[Review] Geschreven door Marcel op 2014-11-05 20:10:00

Lone Survivor: Director’s Cut

Indie-games zijn de laatste jaren steeds populairder geworden, maar door de populariteit is de variatie ook in dit segment afgenomen en worden grotendeels dezelfde genres gekozen door de ontwikkelaars. Lone Survivor mag zich oprecht een unieke indie-game noemen, want er zijn maar weinig games die de stempel 2D survival-horror verdienen. De vraag is echter of door deze gewaagde genrekeuze de kwaliteit gewaarborgd blijft en of een 2D-videogame het juiste medium is om een horrorverhaal te vertellen. Lone Survivor verscheen eerder op diverse andere platforms, zoals de PC en PlayStation 3 en heeft dankzij Curve Studios ook een Wii U-release gekregen. Verschillen tussen de versies van de game zijn er in principe niet. De ‘Director’s Cut’ editie heeft iets meer content en betere graphics dan de originele versie die op de PC verscheen, maar buiten dat kent Lone Survivor geen speciale extra’s voor de Wii U en/of andere platforms. Aan de ene kant is het jammer dat men niets speciaals heeft gedaan met de Wii U GamePad, aan de andere kant is het fijn dat je op ieder platform de game op dezelfde manier kunt beleven.

Realiteit of psychose? Een ‘beleving’ is de beste omschrijving voor Lone Survivor, want het is geen ‘game’ in de klassieke zin van het woord. Het spel begint vrij abrupt. Je wordt wakker in je appartement en je besluit om op zoek te gaan naar andere mensen die een ramp overleefd hebben. Wat er precies gebeurd is weet je niet, echter staan twee dingen vast. In de eerste plaats lopen er door de gangen van het appartementencomplex en daarbuiten afgrijselijke zombie-wezens rond. Op de tweede plaats heeft de naamloze persoon die je in het spel bestuurt, enigszins zijn verstand verloren door deze gebeurtenis. Naast de zombies zijn er allerlei andere verschrikkingen, nachtmerries en psychoses, waarvan je niet weet of ze echt gebeurd zijn. Sterker nog, je weet niet eens of je rondloopt in de gedachten van een doorgedraaid persoon of dat er überhaupt wel een zombie-outbreak gaande is. Hierdoor kan de game op allerlei manieren ‘mindfucken’. De gameplay van Lone Survivor bestaat uit ontdekken en overleven en er zijn twee manieren om de game te spelen. Je kunt proberen om zo sneaky mogelijk de monsters te ontwijken, ze weg te lokken met rottend vlees en andere items, of je kunt proberen om ieder afgrijselijk monster dat je ziet kapot te schieten met een pistool. De game oogt mede door de 2D-gameplay in eerste instantie simplistisch, maar schijn bedriegt. Buiten de psychoses van de hoofdpersoon schuilt er in de kern ook een ingewikkeld item-systeem. Om te overleven zul je moeten eten, slapen en drinken. Echter heb je voor het openmaken van een blik gevonden bonen een blikopener nodig en voor het koken van een stuk vlees een werkend gasfornuis. Ook andere items en dien je op allerlei manieren te combineren en te gebruiken. Sommige items liggen behoorlijk goed verstopt, terwijl van andere vondsten niet direct duidelijk is wat je ermee kunt. Je kunt bijvoorbeeld een emmer vinden en die onder een lekkage plaatsen. Wanneer de emmer gevuld is met de druppels kan het water gebruikt worden om koffie te zetten. Met een schaar kun je niet alleen lintjes doorknippen, want in Lone Survivor gebruik je het gereedschap om een stekelige vleesschimmel kapot te knippen zodat je er doorheen kunt kruipen. Al met al interessante acties die je creatief laten denken over de oplossing voor allerlei soorten problemen.

The Matrix? Het hoofdpersonage klaagt steen en been wanneer hij honger heeft of als hij wil slapen. Voor je gaat slapen kun je pillen slikken die je afleveren in een andere doorgedraaide dimensie. Met een blauwe pil krijg je ‘wat je wilt’, wat meestal kogels betreft, terwijl je met een groene pil in je dromen door een mysterieuze man met een kartonnen doos op zijn hoofd getrakteerd wordt op lekkere snacks. De figuren die je in je hoofd of in de realiteit tegen het lijf loopt doen qua conversaties nog het meeste denken aan de excentrieke snuiters uit Earthbound. Uit hetzelfde type raadsels en prietpraat dien je de kern van hun boodschap en intenties te achterhalen. Het plot van Lone Survivor ontrafelt zich daarmee op meerdere manieren. Zo zijn er momenten waarbij je de gedachtes van je spelfiguur kunt lezen, maar er zijn soms ook in bloed berichten geschreven op de muur of notities achtergelaten door minder fortuinlijke Lone Survivors. Door de hints bij elkaar te puzzelen ontstaat een beeld van wat er al dan niet gebeurd had kunnen zijn in het door de crisis getroffen stadje en hoe je het mogelijk kunt overleven. Het plot dat men een meta-verhaal noemt, omdat het verweven is in alle onderdelen van het spel, kan echter op verschillende manieren geïnterpreteerd worden. Het spel is bovendien op meerdere manieren uit te spelen, waardoor je eigen Lone Survivor-beleving behoorlijk kan afwijken van die van een andere speler. Het ‘logische’ pad is vrij eenvoudig te achterhalen en te bewandelen, maar wie nét iets meer tijd spendeert in de meest enge gebieden die het spel rijk is kan een andere route ontdekken. In totaal kent de game vier totaal verschillende eindes.

