[Review] Geschreven door Johan op 2004-08-23 16:21:40

Tales of Symphonia Review

Als Gamecube bezitters zijn we de afgelopen 2 jaar nou niet echt verwend wat betreft RPG spellen, verder dan Skies of Arcadia: Legends en Final Fantasy: Crystal Chronicles komen we niet. Gelukkig wordt dat aantal dit jaar nog verdubbeld met Baten Kaitos en Tales of Symphonia, laatst genoemde hebben we op GameQube al uitgebreid kunnen testen... Intro Het moet zo ergens begin 2003 geweest zijn, Namco komt met de blijde boodschap naar buiten dat er een Cube-exclusive RPG in de maak is van de Tales-serie, die gebruik zal gaan maken van cell-shaded graphics! Het zei me niets, het deed me niets en ik sloot het venster, RPG’s hebben me nooit kunnen boeien en ging op zoek naar andere nieuwtjes! De woorden waren al verbannen naar een ver heenkomen ergens in mijn grijze massa, tot er geheel toevallig enkele screens mij toegeschoven werden. Mijn mond viel open, de schitterende en stijlvolle graphics spraken me aan, de karakters zagen er stoer uit en de bijgeleverde art maakte het geheel af! Het bleken screens te zijn van Tales of Symphonia en een nieuwe liefde was geboren. We zijn inmiddels alweer een dik jaar verder, de game lag eind 2003 al in de Japanse winkels, een Europese release laat nog even op zich wachten, het spel is onlangs in Amerika uitgekomen en inmiddels al weer een tijdje in mijn bezit.

