[Review] Geschreven door Redactie op 2003-05-18 00:46:07

The Legend of Zelda± Ocarina of Time, the Master Quest

Hey, elf-joch, wakker worden! Het is weer tijd om de stof van je ocarina af te blazen en je klaar te maken om Ganondorf weer eens te laten zien "that Evil does not pay"! En ditmaal is het nog moeilijker… Nintendos serie van Zelda avonturen heeft een lange en trotse erfenis. Vanaf de eerste versie op de Nes, helemaal terug in die goede oude tijd rond 1986, tot aan de huidige charismatische versie op de GameCube, was Zelda altijd beroemd en een toonbeeld voor fantastische adventure-games. Over het algemeen als de beste Zelda ooit beschouwt, verkocht The Ocarina of Time (of OOT, voor mijn gemak) in 1998 als zakken Lays chips met pratende Beyblades erin. Het verkocht meer dan welk ander spel dan ook, en drilde de tot-voorheen-onverslaanbare PlayStation de grond in. The Master Quest was oorspronkelijk gemaakt als een super-moeilijke versie van OOT voor de slecht-befaamde 64DD(Nintendos floppy-disk add-on voor de N64, nooit uitgebracht buiten Japan…wat een verrassing) Maar nu, voor de eerste keer, kunnen wij ‘onbelangrijke’ Europeanen onze handen er ook op krijgen, en voor niets! Als een gratis, limited-edition bonus is dit spel weggegeven met the Wind Waker (kwijl, kwijl). Als dit er niet voor zorgt dat er wat meer GameCubes over de toonbank gaan, kan Nintendo het wel schudden. De disk bevat beide het originele spel en the Master Quest. Nieuwelingen tot dit spel kunnen beter het originele, zachtaardigere spel kiezen, terwijl veterane elf-assassins die het origineel (uit)gespeeld hebben zich gelijk in het diepe zullen stortten met the Master Quest en al zijn beloofde vernieuwingen. Maar wees voorbereid; er is hier niet echt veel nieuws te ontdekken. Grotendeels van het spel is identiek; het plot, de dialogen, side-quests: alles wat zich buiten de dungeons afspeelt is een replica van OOT. Van je ontwaking in Kokiri Forest totaan die rare cross-dress ontmoetingen met Zelda-slash-Sheick, je hebt het allemaal gezien. De verschillen zitten hem dus in de dungeons, en zelfs die zijn subtiel. De lay-out is weer hetzelfde, maar je zult niet dezelfde items in dezelfde kisten vinden, aan een paar puzzels is gekluisd en, natuurlijk, er zijn veel meer vijanden om te bestrijden. Maar je kan mezelf niet helpen te denken dat deze veranderingen de subtiliteit van het spel verlagen. OOT was uiterst zorgvuldig gepland, geplaytest en aangeschroefd tot aan de perfectie. Het lijkt maar alsof de veranderingen zijn aangebracht met als enige rede het onderscheiden van een verschil, in plaats van dat ze ook echt wat bijdragen aan de Zelda ervaring. Er zijn andere puzzles, maar deze zijn soms slechts verplaatste puzzels(zaten vroeger in een andere kamer) of redelijk simpele versies van andere puzzels, lang niet zo nieuw en verfrissend als in het origineel. Je zult bijvoorbeeld een nog spectaculairdere kettingreactie van bommen moeten afzetten in Dodongos Cavern en een of andere stonede Japanner vond het een goed idee om allemaal koeien(je leest inderdaad koeien) in de maag van Jabu Jabu te douwen…maar je zult nog steeds de ogen in de schedel met bomen moeten doen oplichten en die verdomde Pricess Ruto rond moeten dragen. Een ding is zeker; je zult hem een stuk moeilijker vinden. Niet alleen zijn er ditmaal meer vijanden, maar je krijgt ook nog eens veel eerder met moeilijkere monsters te maken(Gohma Eggs gelijk aant begin van de Deku Tree in plaats van bij de baas iemand?), soms al van een soort baas niveau als je je niet snel gewend aan het vechtsysteem. Over bazen gesproken, deze