[Review] Geschreven door Jeroen K. op 2016-06-22 10:00:00
Mario & Sonic op de Olympische Spelen: Rio 2016
Een tijdje terug stelden Mario & Sonic behoorlijk teleur toen ze de Nintendo 3DS onveilig maakten met hun tweejaarlijkse sportfiasco. De Wii U-versie lijkt in de verste verte niet op de Nintendo 3DS-versie, waardoor Mario en Sonic met een schone lei opnieuw kunnen beginnen. De Wii U-versie leunt minder op gimmicks en keert terug naar de basis van de serie: een succesformule? No nonsense... Mario & Sonic op de Olympische Spelen Rio 2016 is wat je van het spel zou verwachten, maar ook echt niet veel meer dan dat. Zoals de inleiding al verklapte, gaat het spel meer dan voorheen en vooral meer dan de Nintendo 3DS-versie terug naar de basis. Een sportspel met Mario- en Sonicpersonages in de hoofdrol die de balans probeert te vinden tussen serieuze sport en fantasierijke versies van dezelfde sporten. Hierbij wordt de nadruk meer gelegd op samen met vrienden (thuis) spelen en minder op een verhaallijn die je individueel moet voltooien. Dit heeft voor- en nadelen. Deze beslissing lijkt de basis duidelijk te verstevigen, maar zorgt tegelijk voor een jammerlijk gebrek aan content.
In deze Mario & Sonic-game lijken er twee spellen door elkaar te lopen. Bij de start van het spel kies je een Mii-personage en een land dat je wilt vertegenwoordigen. Tijdens de 'echte' Rio-toernooien speel je vervolgens - in het geval van deze review - als Jeroen namens Nederland tegen andere willekeurige Mii-personages die andere landen vertegenwoordigen. Het spel geeft je de indruk dat je tegen andere fysieke spelers speelt, maar alle Mii-opponenten zijn in feite computergestuurde tegenstanders. Op het strand, je thuisbasis waar het hele spel zich eigenlijk afspeelt, kun je je toernooigenoten uit andere landen zien rondhuppelen. Net als bij de echte Olympische Spelen, speel je in toernooivorm telkens één sport totdat je de finale bereikt hebt. Je kunt niet uit al te veel sporttoernooien kiezen, want steeds wordt jou maar keuze gegeven uit drie disciplines. Hoewel deze toernooien beschouwd kunnen worden als een hoofdverhaallijn, is er van een echt verhaal weinig sprake. Naast de Olympische toernooien, zijn er ook nog andere spelmodi. In losse spellen kun je - alleen of met vrienden - alle sporten één voor één los spelen. Hier blijft je keuze niet beperkt door een voorselectie van drie sporten, maar kun je uit alle aanwezige sporten kiezen. In dat geval ben je ook niet verplicht om met je Mii-personage te spelen, maar kun je ook voor een van de personages uit Mario's of Sonic's universum gaan. De meest uitgebreide en tijdrovende spelmodus is wel het zogenaamde 'heldenduel'. Hier spelen de teams van Sonic en Mario tegen elkaar tot één van beide teams in zijn geheel is uitgeschakeld of het maximaal aantal spelronden bereikt is. Sportdisciplines worden willekeurig gekozen en een overwinning zorgt er buiten uitschakeling van één vijandig personage ook nog eens voor dat je een bonuskaart wint. Hoewel dit heldenduel in principe een erg leuke spelmodus is, heeft het te lijden onder een probleem dat vrijwel altijd aanwezig is geweest in spellen uit deze serie: een slechte balans tussen de verschillende sporten. Je kunt een heldenduel op de middelste moeilijkheidsgraad van de drie spelen om vervolgens de BMX-wedstrijd moeiteloos van je tegenstander te winnen en de boogschietwedstrijd kansloos te verliezen. Hoewel bij de Nintendo 3DS-versie de rare besturing in de meeste gevallen de oorzaak was voor een slechte minigame, blijft de game dat gebrek ditmaal gelukkig bespaard. Het probleem van matige balans is weliswaar vervelend, maar de Wii U-versie heeft er al wel stukken minder last van dan voorgaande games. De 4x 100m estafette, BMX en 100m zijn wellicht wat aan de makkelijke kant terwijl 100m vrije slag en boogschieten wat moeilijkere minigames zijn, maar de meeste spellen zijn wel goed gebalanceerd. Zo kun je behoorlijk spannende wedstrijdjes ruitersport, voetbal of tafeltennis spelen. ... Of toch te summier? Als je de lokale multiplayer speelt, heb je overigens van de balansproblemen wat minder last. Daar ligt dan ook de kracht van het spel, wat de makers zich ook beseft hebben. Elke spelmodus is in elk geval met twee en in sommige gevallen met vier spelers speelbaar via lokale multiplayer. Het spel heeft helaas geen online multiplayer, die zonder twijfel wel aanwezig geweest zou moeten zijn. Ook lijkt het aanbod aan minigames vrij klein: slechts 14 verschillende sporten zijn aanwezig in Rio. Daarbij zijn geen 'dream'- of 'plus'-evenementen inbegrepen, want die zijn maar bij drie sporten aanwezig dit keer: bij voetbal, rugby en strandvolleybal. Dit zijn allemaal minpunten die best mogen meewegen, maar omdat Mario & Sonic op de Olympische Spelen Rio 2016 de basis een stuk beter onder controle heeft dan haar Nintendo 3DS-versie en veel andere games uit de serie, kunnen we dit het spel makkelijker vergeven. Conclusie Weinig content, maar een sterke basis. Dát is Mario & Sonic voor de Wii U in weinig woorden. Er zijn niet al te veel sporten aanwezig, er zijn geen 'dream'- of 'plus'-evenementen meer, er is nog altijd geen online multiplayer en hier en daar zijn ook nog wat balansproblemen, maar toch zorgen de verschillende spelmodi er met een solide basis en plezierige actie voor dat dit een prima Wii U-spel is geworden. Geen hoogvlieger, maar gezien de aanwezige content gingen de makers hier ook niet voor. In plaats van innovatie en risico's voor een nederig, 'gewoon' leuk sportspelletje kiezen. Misschien zal niet iedereen zich in die beslissing kunnen vinden, maar het doet de serie goed en geeft toekomstperspectief om op voort te bouwen.N1 Score: 6
+ ["Stevige basis","Goede focus op multiplayer"]
- ["Gebrek aan content","Nog altijd wat balansproblemen","Geen online multiplayer","Weinig minigames","Geen dream- of plusevents"]