[Review] Geschreven door Rutger op 2004-07-29 20:58:02

Phantasy Star Online Episode 3: C.A.R.D. Revolution

Zolang als ik leef ben ik al een beetje bang voor kaartjes. Ik voel me bedreigd als ik Yu-gi-oh (excuseer mij als ik het verkeerd schrijf) op tv zie en ik heb nog steeds nachtmerries van het feit dat ik ooit eens een keer handje-klap om één van mijn beste pokemonkaarten met iemand moest doen (ik kwam er achteraf trouwens achter dat die kaart helemaal niks waard was, wist ik veel). Maar nu Sonic Team, een studio waar ik toch wel veel respect voor heb, besloten heeft om het derde deel in de Phantasy Star Online reeks te veranderen in een kaartspel heb, heb ik geprobeerd mijn pessimistische kijk op dit geheel wat aan te passen en uit te zoeken of kaarten voor één keer misschien toch wel leuk zou kunnen zijn. Is Phantasy Star Online Episode 3: C.A.R.D Revolution (vanaf nu PSO3, want wie verzint er dan ook zo'n belachelijk lange titel) dan hét spel dat niet alleen mij, maar ook duizenden andere gamers over de wereld er dan eindelijk van gaat overtuigen dat kaarten eigenlijk gewoon fantastisch is?

