[Special] Geschreven door Marco op 2014-04-20 21:42:36
Inleiding & Metroid Fusion
Nintendo brengt met de eerste reeks aan Game Boy Advance-games een nieuw aanbod naar de Wii U Virtual Console. WarioWare, Inc.: Minigame Mania, Advance Wars, Mario & Luigi: Superstar Saga, Metroid Fusion, F-Zero: Maximum Velocity, Kirby & The Amazing Mirror en Golden Sun zijn reeds verschenen en volgende week zal Yoshi's Island: Super Mario Advance 3 aan de lijst worden toegevoegd. Eerder deze week verscheen het eerste deel van deze special. In dit tweede deel nemen we een kijkje naar Metroid Fusion, F-Zero: Maximum Velocity en Mario & Luigi: Superstar Saga. Ben je benieuwd hoe deze spellen het doen op de Wii U? Lees dan vooral verder!
Metroid Fusion - Marco Ruim acht jaar na het verschijnen van Super Metroid voor de Super Nintendo was het eindelijk zover en bracht Nintendo na een lange afwezigheid van de serie weer een klassieke 2D-Metroid game naar de Game Boy Advance. In diezelfde periode verscheen echter ook het revolutionaire Metroid Prime voor de Nintendo GameCube, waardoor mogelijk niet iedereen deze klassieker gespeeld heeft. Maar is dit pareltje na bijna twaalf jaar nog wel de moeite waard? In Metroid Fusion speel je als de intergalactische premiejager Samus Aran. Tijdens een missie op SR388, de thuisplaneet van de metroids, wordt Samus samen met een onderzoeksteam aangevallen door een onbekende parasitaire levensvorm genaamd X. Zich niet bewust van haar situatie keert Samus terug naar het Biologic Space Lap, maar onderweg slaat het noodlot toe. Dit leidt er uiteindelijk toe dat Samus naar het hoofdkwartier van de galactische federatie wordt gebracht, waar grote delen van haar Power Suit operatief verwijderd moeten worden. Eenmaal hersteld krijgt Samus te horen dat geïnfecteerde delen van haar Power Suit voor onderzoek naar het Biologic Space Lab zijn gestuurd, maar dat er een onverklaarbare explosie heeft plaatsgevonden. Het is nu aan de speler om een kijkje te gaan nemen. Op onderzoek uit In vrijwel iedere Metroid game wordt Samus aan het begin van het spel ontdaan van al haar vaardigheden en wapens. Nu grote delen van het Power Suit zijn verwijderd, begin je de game met het Fusion Suit en zul je naarmate het spel vordert steeds nieuwere wapens en vaardigheden moeten vrijspelen. Deze upgrades worden doorgaans aangeboden als een download bij een van de vele Data Rooms die over het ruimtestation verspreid zijn. Veel van deze kamers, evenals grote delen van het ruimtestation, zijn in het begin echter niet toegankelijk of vereisen een bepaalde upgrade. Hierdoor wordt je als speler gedwongen een bepaalde route te volgen. Nu is dit niets nieuws voor een Metroid game, maar in tegenstelling tot voorgaande games is de vrijheid iets verder ingeperkt, waardoor de game iets van zijn charme verliest. Dit wordt echter goedgemaakt door de SA-X, een monster dat ontstaan is uit de geïnfecteerde delen van Samus’ Power Suit. De SA-X beschikt over alle upgrades van Samus in haar sterkste vorm en is ondertussen alles en iedereen aan het slopen of infecteren met de X-parasiet. De wetenschap dat dit levensgevaarlijke monster ergens op het ruimtestation rondloopt zorgt voor de nodige extra spanning en een aantal bloedstollende momenten. Een ander leuk aspect van de game is dat, ondanks de beperkte vrijheid, je af en toe behoorlijk goed moet zoeken om bepaalde doorgangen of kamers te vinden. Je beschikt weliswaar over een kaart met daarop de basis lay-out van het ruimtestation, maar lang niet alles staat daarop aangegeven. Waar er in games van tegenwoordig vaak subtiele hints gegeven worden, wordt je hier vaak aan je lot over gelaten. Een volledig normaal ogende vloer of muur kan zomaar een doorgang zijn die pas zichtbaar wordt wanneer je erop schiet, of hem met een bom opblaast, waardoor je geregeld alles aan flarden probeert te schieten. Daarnaast zijn er ook minder belangrijk upgrades zoals Energy Tanks en Missle upgrades die je levensbalk of je rakettenvoorraad vergroten. Deze upgrades zijn eveneens verborgen op geheime plekken of ontoegankelijke kamers, waardoor alleen spelers die goed zoeken hiermee worden beloond. Alles onder controle Op het gebied van besturing is er aan Metroid Fusion helemaal niets veranderd. De besturing is ten opzichte van de Game Boy Advance één op één overgezet naar de Wii U en reageert geweldig. In