2D-mindfuck Ondanks dat Lone Survivor een 2D-game is, heeft het spel een krachtig eng sfeertje. De beelden zien er meer dan eens onsmakelijk uit en de game speelt graag met lichteffecten om je ‘bang’ te maken. Ook afgrijselijke geluiden worden gebruikt om je de stuipen op het lijf te jagen. Het ‘schrikeffect’ komt het beste over in een bepaalde setting. Met de gordijnen dicht en een koptelefoon op word je sneller gegrepen door de scary vibe dan op een zonnige maandagmiddag. Je zult je enigszins moeten laten meeslepen door het spel, hoewel dat niet altijd even gemakkelijk is in iedere setting. De soundtrack helpt daarbij enorm en het geluid van de vijanden is oprecht één van de meest bangmakende sound-bytes uit de game-historie. Lone Survivor kan in de hard-mode desondanks best frustrerend zijn en de keuze tussen hard en easy is net als de rest van de keuzes in de game relatief wazig. In het begin van het spel wordt gevraagd of het griezelen ‘compleet nieuw’ voor je is of dat je al eens eerder een soortgelijke beleving hebt meegemaakt. Met het beantwoorden van de vraag wordt de moeilijkheidsgraad vastgezet en ben je soms de hard-mode aan het spelen zonder dat je het zelf doorhebt. Je kunt de game in principe alleen saven in kamers met spiegels die als checkpoints dienen. Wanneer je door de spiegel kijkt wordt je terug geteleporteerd naar je ‘veilige’ appartement, zodat je je proviand kunt klaarmaken of kunt ontsnappen aan je belagers. Ben je echter niet op tijd in veiligheid maken de monsters korte metten met je. Veel kogels en andere wapens heb je niet, waardoor je meer dan eens sterft, omdat je per ongeluk een verkeerde kamer bent binnengelopen of verdwaald bent in één van de vele gangen. Vijanden die je neerschiet blijven ‘dood’, maar wanneer je achter ze langs sluipt langs een muur of ze tijdelijk afschrikt met een flare blijven ze in leven en zul je ze vaak een tweede keer moeten ontwijken. Er is een plattegrond aanwezig, maar deze is door de 2D side-scrolling opzet van het spel niet altijd even duidelijk. Indien je de game op hard speelt, wordt de kaart je zelfs ontnomen. Het zijn geen grote minpunten, maar het is wel erg jammer dat de game hierdoor aan kracht verliest. Een verrassend schokkerende scéne is de tweede of zelfs derde keer totaal niet eng meer. Daarnaast loop je meer dan eens doelloos door de gangen, omdat je een subtiele hint of verborgen deur gemist hebt. Daarmee wordt het begrip ‘beleving’ afgebroken en komt de term ‘game’ meer in beeld. Echter is het geen bloedstollend goede actie-game en is het specifieke spel-gedeelte van Lone Survivor het minst interessant.

Buiten het feit dat Lone Survivor soms frustrerend kan zijn, is het spel ook relatief kort. Toegegeven, je hebt meerdere eindes om te doorlopen en wie alles wil vinden en ontdekken kan meer dan tien uur zoet zijn, maar een enkeltje Lone Survivor kost je slechts vier uurtjes om uit te spelen. Met name als je buiten Lone Survivor nog druk bezig bent met andere titels zul je niet zo snel het spel een tweede keer spelen. Ook is het eerste uur van het spel door het opbouwende karakter van het verhaal een stuk trager dan de uren die volgen en dat vormt een barrière om de game snel nog eens te spelen.

Conclusie Lone Survivor is geen game die je gespeeld ‘moet’ hebben, maar het is wel een spel uit de zee van eShop-games dat je niet snel zult vergeten. Als je een liefhebber bent van unieke games met een goed verhaal dan doe je er zeker goed aan om het spel te doorlopen. De graphics en het geluid zijn in dienst van de beleving en met name de soundtrack weet de juiste scary-snaar te raken. Het spel mag zich mede door de psychoses van de hoofdpersoon en soms onverklaarbare situaties terecht een survival-horror-game noemen.

N1 Score: 7.5

+ ["Geslaagde griezelige setting","Stijlvolle 2D visuals","Sterke sfeerverhogende soundtrack en geluidseffecten","Meeslepend verhaal","Hoge replaywaarde"]

- ["Geen specifieke extra features voor de Wii U-versie","Vijanden worden reptitief","Bij vlagen frustrerend","Gameplay is niet zo bijzonder als de rest van de game"]

Gekoppelde games

Lone Survivor: The Director's Cut (Wii U eShop)