Ik zal jullie maar gelijk uit een droom helpen: Nee, dat is het niet. Ik wil hiermee niet gelijk zeggen dat PSO3 een baggerspel is en ik wil zeker niet dat men nu stopt met lezen, maar ik wil ook niet dat mensen hoge verwachtingen gaan scheppen bij een spel waarvan de conclusie op het eind van deze review misschien wel wat tegen kan vallen. Want perfect, dat is PSO3 zeker niet. Wat PSO3 dan wel is, dat zal ik jullie in deze review eens even "haarfijn" uitleggen. Maar ho eens even! Wat is er dan gebeurd met het fantastische concept van Phantasy Star Online Episode 1 & 2 (PSO1&2)? Vrij simpel: dat is compleet overboord gegooid. Tenminste, op de belangrijkste punten. Het spel gaat door op het verhaal van zijn voorganger, de sound van PSO1&2 is nog steeds aanwezig en je kan nog steeds je eigen character maken. Maar van het real-time battle systeem, de werelden die je moest verkennen en het verzamelen van items is niets meer over. Erg jammer, maar Sonic Team zag blijkbaar brood in iets anders. Namelijk... Het verzamelen van kaartjes. Het houdt mensen al jaren bezig en vandaag-de-dag zijn kaartspellen zeker nog niet uit. Ook op de Gamecube zijn inmiddels, zij het in kleine mate, een aantal kaartspellen verschenen, het beste voorbeeld hiervan is Lost Kingdoms (waarvan op de Gamecube zelfs twee delen zijn uitgekomen). Gek genoeg is dit console-spel niet bijzonder populair, terwijl bepaalde "echte" kaartspellen wereldwijd ontzettend veel gespeeld worden (Magic: The Gathering, anyone?). Sonic Team wil hier blijkbaar verandering in gaan brengen door één van haar veel geprezen franchises om te toveren in een kaartspel waarin de kaarten voornamelijk bestaan uit characters, beesten en items uit het vorige deel. Hierdoor interesseert de studio niet alleen liefhebbers van de eerste twee delen voor haar spel, maar ook de (waarschijnlijk veel grotere) groep mensen die iets doet of ooit wat gedaan heeft met kaarten. Slim! Of toch niet? Het verhaal Als je kickt op een goed verhaal, dan moet ik je op dit punt al gelijk teleurstellen. Ik geef toe dat de hele Phantasy Star Online reeks zich bij voorbaat al niet bijzonder goed leende voor een sterk verhaal, maar zelfs als je dat in je achterhoofd houdt is het niet veel soeps. Wel moet ik eerlijk zeggen dat het verhaal mij in zowel PSO1&2 als PSO3 niet altijd even duidelijk was (daarom zullen enkele details misschien niet helemaal kloppen), maar ik zal proberen het jullie zo goed en zo kwaad als het kan uit te leggen. De bevolking van de planeet Coral heeft besloten dat deze maar een rommeltje is en dat het zo niet langer kan. Daarom gaan zij op zoek naar een nieuwe planeet waar zij het ongetwijfeld veel beter zullen krijgen dan de plek waar zij zich dan nog bevinden. Zonder er al te veel bij na te denken bouwen ze een ruimteschip, noemen het de Pioneer 1 en zetten koers richting het walhalla. Als er na een tijdje van de Pioneer 1 echter nog niets vernomen is besluiten een paar ongeduldige mensen nog maar een ruimte schip te bouwen (de Pioneer 2) en ook zij vertrekken roekeloos de ruimte in. Al snel stuit dit schip op de zeer vruchtbare planeet Ragol en men kan niet wachten tot men een aantal flatgebouwen uit de grond mag stampen. Er is echter een klein probleempje: de oorspronkelijke inwoners van ragol zijn een stelletje kwaadaardige monsters en ze