[Review] Geschreven door Willem op 2021-03-20 10:00:00

Sea of Solitude: The Director's Cut - Net de boot gemist

Veel mensen spelen games om te ontsnappen aan de complexiteit en tegenslagen van het dagelijkse leven. Desondanks raak ik toch altijd gefascineerd door makers die hun eigen zwarte hoofdstukken proberen te verwerken door het maken van spellen. Sea of Solitude: The Director’s Cut voelt als een enorm persoonlijk spel en neemt je mee in de mooie én moeilijke momenten uit het leven van Kay. Deze zee van eenzaamheid biedt uiteindelijk toch een lichtpunt aan de horizon hoewel je soms de hekgolven even moet doorstaan.

Bekijk hier de recensie van Sea of Solitude: The Director's Cut in ons nieuwe N1-minuut format!

In Sea of Soltude stap je aan boord met Kay, een vrouw die om onduidelijke redenen vastzit in een eindeloze oceaan. Onder water zwemt een reusachtig zeemonster dat elke kans aangrijpt om Kay te vermorzelen in haar bek. Het is aan Kay om een uitweg te vinden uit deze zee met behulp van haar boot, een flare en een mysterieus meisje. Al snel kom je er achter dat de monsters niet zomaar wezens uit een horrorverhaal zijn, maar dat Kay vooral aan het worstelen is met gebeurtenissen uit haar verleden. De symboliek is niet subtiel, maar de visuele stijl van deze gitzwarte monsters staat in prachtig contrast met de verzonken stad onder de zee van Kay. De game hanteert een kleurrijke cellshading en ziet er soms echt uit als een kunstwerk. Van een prachtig oranjerood golden hour tot aan een ijsmeer waarbij de sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen, Sea of Solitude is een genot voor het oog. Ook het stemacteerwerk is van hoog niveau. Met name de stemactrice voor Kay is echt goed in het uiten van de verschillende emoties in haar rol.

De wal keert het schip Het stelt daarom teleur dat de gameplay, op z’n minst gezegd, oppervlakkig blijft. De game is veel dingen net niet. Het is net niet een 3D platformer, het is net niet een ‘walking simulator‘, het is net niet een puzzelgame en het is net niet een avonturenspel. Desondanks pakt het veel van deze elementen en vermengt het tot een eigen brei, alhoewel het mij wel echt een goed uur kostte voordat ik echt begreep waar het spel naar toe ging. In je boot vaar je naar verschillende locaties om het verhaal voort te zetten. Soms verandert het waterniveau, waarna je grote delen van de verzonken stad verkent. Dan wordt er meer verteld door de mensen uit Kay’s leven waardoor ze meer begrijpt over hoe ze in deze situatie terecht is gekomen. Soms moet je kleine puzzels oplossen, zoals het vinden van lichtbakens en deze afvuren op een monster dat de weg blokkeert. Het tempo ligt in deze delen echt behoorlijk laag en de langzame snelheid van Kay helpt daar niet veel bij.

Het spel is continu op het narratief gefocust waardoor het de vaart uit bepaalde stukken kan halen. Er is bijvoorbeeld een segment waarbij Kay een enorme toren beklimt. Buiten het springen en klimmen om is er vrij weinig te doen in deze toren, waardoor het uiteindelijk niets meer is dan het bereiken van de top voor het volgende stukje verhaal. Het verhaal was voor mij wel een goede motivatie om door te blijven spelen, maar Sea of Solitude is duidelijk meer geïnteresseerd om de speler deze gebeurtenissen uit Kay’s leven zelf te laten beleven dan op onderzoek uit te gaan. Kleine verzamelobjecten onderweg, zoals flessenpost en meeuwen vinden bieden iets meer vrijheid, maar inhoudelijk voegen ze niets toe aan de ervaring. In vier tot vijf uur had ik vrijwel alles gezien dat het spel te bieden had.

Uit de boot vallen Dat is ook waar Sea of Solitude echt op blijft hangen. Hoewel de wereld, het ontwerp van alle personages, de thematiek en het verhaal mij enorm in het spel zogen was de gameplay echt te karig. Het voelt bijna als een narratieve indiegame van vijf à zes jaar geleden; die echt goed lieten zien hoe je een speler mee kon nemen in een emotioneel narratief met een visueel aansprekende stijl. Het verhaal van Sea of Solitude kan echt wel naast spellen als Firewatch, The Stanley Parable, Dear Esther, Gone Home en Her Story staan maar het doet te weinig buiten de opvallende stijl om zich op een unieke wijze te onderscheiden.

Conclusie Als je op zoek bent naar een mooi verhaal en je een paar uurtjes te laten onderdompelen in een bijzondere wereld ben je bij Sea of Solitude bij het juiste adres. Toch kon ik helaas niet het gevoel van teleurstelling onderdrukken aan het einde van het spel. Maar ja, een goed zeeman wordt ook wel eens nat.

N1 Score: 7

+ ["Prachtige visuele wereld om te verkennen","Bijzonder persoonlijk verhaal","Een sterke performance van de stemmencast"]

- ["Gameplay is te weinig onderscheidend","Laag tempo","Te lineaire gameplay"]

Gekoppelde games

Sea of Solitude: The Director’s Cut (Nintendo Switch eShop)