het begin zal de besturing misschien wat oefening vergen, maar als je er eenmaal aan gewend raakt dan voer je in no-time complexe sprongen en manoeuvres uit met haarscherpe precisie. Dit komt vervolgens weer van pas bij het grote aantal vijanden en eindbazen, die ieder hun eigen strategie kennen. Met de Wii U Pro Controller op de TV is de game prima te spelen, maar geeft de Wii U GamePad ongetwijfeld de fijnste ervaring, daar dit gewoon aanvoelt als een Game Boy Advance met een groter scherm. Een van de grootste frustraties van de originele game was dat je gebruik moest maken van speciale Save Stations om het spel te kunnen opslaan. Dit is in deze uitgave wederom het geval, waardoor het kan gebeuren dat je een lang stuk hebt gespeeld en net voor de Save Station doodgaat. Normaal gesproken zou je dat lange stuk of die lastige eindbaas dan opnieuw moeten doen, maar gelukkig biedt de Wii U de mogelijkheid om op ieder moment en in iedere situatie een herstelpunt van de game te maken. Je moet er echter wel zelf aan denken deze optie te gebruiken. Graphics en replay value Als je nooit eerder een Metroid game hebt gespeeld dan ben je met Metroid Fusion al snel tussen de vijf en tien uur bezig voordat de aftiteling over het scherm rolt, helemaal als je de game op 100% wil uitspelen door het vinden van alle upgrades en items. Ben je echter een ervaren Metroid-speler, dan is het mogelijk om de game binnen twee uur uit te spelen. De game moedigt je zelfs aan dit te proberen, want als een echte Metroid-traditie wordt je aan het einde van de game beloond met Samus in een heel andere outfit. Hoe sneller en beter je de game uitspeelt, hoe meer je van Samus te zien krijgt. Op grafisch vlak ziet de game er nog behoorlijk indrukwekkend uit, maar alleen als je in het achterhoofd houdt dat dit een Game Boy Advance titel is. Overigens kan de game zich grafisch prima meten met alle games die een retro-look proberen na te bootsen, iets wat tegenwoordig steeds populairder wordt. De vijanden zijn lekker gevarieerd en kleurrijk, en ook de omgevingen kennen genoeg detail en afwisseling, ondanks dat alles zich binnen het ruimtestation afspeelt. Het geheel wordt compleet gemaakt door de muziek en geluidseffecten die zo nu en dan een lekker duistere sfeer aan de game toevoegen. Tenslotte heeft Nintendo als extraatje de originele handleiding, die met de GBA-versie van de game werd meegeleverd, ingescand en aan het menu toegevoegd. Hier heeft Nintendo echter wel een steekje laten vallen. Op de cover staat dat de handleiding in het Engels, Duits, Frans en Nederlands is, maar ben je eenmaal aan het bladeren dan blijkt Nederlands nergens te bekennen. Afgezien van het feit dat de handleiding niet in het Nederlands te lezen is, bevat deze wel een hoop informatie over hoe het spel gespeeld moet worden, welke vaardigheden Samus allemaal heeft en welke omgevingen en vijanden je zult tegenkomen. De handleiding bevat zelfs een korte beschrijving van de voorgaande games uit de serie. Conclusie Metroid Fusion is een echte klassieker en een waardige toevoeging op het aanbod aan games voor de Wii U. Op het gebied van gameplay is er weinig aan de game veranderd, maar is de frustratie van het zoeken naar een Save Station is gelukkig wel iets afgenomen, mits je zelf niet vergeet te saven. Verder speelt de game heerlijk op de Wii U Gamepad en kan het er grafisch nog prima mee door. De toevoeging van de ingescande handleiding is een leuk extraatje, ondanks dat de uitvoering iets beter had gekund. Of je nu een Metroid-fan bent, of gewoon zin hebt in een leuke actiegame, Metroid Fusion is zeker de moeite waard.Score:
Klik hier om naar de recensie van F-Zero: Maximum Velocity te gaan.F-Zero: Maximum Velocity - Daan
Elke keer als het over vergeten Nintendo-franchises gaat, wordt F-Zero bijzonder vaak genoemd. De racing series van Nintendo heeft sinds de Nintendo GameCube-dagen geen enkele nieuwe uitvoering gekregen, tenzij je de minigame uit Nintendo Land meetelt. Er was, echter, een game uitgekomen nog vlak voor F-Zero GX en deze kwam uit op de Game Boy Advance. De titel, genaamd F-Zero: Maximum Velocity, was gemaakt door het originele Nd Cube team en was één van de weinige handheldgames die zij ooit hebben gemaakt. Weerstaat deze racer de tand des tijds en levert dit ons een smakelijk tussendoortje terwijl we op een echte F-Zero game wachten?