komen zeker niet in kleine hoeveelheden voor. En dus was in PSO1&2 aan jou de taak om honderden constant respawnende monsters te verslaan zodat de mensen op Pioneer 2 de planeet eens even lekker konden gaan verkloten. PSO3 speelt zich 20 jaar na deze gebeurtenissen af en leert ons dat je harde werk niet tevergeefs is geweest. Ondanks dat het in PSO1&2 voor geen meter op leek te schieten zijn de grootste groepen beesten verdwenen en zijn de goed geschoolde architecten van de Pioneer 2 er toch in geslaagd een aantal faciliteiten te bouwen op Ragol. Hiep hiep hoera. Jammergenoeg doet zich nu een ander probleem voor: een verzetsgroep die bekend staat onder de naam "The Arkz" is het niet helemaal eens met wat de leiding met de planeet voor ogen heeft en doet er alles aan om iedereen die zich ook maar enigzins achter de huidige regering schaart te dwarsbomen. Wie, wat of waar het is maakt niet uit, als de Arkz ergens vervelend kunnen zijn doen ze dat. En dat is dus wat je in PSO3 mag gaan doen: mensen dwarszitten. Je kan kiezen om met een groep genaamd "The Hunters" de Arkz dwars te zitten of om met de Arkz de Hunters te gaan pesten. Dit betekent dat je het verhaal van twee kanten te zien krijgt en dat je dus af en toe (er van uit gaande dat je beide kanten ongeveer even vaak speelt) dezelfde missie zult krijgen met als enige verschil dat je de Ark zult zijn in plaats van de Hunter of andersom. Het betekent trouwens ook dat je constant je eigen werk zit te vernielen en dat je er, afgezien van je eigen succes, dus eigenlijk niks aan hebt. Maar goed, ik gaf in het begin ook al aan dat het verhaal sowieso al iets is waar je niet erg hard over na moet denken.

PSO3 in a nutshell

De voorbereidingen Goed, we zijn dus niet uniek meer, maar daarmee is het lot van PSO3 nog niet in zijn geheel beslist. Het spel zelf (het kaarten dus) kan immers nog steeds redding brengen. Natuurlijk gaan ook hier een aantal voorbereidingen aan vooraf. Elk character speelt namelijk met een "deck", dat hij of zij gebruikt om zijn of haar kaarten uit te trekken. Je deck is het belangrijkste van allemaal: is je deck niet goed opgezet of heb je er geen eens één, dan mag je ook niet mee doen. Bovendien bevat je deck de kaarten die je nodig hebt om acties uit te voeren en als je de verkeerde kaarten in je deck gezet hebt ben je dus keihard de lul. Gelukkig zijn een paar mensen zo aardig geweest om in het begin een Default deck op te stellen zodat je zonder al te veel moeite kunt beginnen met spelen. Na een paar uur spelen zal je arsenaal aan kaarten echter al zo groot zijn dat je een aanta nieuwe kaarten in je deck wilt stoppen. Maar aangezien je verplicht bent om 30 kaarten in je deck te doen (niet meer en niet minder) zul je er goed over na moeten denken welke kaarten je er wel en welke je er niet in stopt. In het begin is het natuurlijk niet zo moeilijk om de zwakke kaarten er uit te pikken en dan lijkt 30 kaarten dus nog best veel, maar na een tijdje heb je al zoveel kaarten dat je moet kiezen tussen een hele goede kaart en een andere hele goede kaart. Opzich brengt dit natuurlijk wel een aantal strategische elementen met zich mee (en er zit geen limiet aan het aantal decks dat je kan maken) maar het zou misschien leuk geweest zijn als er ook eens situaties waren waarin je decks van 20 of 40 kaarten kon gebruiken.

