[Review] Geschreven door Neslihan op 2020-09-02 12:00:00

No straight roads – kei goed maar rockt niet

In een stad waarin energie gegeneerd wordt door niks minder dan muziek, heerst er een tirannie van alleen EDM-muziek. Onze rockhelden Mayday en Zuke van de band Bunk Bed Junction kwamen er op de moeilijke manier achter. Tijdens een talentenshow zijn ze namelijk onterecht verdreven door hun muziekstijl. De duo ziet de fouten in het systeem van Vinyl City en doet wat ze moeten doen: de stad terug veroveren met rock 'n roll! Hoe neemt men een stad over met rock 'n roll? Dat blijkt verrassend simpel te zijn, komen Mayday en Zuke achter. Vinyl City is opgedeeld in verschillende districten, waarbij steeds weer een andere artiest bovenaan de lijsten staat. Hun doel: de concerten van deze EDM-topartiesten kapen met Bunk Bed Junction’s rockmuziek. Op deze manier krijgen onze helden steeds meer fans en populariteit om te bewijzen waarom hun muziek superieur is. Echte bazen No Straight Roads straalt al vanaf het begin een geweldige, chaotische energie uit, mede dankzij onze twee helden. Mayday is de altijd enthousiaste gitarist met een vlammende passie voor rock. Zuke daarentegen is met zijn relaxte uitstraling haar drummende tegenpool. Maar daarnaast zit Vinyl City vol met unieke personages aan de zijlijn en oprecht sfeervolle locaties. Er is niet mega veel te doen in de stad zelf, maar het voelt gek genoeg toch aan als een echte plek. Maar de echte attractie van Vinyl City zijn toch wel de verschillende bazen die je moet bevechten. Ik denk dat ik deze bazen het beste kan beschrijven als iets wat vergelijkbaar is met de bazen van de originele Luigi’s Mansion. Specifiek gezien die ene absurde, gigantische baby (je weet wel welke ik bedoel). Alle bazen van No Straight Roads voelen precies zo aan: gigantische bazen die met de fase absurder en absurder worden. Even ter illustratie, de eerste baas is DJ Subatomic Supernova, die op een gegeven moment meerdere planeten op je afvuurt- op het ritme van zijn muziek natuurlijk. Elke baas is net zo over-the-top en pure blijdschap om te ervaren. Als kers op de taart, eindigt elk baasgevecht op een vrij sympathieke manier. Zo blijft het volgen van het verhaal interessant en zijn Mayday en Zuke steeds meer de helden die je wilt toejuichen. Hoewel ik op deze punten super positief ben over dit spel, is er helaas één groot punt wat het enorm tegenhoudt: de gameplay. Mayday Mayday gameplay En de gameplay is natuurlijk geen klein deel van een spel: het is een make it or break it. Nu kan ik gelukkig wel zeggen dat de gameplay No Straight Roads niet breekt, maar het is ook niet bepaald vermakelijk. No Straight Roads werkt als een actie-avontuur, vooral gebaseerd op het ritme van de muziek. Je kunt switchen tussen de zwaardere aanvallen van Mayday en de lichtere, maar snellere aanvallen van Zuke. Daarbij is er een hele skill tree en allerlei speciale aanvallen waarmee je je eigen aanvalstactieken kunt ontwikkelen. Je kunt zelfs met z’n tweetjes spelen, elk met een Joy-Con en de Nintendo Switch heeft wonder boven wonder een beetje touchscreen-support. So far so good! Maar het ding aan de gameplay is vooral dat het heel erg de polish mist. Dit betekent dat de gameplay simpelweg niet goed aanvoelt. Het spel heeft bijvoorbeeld nog vrij regelmatig last van bepaalde kwaaltjes, zoals glitches die een stukje van de weg blokkeren. Of de camera die je in Vinyl City in een wilde, overgevoelige 306 graden kunt draaien, verdwijnt wanneer je hem echt nodig hebt tijdens de baasgevechten. Om nog maar te zwijgen over de levels vol vijanden die je eerst moet doorstaan om naar de baas te komen: die voegen letterlijk niks toe aan je game-ervaring afgezien van frustratie. Ironisch is dus ook wel hoe tof de bazen wel zijn, maar dat je daarvoor eerst de frustrerende gameplay moet zien te doorstaan. #1 fan Maar ik moet eerlijk zijn, zelfs ondanks de onwijs jammere gameplay, kan ik niet veel anders dan dit spel toch toejuichen. No Straight Roads is ontwikkeld door de Maleisische studio Metronomik, opgericht door de Lead Game Designer van Final Fantasy XV en de Concept Artist van Street Fighter V. Het is wel echt duidelijk dat het spel zulke indrukwekkende wortels heeft. Het tempo van het spel is erg goed, de game is helemaal ingesproken en vertelt haar verhaal uitstekend. Ik ben nog wel het meest onder de indruk van de geweldige art direction: het spel barst van de stijlvolle personages en allerlei manieren zoals korte 2D animatie cut scenes of sommige momenten in de baasgevechten die erg goed het verhaal overbrengen. Het spel heeft zo zijn problemen, maar ik verheug me heel erg op wat Metronomik hierna gaat doen: No Straight Roads is een onwijs veelbelovend eerste spel. Conclusie No Straight Roads is super vet: een kleurrijke cast aan personages, ingesproken dialogen en absurde, over-the-top bazen zetten het spel bijna gelijk aan een animatiefilm. Jammer is dan ook het 'spel'-gedeelte van, nou ja, het spel. De ongepolijste gameplay zorgt voor een frustrerende twist aan alles wat het spel daarvoor zo goed had opgebouwd. Ik zou het ook alleen maar aanraden als het flink afgeprijsd is van het originele prijskaartje van 40,-. Of anders gewoon eens even wat baasgevechten bekijken: het spel doet namelijk echt veel goed. Helaas slaat No Straight Roads als spel een beetje de plank mis, maar hou Metronomik vooral in de gaten: als het alleen maar beter wordt dan No Straight Roads, staat ons echt wat te wachten.

N1 Score: 6.5

+ ["Geweldige, over-the-top bazen","Tof verhaal en personages","Super art direction"]

- ["Ongepolijste, frustrerende gameplay"]

Gekoppelde games

No Straight Roads (Nintendo Switch eShop)