[Review] Geschreven door Mitch op 2021-05-03 08:20:05

Narita Boy - Style over substance

Narita Boy is een nieuw game van Studio Koba die hoge ogen gooit op het gebied van presentatie. Ik had zelf wel weer trek in een leuke metroidvania-achtige game en hoewel ik de jaren 80' niet zelf meegemaakt heb, vind ik het neon-noir stijltje erg vet. Dat levert vaak ook hele vette titels op als Hotline Miami, Furi en Katana Zero. Helaas gaat Narita Boy het niet schoppen tot een lijstje met toppers. Waar de game over gaat? Haal even diep adem en lees met me mee. Narita Boy is een metroidvania-achtige platformer met een dikke jaren '80 techno-stijl die zich afspeelt in een computerprogramma dat zich weer afspeelt in het hoofd van een programmeur. Ben je er nog? Ok, want kwaadaardige programma's genaamd Stallions hebben de boel overgenomen en Narita Boy moet de drie kleuren van de Trichroma samensmelten door middel van het legendarische Techno Sword *haalt adem* om uiteindelijk de bad guy genaamd Him te verslaan. Nee houdt nog heel even je aandacht erbij, we zijn er bijna. Ahem. Daarvoor zul je echter technokeys nodig hebben, terwijl ondertussen een programma genaamd Motherboard je voorziet van vage hints en nog meer lore die ik je zal besparen. Technobabble Waarom ik deze recensie met een veel te lange, lore-heavy alinea begin? Omdat Narita Boy hetzelfde doet, maar dan nog tien keer erger. Ik heb zelden zoveel onzinnige technobabble moeten lezen in een videogame. Serieus, als je denkt dat Japanse RPG's al erg zijn met termen als fonons, aer en blastia, blijf dan ver weg van Narita Boy. Personages in de eerste minuten van de game blijven maar doordreunen over alle ins- en outs van het Digital Kingdom, nog voordat je ook maar één reden hebt om om al deze zooi een *piep* te geven. 'Show, don't tell' is duidelijk een regel waar Studio Koba nog nooit van gehoord heeft. Gelukkig is de gameplay in Narita Boy niet zo suf en statisch als de slaapverwekkende dialogen. Je kunt hakken met je technozwaard, ontwijken en je hebt een soort allesvernietigende laser. Dit doe je in sidescrolling levels waar je doorheen kunt rennen en springen, waarbij je af en toe in een afgesloten ruimte wat vijanden moet verslaan. Zoals het een goede metroidvania betaamt, speel je allerlei upgrades vrij om het verkennen van de wereld en de combat op termijn wat interessanter te maken. Er is alleen één probleem. Narita Boy is ook geen goede metroidvania. Overbodige backtracking Het verkennen van de wereld zit vol met overbodige backtracking die op geen enkele manier interessanter wordt gemaakt. Het is loop daarheen, vindt sleutel, loop terug. En alle omgevingen lijken op elkaar, want je zou dit net zo goed Monotone: The Game kunnen noemen qua visuals. Gelukkig kun je altijd op de kaart k-, oh wacht die is er niet. Het springen voelt niet lekker. Vijanden zijn damage sponges. Ok, ik stop nu. Misschien denk je bij het zien van de beelden 'wow, dat ziet er echt geweldig uit!". En dan geef ik je nog steeds gelijk. Narita Boy gebruikt een hele unieke mix van TRON-achtige visuals, retro sprites en een fish-eye lens waardoor je scherm af en toe bol lijkt te staan. Het resultaat is een trippy mix tussen modern en retro die heel goed past bij het spel. Ook de muziek is in dat kader best cool. Erg jammer dus, dat achter dit audiovisuele spektakel een middelmatige game schuilgaat. Conclusie Narita Boy is op zijn best 'ok' en op zijn slechtst enorm matig. De combat is nooit echt interessant en mist finesse en goede feedback. Met eentonige gameplay, verwarrende navigatie, herhalende combat en oersaaie dialogen vol jargon kan ik Narita Boy helaas aan niemand aanbevelen. Het is nergens echt slecht, maar alles aan deze titel is matig, behalve de visuals. Hopelijk kijkt men bij een eventueel vervolg goed naar de toppers in het genre om een sequel te maken die net zo gaaf speelt als de visuals impliceren.

N1 Score: 5

+ ["Gaaf stijltje","Grafisch prima"]

- ["Herhalende combat","Matige uitvoering van Metroidvania-elementen"]

Gekoppelde games

Narita Boy (Nintendo Switch eShop)