Verder is het ook nog de bedoeling dat je één van de twaalf characters die je ter beschikking hebt aan je deck koppelt. Dit is wel degelijk van belang aangezien alle characters verschillende eigenschappen hebben waarmee zij tijdens het gevecht allerlei handige trucjes van stal kunnen halen. Bovendien is het character dat aan je deck gekoppeld is ook het character dat jouw vertegenwoordigd op het slagveld, en we zouden toch geen onzorgvuldig uitgekozen character op het veld willen zetten? Als je al deze dingen helemaal perfect gedaan hebt kun je naar de "registration-counter" gaan om een gevecht te beginnen; het enige dat je nog moet doen is een arena kiezen, de regels waar je mee wilt spelen bepalen en het deck dat je wilt gebruiken selecteren en je bent startklaar. Vervolgens zullen jij en je tegenstander(s) verplaats worden naar de gekozen locatie. Het gevecht En dan begint het gevecht pas echt! Helaas is het gevecht niet zo spannend als het uitroepteken doet vermoeden. Een korte samenvatting van een standaard PSO3 gevecht: Het gevecht vindt plaats op een veld dat bestaat uit een aantal vlakken (een standaard veld bestaat uit ongeveer 30 vlakken, maar het precieze aantal hangt af van de locatie die je gekozen hebt), op elk van deze vlakken kan één character of creature staan. Zijn de characters éénmaal op het veld verschenen, dan gaan zij beide aan de dobbel om te kijken wie er mag beginnen. Heeft de virtuele dobbelsteen éénmaal besloten wie dit is, dan gaat hij of zij door naar "phase 1". Eén beurt bestaat namelijk uit vijf fasen, die samen één beurt vormen en altijd in een vaste volgorde langskomen. De fasen zijn... - 1: Dice Phase - 2: Set Phase - 3: Move Phase - 4: Act Phase - 5: Draw Phase In de eerste fase, de "Dice Phase", gooi je een dobbelsteen om te bepalen hoeveel Action en Defense Points je krijgt. Die punten gebruik je in de drie beurten daarna om bepaalde acties uit te voeren. Zijn al je punten op, dan kun je die beurt verder niets meer doen. Het is dus van belang om voordat je iets doet na te denken of je je punten niet beter voor de volgende fase kunt bewaren. De volgende fase, de "Set Phase", gebruik je om hulp in te roepen van wapens (als je met de hunters speelt) of creatures (als je met de Arkz speelt). Denk hierbij aan klassieke PSO1&2 wapens zoals de saber, de handgun en de cane of de Booma, de Rag Rappy en de altijd populaire Hildebear. Je kunt deze hulp bijvoorbeeld gebruiken om je leven of je aanvalskracht te vergroten, of (als je met de Arkz speelt) om je tegenstander gewoon de weg te blokkeren. Voor elk ding dat je oproept raak je natuurlijk Action points kwijt. De "Move Phase" is de minst indrukwekkende fase van allemaal. Je kan hem gebruiken om je zelf of je beest te verplaatsen naar een ander vakje, waardoor hij wellicht in een betere aanvalspositie terecht komt. Per vakje dat je beweegt raak je één Action point kwijt. De "Act Phase" is eigenlijk de fase waar het allemaal om draait. In deze fase gebruik je action points om je tegenstander aan te vallen, waardoor hij (of zijn wapen) HP kwijt raakt. In principe kan elk wapen of beest per beurt één keer aan vallen, maar dan moeten ze wel op de goede plek staan en je moet ook nog genoeg Action points over hebben. Dan is er nog de "Draw Phase", waarin je overbodige kaarten weg kan gooien. Als je aan het eind van een beurt een aantal kaarten in je hand ziet die je niet nodig hebt gooi je er ze gewoon uit en trek je voor elke kaart die je er uit gegooid hebt een nieuwe. Op die manier heb je aan het begin van je volgende beurt altijd weer vijf kaarten in je hand. Wanneer één van de characters al zijn of haar HP heeft verloren is het gevecht afgelopen en wordt zijn of haar tegenstander tot winnaar benoemd. Je ziet maar, zo simpel kan een potje PSO3 zijn... Niet dus. Het stukje hierboven is de aller simpelste versie van PSO3 die ik me kan voorstellen, en zelfs die zal je na de eerste keer lezen waarschijnlijk wel niet helemaal begrepen hebben. Het echte spel wordt echter beinvloed door talloze factoren en is daarom ook honderd keer ingewikkelder. De eerste paar uren met PSO3 zul je dan ook meer "maar wat aankloten" dan dat je echt een strategisch spelletje speelt. Neem je echter de tijd om het spel te leren kennen, dan kom je er achter dat achter de wat saaie presentatie toch een aardig strategisch spel schuilt. Het is helaas geen uitzonderlijk goed systeem dat je honderden uren achter je Gamecube laat zitten. Sterker nog, na een uur of 20 spelen beginnen de kaarten en het spel (ondanks die talloze factoren die het beinvloeden) toch wel erg veel op elkaar te lijken, waardoor het spel niet echt meer weet te boeien. Vergis je niet, het idee achter het geheel is goed en als je je spellen het liefst met weining actie en snelheid ziet en bereid bent om uren te besteden aan het uitzoeken van honderden nagenoeg gelijke kaarten, dan kan het zelfs een hele tijd leuk blijven. Maar ik denk dat de grote meerderheid van de mensen daar niet zo'n hoge dunk van heeft en voor die mensen is het spel dan ook gewoon af te raden.

