[Review] Geschreven door Erik op 2019-02-07 10:00:00

Etrian Odyssey Nexus

Etrian Odyssey is niet voor iedereen. De reeks gooit je direct in het diepe, is bikkelhard en prikkelt je brein constant voor de beste strategieën. Elk gevecht is een obstakel om te trotseren, en iedere stap moet uiterst bedachtzaam gezet worden. Het neemt je niet mee op een lineair pad naar glorie, maar leert je te overleven. Helemaal in contrast met de videospelletjestijdsgeest van tegenwoordig, maar daardoor niet minder interessant. Deeltje zes, Etrian Odyssey Nexus, borduurt heerlijk voort op deze formule. Je doel in Etrian Odyssey Nexus is om met jouw gilde aan avonturiers heelhuids de vele labyrinten te doorploegen die het spel rijk is. Na een korte, weinig verhalende intro word je gedropt in de zwevende stad Maginia. Hier mag je direct een party van vijf samenstellen, waarbij je kunt kiezen uit negentien (!) verschillende classes. ‘Gewoon’ maar wat kiezen wordt direct afgestraft. Alleen avonturiers met een uitgekiend samengesteld team hebben kans om te overleven. Voor veteranen gesneden koek, voor beginners (iets te) overweldigend. De drempel ligt hoog, maar de pay-off is gigantisch als je bereid bent tijd te investeren.

Het is ook mogelijk om (deels) het uiterlijk van je metgezellen aan te passen.

Labyrintperikelen Zelfs de weg vooruit ligt niet vast: elke omgeving is een groot onbekend doolhof, waarvan jij de kaart zelf moet tekenen. Elke afslag die je maakt, elke deur waar je doorheen gaat en elke grondstoffenbron die jij vindt, moet opgeslagen worden via het aanraakscherm van de Nintendo 3DS. Doe je dit niet, dan is je tweede bezoek net zo raadselachtig als het eerste. Om dit te onderstrepen speel je vanuit de eerste persoon, en zie je enkel de weg vooruit. Met elke stap die je zet, is de kans groter dat vijandelijk gespuis je belaagt. Tegelijkertijd word je geprikkeld om tóch elk hoekje en doodlopend pad van het labyrint uit te pluizen; wie weet vind je een handig voorwerp of een heldere waterbron die de gezondheid van je metgezellen herstelt. Maar pas op: voor je het weet eet je een rotte banaan en legt een van je kameraden het loodje. Het maken van de juiste keuzes, maakt het verschil tussen leven en dood. Je vijanden kundig de baas (kunnen) zijn, maakt je leven al een stuk makkelijker. Hiervoor heb jij je vijf metgezellen tot de beschikking én een bijzonder vernuftig gevechtssysteem. Etrian Odyssey draait niet zozeer om het uitdelen van zoveel mogelijk schade, maar meer om het beperken van je vijand. Vrijwel elke class heeft een vaardigheid tot zijn beschikking waarmee 'ie bijvoorbeeld iemand in slaap kan brengen of verlammen. Mijn Arcanist Xion kon zelfs grote cirkels oproepen die kans hadden om de armen, benen of en uiteindelijk zelfs het hoofd van alle tegenstanders vast te binden. Bijzonder effectief, want hierdoor kunnen ze bepaalde aanvallen helemaal niet uitvoeren! Deze ‘bind’-skills zijn zelfs te combineren met eerder genoemde statuseffecten, waardoor je voor een paar beurten je die vervaarlijke pandabeer met grote armen helemaal om je vinger kunt winden.

Op het onderste scherm zijn allemaal handige tools om je kaart te tekenen.

Maar pas op dat je hier niet teveel op leunt: heb je iemand eenmaal succesvol in slaap gesust, dan is 'ie hier later in het gevecht meer resistent tegen. Het is dus zaak om zoveel mogelijk in je vaardigheden af te wisselen – iets dat het strategische aspect alleen maar benadrukt. Gelukkig zijn er ook voldoende andere tactische aanvalsmogelijkheden. Zo was ik bijzonder blij met mijn stoere Protector, die de party beschermt tegen binnenkomende aanvallen (je begrijpt natuurlijk dat die niet anders dan Erik kon heten). Met ‘Taunt’ kon ik er zelfs voor zorgen dat drie beurten lang alle klappen naar hem gingen. Of neem mijn Landsknecht Sophie, die – mits zij als eerste raakte – de schade van al mijn daaropvolgende aanvallen in die beurt vergrootte. Of Ninja Lieke, die koelbloedig iedereen vergiftigt die het lef had mijn frontlinie aan te vallen. Heerlijk in combinatie met Taunt! Toch merkte ik dat zelfs mijn zorgvuldig uitgeplozen team (pijl-en-boogmeester annex Survivalist Edward maakte het kwintet af) zijn beperkingen had: ik had bijvoorbeeld niemand die magische aanvallen uit kon voeren. Vijanden met een hoge fysieke verdediging werden hierdoor al snel een bittere pil. Gelukkig kun je naar hartenlust nieuwe metgezellen oproepen in je Guild, waardoor je heerlijk kunt experimenteren wat voor jou het beste werkt. Maar pas op: deze zijn wel weer level 1, tenzij je een speciaal voorwerp draagt (die je na enkele uren spelen verkrijgt), waardoor ook ongebruikte personages ervaring krijgen.

