[Preview] Geschreven door Erik op 2021-05-07 14:15:00

World's End Club - Moordspelletjes spelen met schoolkinderen

World’s End Club is een game uit het brein van de bedenker van Danganronpa (Kazutaka Kodaka) en die van de Zero Escape-serie (Kotaro Uchikoshi). Beide spellen zijn visual novels vol spannende moordspelletjes, pittige keuzes en mysterieuze plottwisten. Wie had gedacht dat een bundeling van hun krachten een spelletje over… schoolkinderen zou opleveren? Desalniettemin was ik er als de kippen bij toen er een demo van World’s End Club in de Nintendo eShop kwam. Als je gewend bent aan het werk van beide heren, dan is het begin van de demo van World’s End Club best bijzonder. In plaats van dood en verderf, is het net alsof je in een tekenfilm terechtkomt. Compleet met een stel schoolkinderen dat het heeft over de kracht van samenwerking om de kwade eindbaas te verslaan. Het voelt zelfs een beetje… kinderachtig aan als jij voor het eerst in de schoenen van het hoofdpersonage stapt en wat lichte sidescrolling platformelementen mag overwinnen. Gelukkig wordt het hele clubje vervolgens koelbloedig verslagen door die eindbaas en begint een onheilspellende scene te spelen van mensen die verschrikkelijke opdrachten moeten uitvoeren tegen de prijs van hun leven. Ik schrok al even.

Ziet het er niet aandoenlijk uit? Check hier een trailer!

Het survivalspel Desalniettemin is World’s End Club een flinke 180 graden draai ten opzichte van het eerdere werk van de heren. Het is een stuk braver en daarmee een stuk toegankelijker dan Danganronpa of Zero Escape. Iets wat daar ook bij helpt: de game is helemaal in het Nederlands! World’s End Club draait om het Survivalspel (Game of Fate in het Engels). Wanneer een groep kinderen op schoolreisje gaat, raken ze verzeild in een ongeluk. Als ze hun ogen weer openen, zijn ze ineens beland in een ondergronds waterpretpark. Een pretpark dat open zou gaan, maar wat nooit gebeurde. In dit verlaten pretpark worden ze door Monokuma… ehm, een mysterieuze clown verplicht om het survivalspel te spelen, waarin ze moeten vechten voor hun leven. Vechten voor hun leven? Jazeker. Iedereen heeft een armband om gekregen met een cijfer… ehm, speciale taak erop. De twist: je ziet je eigen taak niet. In de demo speel je als Reycho, onofficieel baas van de Doorzettersclub, maar je hebt de taak van de jongedame Vanille (eet een marshmallow). Je doel is om achter je eigen taak te komen, zodat je het spelletje kunt winnen. Weet je je taak niet te voltooien? Dan wacht er een smurrieachtig bestaan op je. Lees: dan word je op kindvriendelijke wijze een kopje kleiner gemaakt. Smurrie In eerste instantie was ik bang dat dit wat te tam zou zijn. Toch wisten de makers me al snel behoorlijk te verrassen. De lieve schoolkind-act is al snel weg en algauw zit iedereen lekker complotten tegen elkaar te smeden om achter zijn of haar taak te komen (en om deze te halen). Het leukste is echter dat veel van die taken stom ogen, maar eigenlijk veel verband met elkaar houden. Zo heeft een meisje bijvoorbeeld als taak dat ze “van de glijbaan af moet met personage Y”, maar als personage Y tot smurrie is gebracht, dan kan dat eerste meisje ook direct haar taak niet meer uitvoeren – en eindigt ze dus ook als smurrie. Super tof! Wat zo’n game potentieel heel leuk maakt, is dat je ieder personage langzaam in je hart sluit (en uiteindelijk wil dat iedereen het overleeft). De demo laat al een voorproefje zien van de doldwaze persoonlijkheden die de kinderen hebben, en speelt ook al een beetje met diepgaande achtergrondverhalen. Wel was ik een beetje teleurgesteld dat de demo je limiteert in de keuzes die je kunt maken. Zelfs tegen het einde, als je overduidelijk voor een keuze wordt gesteld, is er maar één juist antwoord. Iets als Zero Escape was juist zo tof doordat jij uiteindelijk diegene was die het verhaal maakte! Ik ben dan ook reuzebenieuwd hoe dit alles uitgewerkt in de volledige game.

Tussen de verhaalscenes ontpopt het spel zich tot een platformer. Je voert ook lichte puzzelelementen uit, zoals het naar beneden halen van een brug of het verschuiven van blokken.

Voorlopige conclusie World’s End Club belooft een stuk toegankelijker te worden dan het eerdere werk van Kazutaka Kodaka en Kotaro Uchikoshi. Je speelt als een stel schoolkinderen, (extreem) dood en verderf lijkt te ontbreken én het geheel is lekker in het Nederlands te ervaren. De demo liet echter al uitstekend zien dat dit niet direct betekent dat het minder interessant wordt; de makers teasen al heerlijk naar de uitgebreide mogelijkheden van dit Survivalspel en het sluimerende achtergrondverhaal dat hierbij hoort. Ik kan niet wachten op de volledige game!

Gekoppelde games

World's End Club (Nintendo Switch)