Conclusie

Graphics Net als in PSO1&2 (en een aantal andere GC-spellen) heeft Sonic Team in PSO3 gebruik gemaakt van de engine die men ook al gebruikte voor PSO1 (Dreamcast). Die stijl is opzich niet verkeerd: de menu's zijn aardig vormgegeven en het kleurgebruik is goed. Maar aan de andere kant is het bij lange na niet wat vele andere spellen op de Gamecube wel zijn en dat maakt de eerste indruk er niet veel beter op. Bovendien zijn de animaties erg slecht. De characters lopen nog steeds wat vreemd en het gebruik van wapens ziet er erg knullig uit. Daar komt ook nog bij dat deze houding erg laks op mij overkomt. Ik heb het goed met Sonic Team voor en ik vind het erg leuk dat ze zoveel spellen voor de Gamecube maken, maar als je voor een derde deel uit een serie nog steeds dezelfde graphics gebruikt als in het origineel dat al meer dan 3,5 jaar geleden uitkwam, dan ben je in mijn ogen gewoon lui. Niet dat dat direct invloed heeft op het spel, maar het doet de reputatie van zijn developer toch niet veel goeds. Sound Voor de sound gaat min of meer hetzelfde op als voor de graphics: het merendeel van de muziek en de effecten zijn gewoon rechtstreeks overgenomen uit PSO1&2. Het verschil is dat dit in vergelijking met de muziek die de games van tegenwoordig siert lang niet zo achterhaald is. De achtergrond muziek is sfeervol en past goed bij de wat misterieuze stijl van PSO en je kan zelfs een leuk melodietje spelen in de load-schermen door op de A-knop te drukken. Minder onder de indruk ben ik echter van de geluidseffecten. In PSO1&2 was het al niet veel bijzonders, maar in PSO3 is het nog minder indrukwekkend. De effecten blijven namelijk beperkt tot voetstapgeluiden als je loopt, een "zjing" of "poef"-achtig geluid als je met een wapen slaat of schiet en een raar soort gekreun als je een beest oproept. Het geluid is dus redelijk, maar niks speciaals in vergelijking met PSO1&2 of andere Gamecube spellen van Sonic Team. Voice-acting is helaas niet aanwezig. Gameplay Aangezien PSO3 een compleet ander spel is sla ik de vergelijking met PSO1&2, zeker op dit onderdeel, liever niet. Maar ik kan het toch niet laten om even te zeggen dat PSO3 het qua gameplay op werkelijk geen enkel onderdeel van PSO1&2 wint. Wat het betreft het verhaal en het character-create systeem is er niets veranderd, dus afgezien van het feit dat het niet origineel is zijn de spellen op dit onderdeel qua niveau gelijk. Maar de kaarten, de decks en de nogal slome gevechten vallen totaal in het niet bij het briljante concept van PSO1&2. Ik begrijp dat Sonic Team wel een keer iets anders wil en ik vind het leuk dat ze gamers proberen te interesseren voor iets nieuws, maar als je dat probeert zorg dan wel dat het minstens net zo goed is als de andere twee delen in de reeks. Misschien ben ik wel erg kritisch en laat ik mijn eigen ervaringen met kaartjes een te grote rol spelen, maar ik denk dat bijna alle gamers die PSO1&2 een beetje intensief gespeeld hebben teleurgesteld gaan zijn in dit spel.

Replay Het is moeilijk iets over de replay te zeggen als je weet dat een spel alleen bedoeld is voor een specifiek soort gamer. Dat is bij PSO3 namelijk het geval. Vindt je kaarten echt heel erg leuk, heb je veel geduld en heb je er geen problemen mee dat het spel nauwelijks actie bevat? Dan zullen de gevechten niet snel gaan vervelen en zou je je met PSO3 een hele tijd kunnen vermaken. Maar als je houdt van een beetje tempo in je spel dan zal PSO3 je aandacht niet bijzonder lang trekken. Ook als je een fan bent van PSO1&2 en je denkt je weer uren te kunnen vermaken met het uplevellen van je character en je mags zit je mooi fout (al was het maar omdat het level-up systeem in tegenstelling tot PSO1&2 nergens op slaat). Nee, PSO3 zal de eerste paar uur misschien nog doen geloven dat je met dit spel nog jaren bezig kunt zijn, maar uiteindelijk zul je er achter komen dat je dit spel nooit zo'n lange tijd zult spelen als PSO1&2. Conclusie Hoe ik ook gehoopt en gebid heb, PSO3 is niet geworden wat ik gehoopt had dat het zou worden. Het is zeker geen slecht spel, maar Sonic Team had gewoon nooit af moeten stappen van het concept van PSO1&2. Dit spel is dan ook niet bedoeld voor fans van PSO1&2 of liefhebbers van RPG's, dit spel is puur bedoeld voor mensen die geinteresseerd zijn in kaarten. Maar zelfs als je echt helemaal weg bent van kaarten ben je denk ik beter af met "echte" kaarten: ze bereiken een grotere doelgroep, je neemt ze makkelijker mee en met een beetje geluk is het nog gratis ook. Kortom: Ben je een grote fan van kaartspellen maar ben je de "echte" versie een beetje zat, dan kan PSO3 een slimme aankoop zijn. Ben je dit niet en houdt je van veel actie in je spel, huur het spel dan hoogstens een keer bij de plaatselijke game-verhuur; ik weet 99% zeker dat het je verwachtingen niet waar maakt.

N1 Score: 7

+

-

Gekoppelde games

Phantasy Star Online Episode III: C.A.R.D. revolution (Nintendo GameCube)