[Review] Geschreven door Kitty op 2020-07-08 15:00:00

Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise - Weinig zegen te vinden

Deadly Premonition verscheen in 2010 in top tien-lijsten van zowel de beste, als de slechtste games van dat jaar. In de Guinness World Records Gamer's Edition van 2012 staat het spel zelfs als ‘de meest kritisch gepolariseerde survival horror game’. Genoeg reden dus om in 2019 een Nintendo Switch-versie uit te brengen en in 2020 een vervolg. Gaat het Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise ook lukken om op beide lijsten terecht te komen? Om te beginnen is het belangrijk om te weten dat het wel praktisch is om deel één te hebben gespeeld, maar niet per se nodig. Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise heeft een bovennatuurlijke en aparte setting, waarin niet veel uitgelegd wordt over waarom dingen zijn zoals ze zijn. Op het eerste gezicht lijkt alles ‘normaal’, maar al snel wordt er gesproken over Red Trees en over Saint Rouge, een drug die in het eerste deel een heel belangrijke rol speelde. Een karakteristieke setting Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise volgt twee tijdlijnen rondom dezelfde zaak betreffende een lugubere moord op Lise Clarkson. In 2019 speel je als Aaliyah Davis met haar partner Simon Jones, terwijl je Francis Zach Morgan ondervraagt over een zaak die hij in 2005 oploste. Doordat er nieuw bewijs is, worden er een paar vraagtekens gezet bij de vorige bewijslast en bij Morgans aparte manier van onderzoek doen. Dit fungeert als een raamvertelling voor diens verhaal over de zaak. In 2005 speel je als Francis York Morgan, dezelfde persoon als Francis Zach Morgan, maar hier is ‘Zach’ nog een tweede persoonlijkheid in zijn hoofd. De setting die wordt gecreëerd is apart, maar wel interessant. In 2019 zit je in een slonzig appartement, maar (Zach) Morgan is duidelijk heel goed in wat hij doet en mentaal sterk. De zaak in 2005 speelt zich daarentegen af in het Amerikaans klein stadje Le Carré, vol met karakteristieke personages. Al snel word je bijvoorbeeld bijgestaan door Patricia, een jong meisje dat niet bang is om te zeggen wat ze denkt. De dochter van de machthebbende familie in de stad is op lugubere wijze vermoord. York is net op vakantie en besluit de zaak op te lossen. Dat doet hij op een zeer aparte manier. Niet alleen heeft hij een tweede persoonlijkheid waar hij alles mee overlegt; hij ziet ook nog eens een ‘orakel’ dat hem voorziet van hints en tips. Het vormt een bovennatuurlijke en uitnodigende setting. York is een leuk personage, met een obsessie voor slechte films en een heel aparte kijk op de wereld. Dat zorgt voor allerlei leuke dialogen met anderen, en met zichzelf. Alle dialogen zijn voorzien van goede voice-acting, en ondanks de karige grafische prestaties ga je zo op in het verhaal. Het enige minpuntje hier is dat er vaak teveel tijd zit tussen twee sprekers, waardoor het geheel niet soepel loopt. Tenenkrommend Helaas wordt er verder flinke karakterzelfmoord gepleegd door allerlei rare en niet-passende gameplay-elementen. Zodra je op onderzoek uitgaat, moet je je ineens gaan bezighouden met van alles en nog wat om letterlijk de tijd om te krijgen. Gebouwen zijn enkel op vaste tijdstippen beschikbaar, of quests moeten op een tijdstip of zelfs een bepaalde dag uitgevoerd worden. Het natuurlijk verloop van de tijd gaat vrij traag (één minuut is tien seconden), waardoor je vaak om tien uur ’s ochtends wel al klaar bent met je quests voor de dag. Dan kun je kiezen: gaan slapen om de tijd snel om te krijgen zodat je verder kunt, of zijqueesten gaan doen in Le Carré. La Carré is echter