[Review] Geschreven door Jeroen K. op 2016-07-23 10:00:00

Zero Time Dilemma

Het scheelde niet veel of het derde deel in de geliefde Zero Escape-serie was er nooit gekomen. Na lang aandringen van vooral westerse fans vond het project dan toch doorgang - gelukkig maar! Zero Time Dilemma doet sommige dingen anders dan haar voorgangers, maar is in hart en nieren een echte Zero Escape. Fans hebben het spel ongetwijfeld al lang in huis, maar is Zero Time Dilemma ook interessant voor Nintendo 3DS-eigenaren zonder ervaring met de serie? Zero Escape Zero Time Dilemma is het derde en laatste deel in de nichereeks 'Zero Escape'. Eerder verschenen al Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors voor de Nintendo DS en Virtue’s Last Reward voor de Nintendo 3DS. Deze spellen staan vooral bekend om de psychologisch-wetenschappelijke theorieën die erin verwerkt waren, zoals het Prisoner's Dilemma en Morphogenic Field Theory. Ook waren het typische Visuele Novellen waarvan het verloop van het verhaal afhankelijk was van de keuzes die je maakte. Alles wat deze games boden is ook weer aanwezig in Zero Time Dilemma.

Een screenshot uit het vorige deel, Virtue's Last Reward.

Virtue's Last Reward leek al aan te sturen op het thema van de derde Zero Escape, maar de motieven van Zero II blijken wat complexer. Zo komen de bekende personages uit de serie, samen met wat nieuwkomers, toch in de problemen. Hoewel het verhaal door veel voorinformatie uit Virtue's Last Reward wat voorspelbaarder is dan voorheen, weet Zero Time Dilemma toch weer met heel interessante plottwists te komen die de speler versteld doen staan. Zero Time Dilemma De gameplay van Zero Time Dilemma is vergelijkbaar met die uit de vorige twee games. Het verhaal wordt ditmaal alleen dynamisch en snel voorgedragen door middel van cutscenes, dus geen statische sprites en klikbare stukken tekst dit keer! Net als in Virtue’s Last Reward is het ook erg belangrijk om zo nu en dan een keuze te maken, die het verloop van het verhaal bepaalt. Dit lezen wordt afgewisseld met puzzelruimten, die door het gebrek aan een easy-modus nu wat lastiger zijn. Gelukkig heeft de serie een fanatieke fanbase die alles wat je wil weten op internet plaatst, waardoor het in de praktijk geen probleem vormt.

Personages Een belangrijk element van de serie is de groep opgesloten spelers. Met negen deelnemers word je in een ruimte opgesloten waaruit je dient te ontsnappen (al ligt de focus daar in dit deel allang niet meer op) en dat kan enkel door zes wachtwoorden in te voeren. Een wachtwoord krijg je pas cadeau als een van je medespelers het loodje heeft gelegd. Dit leidt tot bijzondere situaties en interacties tussen spelers. Niet iedereen is er immers van op de hoogte dat het lot van de mensheid in handen van deze negen ligt. De meeste ‘espers’ weten dit wel (zij hebben de gave om met hun ziel naar hun lichaam in een alternatieve geschiedenis te springen), maar de andere personages doen mee voor het geld of om andere redenen. De cast in dit deel is wat minder sterk dan in Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors en (in mindere mate) Virtue’s Last Reward. Zo is Akane, die in de vorige games een sleutelrol speelde, hier nauwelijks aanwezig. Enkel in combinatie met Junpei, die om onduidelijke redenen nog louter een schim van zichzelf is, speelt Akane een interessante rol. Ook Phi, onmisbaar in Virtue’s Last Reward, heeft hier niet veel te zoeken. Op deze manier lijken veel personages vooral aanwezig omdat de vorige game dat vereiste. Q, Sigma een Carlos spelen wel een belangrijke rol voor het overkoepelende verhaal, maar de mentaal gestoorde Mira en zenuwachtige Eric hebben helaas ook nauwelijks iets met het verhaal te maken.