[img]http://www.gameqube.nl/viewerscreen.php?screen=GFX01.jpg border="1"[/img]
Story Zoals elke zelfrespecterende game heeft ook Tales of Symphonia (ToS) een held op sokken die de wereld moet redden. Dit maal heet deze held Lloyd Irving, die zijn moeder op jonge leeftijd is verloren, zijn echte vader nooit heeft gekend en is opgevoed door een dwerg genaamd Dick! Het is een luie, speelse en rebelse jongen die houdt van avontuur in zijn leven. Laten we hem nou net treffen wanneer die bezig is met één van zijn grootste hobby’s; naar school gaan. Iets waar die met zijn luie aard een hekel aan heeft. In de schoolklas komen we nog 3 andere hoofdrolspelers tegen; Genis de elf en tevens de beste vriend van Lloyd, Collette the Chosen One en Raine de lerares van het stel die nogal losse handen heeft. Als de les net iets verdere gevorderde vormen aan neemt dan het vliegtuigjes gooien, kauwgom plakken en ‘ouwe hoeren’, wordt de school, en dus het stadje getroffen door een lichte aardbeving en door het raam verschijnen er stralen van een oogverblinde lichtflits die buiten heeft plaats gevonden. “Juffie” weet al meteen hoe laat het is en neemt Collette, The Chosen One, direct met zich mee. Lloyd, die aan zijn balharen voelt dat er stront aan de knikker is, loopt met zijn nieuwsgierige kop er stiekem achteraan. Bij plaats delict aangekomen (de plaatselijke parochie boven op een berg) blijkt er meer aan de hand te zijn dan een zoek geraakte kat. De mana uit de wereld vloeit weg en er is maar één iemand die dat probleem kan verhelpen, voordat al het leven uitsterft. Inderdaad, "The Chosen One", in dit geval dus Collette. Het reisgenootschap wordt gevormd, ze knopen de knapzak op de rug en de reis voor “The Chosen One, to Regenerate the World” is zojuist begonnen. "Gaap daar gaan we weer", dacht ik toen ik na een uurtje al spelend de introductie van het spel voor me kiezen gekregen had. De wereld dreigt ten onder te gaan, de slapende held staat op, trekt ten strijde, verslaat de vijand en eenmaal thuis gekomen worden de bloementjes eens flink buiten gezet. Niets is daarvan waar, na een kleine 2 uur spelen krijg je in de gaten dat dit niet een '1 in een dozijn' verhaal is. Het gaat veel dieper dan je in eerste instantie verwacht, vele plotwendingen komen naar voren, die keer op keer weer nieuwe vragen bij jou, als gamer, doen op komen, waardoor je het spel gewoonweg niet neer kan leggen. Je wilt weten hoe de vork in de steel steekt en wie waar verantwoordelijk voor is, waardoor je op een gegeven moment niet meer weet wie je vijanden zijn, wie je kan vertrouwen en op wie je kan bouwen. Gamplay Simpel en doeltreffend, de 2 woorden die de gameplay het beste omschrijven. Hoewel je het met toegankelijk ook goed omschrijft. Iemand die het voor het eerst speelt kan zeer gemakkelijk zijn weg door de werelden vinden, terwijl een ver gevorderde speler nog steeds meer dan genoeg uitdaging uit het spel weet te halen (ook na een dikke 30/40 uur spelen). Je leert spelender wijs het spel ‘masteren’. Zoals gezegd zijn de battles, waar de gameplay om draait, erg simpel van opzet, wat ze ook kunnen blijven als je wilt. Wil je echter meer diepgang in je spel gooien dan kan je allerlei verschillende gevechtsopstellingen maken; Moet een bepaald mannetje vanuit het achterveld je andere mannetjes healen en af en toe een magicspell het battlefield in gooien, terwijl je andere mannetje van dichtbij de tegenstander te grazen nemen met een grote diversiteit aan wapens. Of ga je voor de Gun&Hoe style en gooi je alles in de aanval? Of ben je het verdedigende type gamer? De keuze is aan jou en zo zijn er vele verschillende battle opstellingen mogelijk, die je naar eigen keuze kan invullen. Het vechten in ToS gebeurd door middel van het herhaaldelijk indrukken van de A-knop, waardoor het vechten een hack&slash tintje krijgt. Op een gegeven moment wordt het vechten door middel van deze combinatie erg representatief en ga ja automatisch verschillende combo’s en knoppen combinaties uit proberen. Door de analoge stick in verschillende richtingen te duwen in combinatie met de A en/of B knop trakteer je de tegenstander op sterkere aanvallen. Rijg je de aanvallen op de juiste manier aan elkaar, waardoor je 1 grote combo op je tegenstander los laat, waardoor je dus meer schade toebrengt en waarvoor je “hit-combos” krijgt. Hij gaver en vetter je de tegenstanders fileert (met behulp van die “hit-combos”), hoe meer Exp. Points je krijgt aan het einde van het gevecht, die er weer voor zorgen dat je mannetjes sterker, slimmer en sneller worden.
[img]http://www.gameqube.nl/viewerscreen.php?screen=GFX03.jpg border="1"[/img]
Behalve het 'normale' vechten, het verkennen van de dorpjes en het doorlopen van het verhaal zijn er allerlei verschillende spelelementen tijdens je lange verhaal ingebouwd, die voor een beetje ontspanning moeten zorgen. Zo zijn er verschillende minigames her en der te doen, zoals memoriespelletjes en het alom bekende "Annemaria-Koekoek", sluit je deze kleine spelletjes winnend af dan win je kleine prijsjes in de vorm van potions, mana e.d. Behalve het spelen van leuke en simpele spelletjes is ook bij ToS het verzamelen van objecten een leuke bijzaak, je hoeft het niet te doen, maar had je de Pokédex in Red&Blue helemaal vol staan, dan zal je ook zeker verschillende dingen in ToS gaan verzamelen. Zo heb je een soort Pokédex waarop je alle tegenstanders te zien krijgt waar je tegen hebt gevochten (d.m.v. een 'magic-lens' is het mogelijk om de HP e.d. te scannen van de tegenstanders, waardoor je op een gegeven moment een grote en overzichtelijk lijst met gegevens over al je tegenstanders onder de knoppen hebt), als echte verzamelaar ga je natuurlijk op zoek naar alle tegenstanders en bijbehorende gegevens. Behalve een lijst met monsters heb je ook nog lijsten van 'gevonden' voorwerpen, wapens, armor en plaatsen waar je geweest bent. Ook jezelf ontplooien tot Joop Braakhekker de 2e behoort tot de mogelijkheden, zo vind je een groot scala aan ingrediënten en producten die je kunt gebruiken om verschillende soorten gerechten klaar te maken, die je in elk dorpje leert. Zo'n gerecht zorgt ervoor dat de HP van jou en je medereizigers weer op pijl gebracht wordt, hoe vaker je een gerecht kookt hoe beter je erin wordt en hoe meer HP er ‘gehealth’ wordt per keer. Simpel, maar doeltreffend.

