[Review] Geschreven door Erik op 2020-03-03 19:00:00

Langrisser I & II - Klassiek strategiespel in een nieuw jasje

Fire Emblem is voor mij de heilige graal wat betreft turn-based strategy. Het geeft zoveel voldoening als die perfect uitgedokterde tactiek jou naar de overwinning leidt. Ik was dan ook uiterst in mijn nopjes toen ik de remakes van Langrisser I & II op mijn bordje kreeg, dat precies uit datzelfde oh zo fijne strategievaatje tapt. Weet dit klassieke spel zijn mannetje te staan op een console waar Three Houses heer en meester is? De rivaliteit tussen SEGA en Nintendo is altijd een graag gezien onderwerp binnen de geschiedenis van videospelletjes. En met goed recht: het bedrijf van die blauwe egel was de eerste die zijn rug recht wist te houden tegenover die besnorde loodgieter. En zo waren er wel meer tegenpolen. Op de SNES speelde je Final Fantasy en op de Mega Drive Phantasy Star. Fire Emblem op de Super Nintendo en Langrisser… je snapt ‘m ongetwijfeld. Langrisser I en II zijn dus al behoorlijk oude spelletjes. Iets dat je op het eerste gezicht niet zou zeggen: de ontwikkelaars hebben er een hip Fire Emblem Heroes-achtig sausje overheen gegoten (maar als je in de oude Mega Drive-stijl wilt spelen, is dat ook goed). Daarnaast hebben ze een aantal behoorlijk grote quality of life-aanpassingen gedaan, zoals slimme auto-battle-mogelijkheden. Ook is er een ‘easy start’-optie, waardoor je met een extra zakcentje en voorwerpen mag beginnen. Toch is het wel overduidelijk dat je een van de oudste strategiespellen aan het spelen bent.

Personages strijden nooit alleen! Doet dit scherm je ook niet denken aan Advance Wars?

Tand des tijds Dit komt vooral naar voren in het verhaal. An sich is de opzet (zeker voor 1991) best origineel: Langrisser is namelijk één van de eerste strategiespellen met een alternatief einde. Op een gegeven moment maak je een bepaalde keuze, wat de uitkomst van het spel bepaalt. Leuke toevoeging! Helaas wordt dit ietwat tegengehouden doordat het plot nogal dertien in een dozijn is (iets met koninkrijken, oorlogen en gekke demonische wezens die de boel komen verstoren). Veel plottwists (ahem, Lance) zie je al van mijlenver aankomen en het is een grote opeenstapeling van videogameclichés, die door de jaren heen alleen maar meer van hun kracht verloren. Het tweede spel is wat dat betreft een tikkeltje interessanter en kent zelfs drie verschillende verhaallijnen. De originaliteit maakt zijn kracht wel waar bij het gevechtssysteem. Sterker nog: ik was best wel onder de indruk van het vernuft dat de twee spellen uit begin jaren ’90 tonen. Stel je qua gameplay Fire Emblem voor. Je hebt een aantal helden onder je hoede, die je elke beurt mag verplaatsen. Deze positioneer je op slimme wijze richting de vijand, waarin je ‘m hopelijk een kopje kleiner maakt voordat je tegenstander dat doet in zijn beurt. Elke verslagen tegenstander levert je een aantal verse ervaringspunten op, die jou weer een stapje dichter bij een level-up brengen. Ga je genoeg levels omhoog, mag je zelfs een nieuwe klasse uitkiezen, waarbij je misschien zelfs op een paard, draak of slang mag rijden. Ieder weer met hun eigen statistieken en vaardigheden, uiteraard. Het vernuft zit ‘m in het volgende: elke commandant kan tegen betaling een aantal manschappen rekruteren, waarmee ‘ie zij aan zij op het slagveld slaat. Deze beschermen jouw hoofdpersoon en kunnen ook met hun zwaarden, magie of speren inhakken op de tegenstander. De held waar ze bij horen, ontvangt echter de ervaringspunten! Je kunt ze natuurlijk kris kras door het landschap sturen, maar als je ze naast hun commandant zet, zijn ze extra sterk! Daarnaast genezen ze ook wat HP aan het eind van hun beurt.

Handig: je kan je manschappen automatisch om je commandant laten bewegen. Hoef je ze niet steeds te selecteren!

Je begrijpt natuurlijk dat je tegenstanders er ook een handje van hebben om in formatie te werken om hun commandant te beschermen. Hier komt ook de tactiek bij kijken: sla ik eerst al die miezerige onderlingen van hem weg, of probeer ik direct de veel sterkere opperslechterik te pakken? Laatstgenoemde optie is riskanter, want bij falen sta je middenin het hol van de leeuw. Mocht het je echter lukken, dan versla je niet alleen de commandant, maar ook direct zijn manschappen! Dit brengt een interessante dynamiek met zich mee, die je dwingt niet al te afwachtend te spelen. Lekker uitproberen Voeg hier wat steen-papier-schaar-elementen, magische aanvallen (die doorgaans nog geen deuk in een pakje boter slaan, behalve in specifieke situaties) en wat uitrustingsopties en je hebt een behoorlijk leuke set aan kaarten om mee te spelen. Het gevechtssysteem is, hoewel in essentie toch laagdrempelig, vrij onderhoudend. En dat voor een strategiespel van 29 jaar oud! Dat laatste merk je vooral in de gevechtsdoelen, die nogal voor de hand liggen. Alle clichés komen voorbij: versla al het vijandelijk gespuis, zorg dat commandant X niet ontsnapt en bescherm toch al die arme dorpelingen! In de jaren ’90 zat hier ongetwijfeld wat origineels tussen, maar anno 2019 heb je dit al vaak genoeg gezien. Daar komt nog eens bij dat de AI soms tenenkrommend vervelend is, helemaal als je arme dorpelingen moet beschermen. In Three Houses zitten ze braaf te schuilen in hoekjes waar vijanden moeilijk bij komen, maar in Langrisser I & II huppelen ze er gewoon vrolijk op af. Zucht. Sowieso is dit een spel die je lekker alles zelf uit laat zoeken: er is geen enkele tutorial te bekennen. Zelfs het rekruteren van je manschappen, toch wel het meest unieke aan deze game, wordt niet uitgelegd. Het zorgde ervoor dat ik in de allereerste missie (ja, echt) roemloos ten onder ging. Toch siert dit het spel ook wel weer, gezien ik behoorlijk in mijn nopjes was van al die zaken die ik zelf uitvond door simpelweg te proberen. Dat is nog eens wat anders dan dat handje vasthouden in Three Houses!

Conclusie Ondanks het feit dat de tijd Langrisser I & II hier en daar heeft ingehaald, heb ik me er ontzettend mee vermaakt. Sterker nog: de twee strategiespellen kennen een aantal bijzonder originele elementen. Ik ben ontzettend indruk van het gevechtssysteem, dat je vanuit formaties laat denken. Deze dynamiek brengt een aantal interessante strategieën met zich mee – alleen jammer dat de scenario’s hier niet volledig gebruik maken. Heb je Fire Emblem: Three Houses uitgespeeld en is Wargroove je te Advance Wars-achtig? Laat je dan vooral eens onderdompelen in deze verrassend zonnige zee van videogameclichés!

N1 Score: 7.5

+ ["Origineel gevechtssysteem","Lekker alles zelf uitzoeken","Fire Emblem, maar toch anders","Veel content"]

- ["Videogameclich\u00e9s vliegen je om de oren","Scenario\u2019s zijn overbekend voer voor strategiefans","Wel een beetje ouderwets"]

Gekoppelde games

Langrisser I & II (Nintendo Switch)