Een lichte valse start Het voornaamste dat je moet weten over F-Zero: Maximum Velocity, is dat het een spel is dat je zal uitdagen. Uiteraard is dit iets dat over meer spellen gezegd kan worden, maar Maximum Velocity geeft hier zowaar een nieuwe betekenis aan. Dit avontuur kent maar vier racing cups en het zal helaas niet zo heel lang duren voordat je alles hebt gezien. De eerste helft van de Beginner Class, zeg maar de 50cc in F-Zero, zal je echter bezig zijn met het leren van de besturing. Het is niet eenvoudig om een goede controle te hebben over je voertuig en dit is vooral omdat er veel precisie wordt gevraagd van de speler. De knoppen zijn makkelijk genoeg gezien je de A-knop benut om te accelereren, de vierpuntsdruktoets of de control stick gebruikt om te sturen en de L- en R-toetsen om mee te bewegen in de bochten. Je reactievermogen moet perfect zijn, anders knal je tegen een muur of rijd je hopeloos achteraan. Dit is niet de schuld van de tracks, want de verscheidene banen zitten perfect in elkaar en zijn ook gemaakt voor de voertuigen die je tegenkomt. De haarscherpe bochten, de rechte stukken en de verschillende booster pads complimenteren elkaar en maken het geheel aangenaam. Het is daarom ook zo jammer dat er maar zo weinig banen zijn en deze zul je op elke moeilijkheidsgraad opnieuw moeten doorlopen. Dit wordt behoorlijk irritant in de Expert en Master Classes, gezien de vijanden je actief proberen te rammen en elk gemeen trucje gebruiken. De AI-tegenstanders zijn zeker niet dom en proberen je te raken, waar zich de meeste schade voordoet. Naast de Grand Prix classes om, is er maar bar weinig te doen in F-Zero: Maximum Velocity. Er zijn heel wat auto's te ontgrendelen en dit zal je vooral bezighouden, maar je bent voor de rest snel door het spel heen. Overzetting naar de Wii U In het origineel waren de dingen wat beter, want je kon meedoen aan time trials en door middel van een link cable de scores met elkaar delen. Je kunt nog steeds tijden delen via Miiverse en dat is niet verkeerd, maar die speler-interactie is er niet meer. De verwijdering van dit soort interactie kan ook gevonden worden in de multiplayer. De opties staan nog steeds in het menu, maar ze doen niets als je erop klikt en er is geen slimme manier waarop je game kunt laten denken dat je met meerdere mensen speelt. Deze opties worden nog zelfs beschreven in de handleiding die je kunt openen op de Wii U GamePad, waardoor die gedachte eventueel wel door het hoofd zou kunnen spoken. Graphics en geluid Maximum Velocity ziet er, na vele lange jaren, nog steeds strak uit en dit komt door de technieken die in het spel worden gebruikt. Het is een kleurrijk geheel en de verschillende achtergronden geven het idee dat je op verschillende locaties aan het racen bent. Het leuke aan de 2D-vormgeving is dat de trackdelen langzaam in zicht komen en dit zorgt voor een constante stroom aan actie, waarbij goed opletten geen overbodige luxe is. De soundtrack helpt alles alleen maar, gezien de muziek je in de juiste sferen zal brengen en het een lekker upbeat karakter heeft. Conclusie Een verkeerd spel is F-Zero: Maximum Velocity niet, maar deze versie heeft te weinig mogelijkheden om het voor iedereen waard te maken. Het is een pittige reis door het verleden en één die veel geduld zal vergen van de speler. De verschillende banen staan als een huis, al zijn er niet extreem veel en je zal ze moeten doorlopen op elke mogelijke moeilijkheidsgraad. Daarnaast is het gemis van de multiplayer en andere opties, die het origineel zo aantrekkelijk maakten, teleurstellend en is het delen van scores over Miiverse ook niet alles. Ondanks alle positieve gameplay-elementen zal maar een beperkt aantal spelers op deze port hebben staan wachten en dat maakt de reden waarom hij hier is meer dubieus.Score:
Klik hier om naar de recensie van Mario & Luigi: Superstar Saga te gaan.Mario & Luigi: Superstar Saga - Bas
Met Mario & Luigi: Dream Team Bros. in het achterhoofd, Mario & Luigi: Bowsers Inside Story in de maag en Mario & Luigi: Partners in Time in herinnering, gaan we terug naar het begin van de serie in 2003. De Mario & Luigi-reeks begon met de reis naar het Beanbean Kingdom om de gestolen stem van Princess Peach terug te krijgen. Deze RPG werd op de Game Boy Advance geprezen voor de stijl, de gameplay en de veelzijdigheid. Sommigen durfden zelfs te beweren dat de grondlegger van de reeks de beste game was op de Game Boy Advance. Onlangs verscheen Mario & Luigi: Superstar Saga op de Wii U Virtual Console. Is dit opnieuw een game om van te smullen of valt de port toch tegen? In den beginne Mario & Luigi: Superstar Saga is een role-playing game waarbij je Mario en Luigi begeleidt door het Beanbean Kingdom. Het spel begint echter in het Mushroom Kingdom, in het kasteel van Princess Peach. De ambassadrice van het Beanbean Kingdom en haar assistent komen op audiëntie en brengt een geschenk mee. Echter, zodra Princess Peach de kist wil openmaken, ontsnapt er een vreemd gekleurde wolk uit en hult het gezicht van Peach in een chemisch uitziende rook. De ambassadeur blijkt de kwade Cackletta te zijn met haar assistent Fawfull, een excentriek personage met een soort stofzuiger op zijn helm.