Tales of Symphonia Review Deel II

Graphics Waarschijnlijk was ik één van de weinige mensen die de visuele style van Zelda The Wind Waker niet verafgode, hoewel ik erg blij ben met de ‘Reborn’ Zelda, neemt het niet weg dat ik een 2e Zelda in de zelfde style geen straf gevonden zou hebben. Ook neemt het aantal speeksel in mijn mondhoeken grotere proporties aan als ik screens van Paper Mario 2 onder ogen krijg. Het is dus niet verwonderlijk te noemen dat ik helemaal weg ben van de visuele stijl van ToS. De dorpjes en stadjes, waar je regelmatig terecht komt, zijn echt schitterend vorm gegeven, ze ademen een en al sfeer uit. Van de lieve, kleine schattige herbergjes tot de grote hotels, de mooi vormgegeven kerken, de molens met ronddraaiende wieken door het zachte briesje en 'wapen en armor smids'. Zo heeft elk stadje zijn eigen unieke stijl, van de kleine haventjes aan zee tot grotere steden met dorpspleinen of dorpjes boven op een berg. Maar niet alleen de buitenkant van de huisjes lijken op een levend sprookje, ook het interieur van het huis en de bewoners ervan spreken boekdelen. Zo zijn alle huisjes lekker knus en sfeervol ingericht, waarbij de ene keer een wapperend kaarslichtje de sfeer verzorgt en een andere keer een lekker knapperend houtvuurtje. Ook elk mannetje die je tegenkomt (en dat zijn er veel) heeft zijn unieke stijl die past bij de ‘rol’ die hij speelt, zo herken je mensen uit de lagere klassen van de samenleving aan hun ‘sloeberige kleren’, terwijl de rijkere mensen met opgestoken haren en gepoetste schoentjes door de stad lopen.

