopt, waardoor je regelmatig je hoofd boven het wateroppervlakte moet houden om in leven te blijven. Ook hierin is de game meedogenloos: in veel gevallen ben je hopeloos op zoek naar de oppervlakte en vaak tevergeefs, met de dood als gevolg. Ecco the Dolphin moet het dan ook niet zozeer van de gameplay hebben, maar meer van de algehele sfeer. Het eindeloze van de grote oceaan wordt op een zeer goede manier neergezet, waardoor je urenlang doelloos rond kunt zwemmen, zonder dat je doorhebt dat je tien keer langs hetzelfde stuk aan het zwemmen bent. De game wordt vanaf een zijaanzicht weergegeven met mooie details in de plantjes en rotsen, al zal het beeld voornamelijk blauw kleuren. Daarnaast wordt alles ondersteund door een rustgevend muziekje, al kan het op den duur lichtelijk deprimerend en zelfs hypnotiserend werken. Het 3D-effect biedt een heel lichte vorm van diepte, maar het verschil tussen 3D en 2D is nauwelijks zichtbaar, waardoor het enige unieke aspect van deze Nintendo 3DS-versie wegvalt. Conclusie Ecco the Dolphin is een game als geen ander en lang niet iedereen zal dit spel kunnen waarderen. Wat betreft gameplay is het weinig bijzonder en vaak zelfs frustrerend, waardoor je het nodige geduld nodig hebt om de game langer dan een uurtje achter elkaar te kunnen spelen. Daarnaast is het spel onvergeeflijk bij het maken van fouten die lang niet altijd de schuld van de speler zijn. Het is vooral de overtuigende onderwatersfeer die de game nog enigszins redt van een diepe ondergang.Score:
Gekoppelde games
3D Altered Beast (Nintendo 3DS eShop)
3D Ecco the Dolphin (Nintendo 3DS eShop)
3D Sonic the Hedgehog (Nintendo 3DS eShop)