nogal statisch en daardoor niet uitnodigend. Niet alleen zijn de grafische prestaties ondermaats waardoor je nauwelijks kunt zien of er om je heen iets gebeurt, ook is er niet veel te doen op plekken waar je geen quest voor hebt vrijgespeeld. Je bent dus vrij snel klaar met 'onderzoek'. Na een tijdje kun je sidequests accepteren, maar je krijgt hierbij totaal geen indicatie van waar je ongeveer moet zijn. Zo kun je bij twee totaal onbekende personen een dolle eekhoorn gaan afschieten, maar in een stad met zo’n honderd huizen is het echt niet leuk om te gaan zoeken waar zij dan wonen. Daarbij is het voortbewegen zelf vervelend: de schoenen van York maken een ontzettend storend plastic klik-klak geluid als je rent. Je kunt ook op je skateboard stappen, maar dan klinkt er én een irritante soundtrack én gaat York zenuwslopende monologen met zichzelf aan. De eerste keer is het nog wel grappig, maar dezelfde tekst wordt keer op keer herhaald. Buiten dat zijn er allerlei andere micro-bezigheden waar je in wordt gedwongen. Je moet op tijd douchen, anders ga je stinken en dat trekt ongedierte aan. Je moet op tijd eten, anders daalt je stamina. De hotelrekening wordt dagelijks automatisch van je vermogen afgetrokken, dus je moet ervoor zorgen dat je iets van inkomen vergaart. Dat kan door side-quests te doen of door achievements te halen, zoals het doden van dertig eekhoorns of door kilometers af te leggen met je skateboard. Daarnaast moeten je kleren naar de stomerij, moet je je scheren en moet je je skateboard onderhouden. Al deze dingen voelen als nutteloze opvulling, wat ontzettend zonde is van het verhaal dat eromheen geschreven is. Er zijn quests puur om het bestaansrecht van deze bezigheden éénmalig te rechtvaardigen, waarna ze verder totaal overbodig zijn. Na een tijdje worden zelfs de hoofdquests ordinaire fetch-quests zonder indicatie van waar je in godsnaam moet zoeken, en dan is mijn geduld in ieder geval echt op. Meer dan jammer Het is jammer dat Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise zoveel in het spel heeft gepropt dat niet had gehoeven. De initiële setting was ondanks de Wii-graphics interessant, met de aparte personages en de ‘deadly premonitions’ die alleen York kan zien. Deze ‘andere dimensies’ zijn gevuld met rare wezens die je kwaad proberen te doen, maar door deze dimensies te bezoeken kan York zien hoe dingen gebeurd zijn. De dimensies blijven echter net zo vlak als de primaire dimensie. Bovendien werkt het schieten niet echt lekker door de grafische prestaties: ik ervoer veel framedrops, ook als er maar één vijand was. Dan is het een ‘geluk’ dat je vijanden geen intelligentie hebben, dus je ook niet snel zullen aanvallen of slechts één keer en dan braaf wachten tot je ze hebt neergeschoten. Conclusie Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise heeft een interessante setting. De goede voice-acting en karakteristieke personages zorgen ervoor dat je meteen in het verhaal wordt gezogen ondanks de ondermaatse grafische prestaties. Dat wordt echter al snel teniet gedaan door de grote statische omgevingen die je verplicht moet doorzoeken, vol met inspiratieloze quests, nutteloze verplichtingen en onduidelijke doelen. Daar komt nog bovenop dat het ontzettend veel framedrops had. Erg jammer: ik had agent York graag in een betere game gezien.

N1 Score: 2.5

+ ["Karakteristieke personages","Goede voice-acting","Interessante setting"]

- ["Onnodige tijdsverspillende bezigheden","Grafische prestaties uit het Wii-tijdperk","Onduidelijke en eentonige quests","Statische omgevingen"]

Gekoppelde games

Deadly Premonition 2: A Blessing in Disguise (Nintendo Switch)