Ook de ‘dungeons’ waar je regelmatig in terecht komt zien er meer dan behoorlijk uit, ze zijn niet zo sfeervol als de stadjes, maar ze doen hun werk meer dan naar behoren. Zo is elk stukje gebied waar je doorheen loopt net even iets anders dan het voorgaande stukje, waardoor je nooit het idee krijgt door een lange, saaie en identieke gang te lopen. Naast de dorpjes en de dungeons, heb je ook nog de worldmap. Die er, in tegenstelling tot dorpjes, juist heel erg saai en grauw uit zien. Je hebt lange stukken groene, saaie grasvlaktes en her en der een stukje donkerder groen, wat door moet gaan voor een bos. Als hoofdweg, tussen de dorpjes en stadjes ligt er een zandweggetje, wat aardig wat verbeeldingskracht vergt. Gelukkig valt dit alleen op als je het spel voor het eerst speelt, want na een half uurtje spelen erger je hier niet meer aan en ga je op in het schitterende verhaal, met minstens zulke lekkere gameplay. Sound Het geluid in ToS is over het algemeen zeer goed verzorgd. Zo bepaald de achtergrond muziek keer op keer de sfeer van de stadjes. Loop je door een Japans getint dorpje langs een beekje, dan hoor je typische Japanse deuntjes op de achtergrond met het langzaam stromen van het water. Terwijl er boven op een berg, ‘hardere’ muziek gespeeld wordt terwijl de wind langs je oren waait. Zo heeft elke dungeon, stadje en dorpje zijn eigen muziek en karakteristieke geluiden. Maar ook tijdens de battles speelt geluid een belangrijke rol, zo zal de muziek sneller en opzwepender worden als je een gevecht begint (vooral tijdens de eindbaas gevechten zal je dit merken), terwijl het wapengekletter in combinatie met de magicspells lekker je boxen uit knallen. Zelfs de dialogen in dit spel zijn om van te smullen, wat door het boeiende verhaal komt, maar ook zeker door de zeer goede voicacting. Het is keer op keer weer genieten geblazen als ze praten en je jezelf niet door lappen tekst moet klikken, wat overigens niet storend is. Enig gemis voor echte RPG liefhebbers (of mierenneukers?) is het ontbreken van Japanse stemmen tijdens de dialogen, ikzelf hecht hier geen waarde aan, maar er zullen mensen zijn die zich hieraan zullen storen. Replay Volgens de mannen van Namco ben je meer dan 80 uur zoet met dit geweldige avontuur, waarvan er een dikke 20 uur de Side-Quests beslaan. Dat neemt niet weg dat je er al gauw 60 uur op het zitten tijdens de aftiteling van het ‘hoofdavontuur’, wat voor hedendaagse gamebegrippen natuurlijk een immense tijd is. Behalve het spel in je eentje doorlopen is het ook mogelijk om een drietal (1 of 2 mag ook hoor) vrienden voor de borrel uit te nodigen en het spel met zijn vieren te spelen. Nu nemen je 3 andere vrienden de, eerst door de computer gestuurde, medereizigers onder de knoppen. Een erg leuke toevoeging, die niet helemaal optimaal werkt, wat veroorzaakt wordt door de camera, die zich focust op ‘player 1’, waardoor de andere spelers soms uit beeld verdwijnen. Een gemiste kans, hoewel dit spel het vooral moet hebben van zijn single player avontuur. Voor een lekker potje multiplayeren halen we toch Super Smash, Time Splitters 2 of Mario Kart onder het stof vandaan?
[img]http://www.gameqube.nl/viewerscreen.php?screen=GFX04.jpg border="1"[/img]
Conclusie Zoals je her en der al hebt kunnen lezen ben ik zeer te spreken over dit spel en ik moest tijdens deze review zelfs mijn best doen om mijn enthousiasme over dit spel niet te ver te laten door schemeren. Zo ben ik helemaal weg van de schitterende graphics, het lekkere, goed werkende en simpele battle systeem en het epische verhaal, waar vele plotwendingen in voor komen. Moet ik dan toch enkele kritische noten plaatsen dan is de Worldmap erg lelijk, worden de battles op den duur, voor sommige mensen, niet uitdagend genoeg meer (vooral de doorgewinterde RPG-gamer zal er op een gegeven moment doorheen fietsen), is de multiplayer niet helemaal goed uitgewerkt en het ontbreken van Japanse voiceacting kan bij mensen in het verkeerde keelgat schieten. Voor mij zijn dit kleine smetjes op een verder schitterend avontuur en zeker de moeite van het aanschaffen waard voor de RPG-liefhebbers op de ‘Cube. Maar ook mensen die het niet zo op RPG’s hebben moeten dit spel eens checken, mij heeft het spel ook als ‘Non-RPGer’ erg lang kunnen vermaken, wat je ook terug ziet in het cijfer. Een nieuwe topper is geboren voor onze kleine vierkante Kubus, die zich tussen het rijtje Metroid Prime, Viewtiful Joe en Zelda The Wind Waker heeft genesteld.

N1 Score: 9.2

+

-

Gekoppelde games

Tales of Symphonia (Nintendo GameCube)