Tijdens gevechten heb je twee linies: een front- en achterlinie. Positioneer je metgezellen goed!

Heelhuids terug Hoewel de gevechtsmechanieken uiterst kundig in elkaar steken, krijg je nooit echt het gevoel dat je alles in de hand hebt. Dit ligt niet zozeer aan de moeilijkheidsgraad zelf (die kun je vrij instellen), maar aan het overlevingsaspect. Al die vaardigheden kosten namelijk ‘TP’, en hier heb je niet een onbeperkte hoeveelheid van. Hierdoor word je dus vaak gedwongen om wat terughoudender – en hiermee meer risicovol – te spelen. Je wilt immers wel zo ver mogelijk in dat labyrint komen. Maar ook niet weer té ver: voor je het weet heb je ineens een eindbaas op je hielen. Oh, en Etrian Odyssey geeft je niet eerst een opzichtige Save Point-hint voor dat snode gespuis, nee hoor – soms laat die je op een geheel onbewaakt moment schrikken. Aan jou om met je gehavende team dat klusje maar even te klaren (en weer heelhuids terug in Maginia te komen). Op dit soort momenten neigt de titel ontzettend naar het oneerlijke, wat maar weer aangeeft dat dit spel niet voor iedereen geschikt is. Mijn geduld werd ook vaak genoeg op de proef gesteld. Dit had echter niet zozeer met het overlevingsaspect te maken, maar meer met alles eromheen. Labyrinten worden op een gegeven moment steeds groter, en het duurt steeds langer om ze te doorgronden – en weer terug te komen. Veteranen hoeven ook niet teveel op vernieuwingen te hopen: het is vooral meer van hetzelfde. Doordat grafisch alles hetzelfde oogt en er geen groots overkoepelend verhaal aan is gekoppeld (gemiste kans, Atlus!), voelt het ook na een uurtje of twintig spelen ook steeds repetitiever aan. Een spel als Etrian Odyssey Untold 2: The Fafnir Knight had hier door zijn charmante verhaal én toffe wisselwerking tussen twee labyrinten helemaal geen last van. Heb je nog nooit een titel in deze franchise gespeeld, dan zou ik daar vooral beginnen. Aan de andere kant heb ik in tijden niet zo’n puur, ongezouten rollenspel gespeeld. Etrian Odyssey Nexus is misschien niet voor iedereen, maar ben je bereid er helemaal voor te gaan, staat er een ongelofelijk avontuur op je te wachten.

Conclusie Oh, wat blijft het heerlijk om in die bikkelharde wereld van Etrian Odyssey te duiken. Met name het gevechtssysteem steelt in Nexus de show: er zijn ongelofelijk veel manieren om het je vijand moeilijk te maken én je bent helemaal vrij in hoe je dit inzet. Daarnaast spelen veel verschillende classes en vaardigheden handig op elkaar in, wat de strategische mogelijkheden ongekend maakt. Het meest briljante is echter dat je nooit écht het gevoel hebt dat alles onder controle is: voor je het weet leg je het loodje in dat grootse labyrint. Veteranen hoeven geen nieuwigheden te verwachten en voor nieuwkomers ligt de drempel iets te hoog (probeer eerst Etrian Odyssey Untold 1 of 2) – maar Nexus is een geweldige zwanenzang voor de Nintendo 3DS. Ga de uitdaging eens aan, zou ik zeggen.

N1 Score: 8

+ ["Briljant gevechtssysteem","Je moet constant op je hoede zijn","Veel keuzevrijheid","Hard werken loont"]

- ["Voegt weinig toe aan franchise","Drempel voor nieuwkomers te hoog"]

Gekoppelde games

Etrian Odyssey Nexus (Nintendo 3DS)