Toad weet te ontsnappen uit het kasteel en vlucht naar de woning van Mario en Luigi. Daar aangekomen treft hij Luigi aan, die op dat moment de was aan het ophangen is. Luigi vertelt Toad dat Mario binnen is. Toad vervolgt zijn weg door de voordeur en doorzoekt het interieur van het huisje. Hij komt uiteindelijk bij de badkamer uit en loopt duidelijk zonder na te denken naar binnen. Toad weet niet hoe snel hij weer buiten moet komen en komt met een knalrood hoofd naar buiten gesprint. Onderweg struikelt hij en gaat vol op zijn gezicht. Mario komt uit de badkamer gelopen en vraagt Toad waarom hij zo gestrest binnen kwam. Als Mario hoort dat Peach iets is overkomen, sprint hij naar buiten, springt zijn broek aan die aan de waslijn hangt en zet het op een lopen. Luigi raakt verstrikt in de waslijn en wordt achter Mario aan gesleurd. Let’s battle! Je beweegt Mario door de wereld met de D-Pad of met de linker stick. Met de A-knop laat je Mario springen, met de B-knop springt Luigi, die Mario in zijn kielzog volgt. Bij het kasteel aangekomen blijkt dat Peach in grote problemen verkeert. Haar stem is gestolen en ze kan enkel nog bijzonder explosief vloeken, in de letterlijke betekenis van het woord. Mario en Luigi besluiten naar het Beanbean Kingdom af te reizen. Aldaar gaat het hard tegen hard in vette turn-based gevechten met vele tegenstanders. Elke vijand heeft zijn eigen kenmerken en aanvallen. Zo zijn er vliegende tegenstanders, tegenstanders met stekels op hun kop, tegenstanders die projectielen gebruiken om je aan te vallen en tegenstanders die in teamverband krachtige aanvallen op je loslaten. Je vecht met vijanden door op hun kop te springen, ze plat te slaan met hamers en ook Mario en Luigi kunnen aanvallen uitvoeren als een team. Deze Bros. Attacks zijn de sterkste aanvallen van al en zijn dan ook gelimiteerd door de zogeheten Bros.-punten. Als deze punten op zijn, kun je geen Bros. Attacks meer uitvoeren. Het is echter wel duidelijk dat deze game de basis heeft gelegd voor de Mario & Luigi-serie. Als je de opvolgers gespeeld hebt, zal deze game aanvoelen als een ietwat kale, minder uitgebreide game. De nieuwere games in de serie hebben een flink aantal verbeteringen doorgemaakt, welke nu duidelijk gemist worden. zoals Graphics en geluid Mario & Luigi: Superstar Saga werd in 2003 geprezen om zijn iconische, tijdloze stijl. Deze typerende stijl is in de Wii U-versie in ere gehouden en niet gepolijst. Het spel speel je volledig op het scherm van de Wii U GamePad. Hierdoor voelt de Wii U GamePad aan als een oversized GameBoy Advance. Ook het geluid is in zijn waarde gelaten, deze had sowieso geen overhaul nodig. Conclusie Mario & Luigi: Superstar Saga is herboren op de Wii U Virtual Console. De game speelt als vanouds en roept herinneringen op bij hen die de game in 2003 kochten voor hun GameBoy Advance. De typische Mario & Luigi-humor werd in deze game geïntroduceerd en is lekker aanwezig. Voor hen die bekend zijn met de nieuwere delen in de serie zal deze grondlegger aanvoelen als een minder gepolijste game binnen de reeks. Echter mag geen enkele fan van Mario en Luigi deze klassieker gemist hebben. Een dikke voldoende voor deze superstar.Score:
Gekoppelde games
F-Zero (Wii U Virtual Console)
Metroid Fusion (Wii U Virtual Console)
Mario & Luigi: Superstar Saga (Wii U Virtual Console)