De fragmentatische Decision Game Dit wordt vooral gevoed doordat Zero de spelers in drie teams heeft verdeeld, waardoor spelers van verschillende teams elkaar bijna niet tegenkomen. Zo hebben Mira en Eric, Sigma en Diana, en Junpei en Akane samen wel interessante conversaties, maar is er onder de characters daarbuiten onderling weinig interactie. Slechts één van de zeven haalbare eindes brengt alle personages écht samen, terwijl de overige zes (samen met de ontelbare hoeveelheid slechte eindes) dieper ingaan op één of enkele spelers. Een sterk punt van de vorige twee games was juist de dynamiek tussen de groep. Van elk personage werd een boeiend achtergrondverhaal onthuld zonder het hoofdverhaal uit het oog te verliezen, maar door de vele oude personages en de opdeling in teams ontbreekt het nu wat aan beiden. Hoewel de cast in zijn geheel zo wat zwakker overkomt, zijn de individuele personages weer wel wat beter ontwikkeld dan in eerdere games. Daarnaast is alle voorgaande kritiek maar relatief, want ook in Zero Time Dilemma zijn ze nog van bijzonder sterke kwaliteit. Dit wordt benadrukt door de fragmentatische opbouw van het verhaal. Je weet wanneer je wakker wordt niet in welke tijdlijn je zit en wat er eerder al gebeurd is. Hetzelfde geldt voor de personages, die elke 90 minuten hun geheugen verliezen. Zo lijkt het spel in het begin vooral een verzameling van kleine verhaalstukjes. Dit verandert echter in de tweede helft van het spel, wanneer het verhaal de fragmenten meer aan elkaar gaat linken en je de connectie tussen de verschillende elementen gaat begrijpen.

Elk van deze fragmenten stelt een belangrijke keuze aan je voor, waarvan de uitkomst vaak bepalend is voor het lot van andere kandidaten. Dit wordt door het spel The Decision Game genoemd. Zo heb je op een bepaald moment de keuze om Sigma met een pistool te beschieten, onwetend of de kogel een echte (live) of een losse flodder (blank) gaat zijn. Los je een schot, wetende dat Phi anders levend verbrandt? Telkens leiden zulke keuzes tot andere uitkomsten en zo tot alternatieve geschiedenistakken. Die gaan later in het verhaal een belangrijke rol spelen, maar stellen jou tussendoor steeds voor een moeilijk besluit. Voor spelers van de eerste twee games is dit bekende koek, maar Zero Time Dilemma heeft zonder twijfel de meest ambitieuze opbouw binnen de serie. Nieuw Kunnen nieuwkomers zich vermaken met Zero Time Dilemma? Wellicht, maar het is geen voor de hand liggende keuze. Als losstaande game biedt Nine Hours, Nine Persons, Nine Doors of Virtue’s Last Reward een interessant verhaal en Zero Time Dilemma komt vooral tot zijn recht als vervolg op Virtue’s Last Reward. Wie de vorige games, die beide op een Nintendo 3DS-systeem speelbaar zijn, niet gespeeld heeft, kan dat beter eerst doen. Toch is het wel mogelijk om Zero Time Dilemma te spelen zonder voorkennis van de serie, al zouden wij het afraden dat te doen.

Conclusie Zero Time Dilemma moet vooral gezien worden als het onvermijdelijke vervolg op Virtue’s Last Reward en vertelt in dit licht een goed verhaal, al had het best wat meer vragen mogen beantwoorden als afsluiter van een trilogie. De personages en het overkoepelende verhaal waren wat beter in de vorige games, al zit ook dit deel dan weer vol met interessante verhaalelementen en plottwists. De vertelwijze is dynamisch en de puzzels zijn weer van vertrouwde hoge kwaliteit. Toch heerst het gevoel dat het derde deel er onder lijdt dat het gebonden is aan een bestaand verhaal en een bekende cast. Ook heeft de opdeling in teams zo zijn nadelen. Alles bij elkaar is Zero Time Dilemma een waardig einde van een ijzersterke trilogie, maar kan het de kwaliteit van zijn voorgangers niet evenaren.

N1 Score: 8.5

+ ["Sterk plot dat je van de serie gewend bent","Dynamische vertelwijze","Goede puzzelkamers","Personages zijn individueel sterk","Meest uitgebreide keuzesysteem tot nu toe","Fragmentarische presentatie"]

- ["Soms t\u00e9 voorspelbaar verhaal\/cast","Fragmentarische presentatie"]

Gekoppelde games

Zero Escape: Zero Time Dilemma (Nintendo 3DS eShop)