zijn nog steeds hetzelfde, dus je kunt weer die sneaky tactics toepassen. Als je je die herinnert, want het was me toch wel een tijd geleden dat ik Ganondorf weer in zijn volle zwijngestalte zag. Je zult je de rode draad van alle gevechten nog wel herinneren, maar de fijnere details zul je standaard kwijt zijn. Het opnieuw vinden van deze details, zowel voor de bazen als voor de puzzels, is een fijne dosis nostalgie. Nostalgie is een sterk middel, mensen, en wanneer het land van Hyrule zich voor je uitstrekt en je je herinnert hoe immens, origineel en stomweg slim OOT was, zul je weer helemaal van vooraf aan beginnen met watertanden. Je zult weer slim knikken alsof je het allemaal al door had als het plot zich ontvouwt, verbaast kijken wanneer die grote, norse Goron spontaal begint te dansen alsof er een onaangenaam scherp voorwerp in zijn achterste priemt en zuchten als het allemaal voorbij is…. Er kleven natuurlijk nadelen aan als je het al eens mee hebt gemaakt. Hoewel je je sommige dingen gewoon niet herinnert (die kikkers bijvoorbeeld), herken je andere dingen al gauw, maar door de dikke mist des tijds weet je wel wat er moet gebeuren, maar niet meer de hoe en waar. Dit levert wat momenten frustratie en argwaan op waarbij je soms doelloos door het verkeerde land loopt totdat de altijd hulpvaardige Navy je even recht zet. Van een raar opzicht bekeken, is het beter om er nu voor het eerst mee te beginnen, dan je er voor de tweede keer in te stortten: theres never a first time… Ook kan het zijn dat je in zulk een haast bent om door te gaan met het hoofdverhaal, dat je die heerlijke side-quests mist, die vaak de sleutel zijn tot menig belangrijk item(Hookschot). Soms is het dus beter om spoorloos te zijn dan de weg te volgen….(wat klink ik toch slim!) Het is moeilijk om het verschil tussen de GC en N64 versies te zien. Grafisch zijn ze bijna identiek, en, naast het verwijderen van dat klein beetje wazigheid, is geen grammetje van de GCs superieure kracht in actie geroepen. De driedimensionale afbeelding van Hyrule die ons een charmeerde ziet er nu toch wat hoekig en bedorven uit. Objecten die uit bitmaps bestaan, zoals die liaan die je gebruikt om binnen te komen in het paleis van de Princess, zien er bijna offensief uit, zo vulgair zijn ze. Op de andere gebieden is ook niets verandert. De sound is nog steeds hetzelfde, hoewel het moeilijk is om dat stukje kunst voor de oren te verbeteren. Kortom is dit een zo basisch mogelijke port van de N64 versie als maar kan. Ik zou de Cube versie zelfs inferieur noemen: zo nu en dan zal er een glitch zijn in de actie wanneer de data van de disk moet worden geladen. Dit had je op de N64 niet, sinds het toentertijd nog de goede ouwe tijd der cartridges was, waarmee laadtijden in een oogwenk voorbei waren. Hiermee hebben we Shigsy, zijn naam zei geprezen, toch wel ongelijk gegeven: herinnert iemand zich nog hoe die opschepte over hoe de game op niets anders dan een cartridge kon lopen? Genoeg van mijn gezeur. Laten we bij het feit blijven dat dit een freebie is, en drie Zelda games voor de prijs van een is zeker geen slechte deal, nietwaar? OOT en the Master Quest zijn nog steeds fantastische games, met vele weken solide gameplay die je te wachten staan. En dan nog al die harten en die gouden Skultulas vinden. Dit is ook nog een punt voor de mensen die hem wel hebben uitgespeeld: kunnen jullie eerlijk zeggen, dat jullie AL DIE DINGEN GEVONDEN HEBBEN? Natuurlijk is het ook niet buiten de wetten van Darwin en zijn mede hersendozen dat je dit spel voor het eerst gaat spelen. In dit geval staat je een van de meest afgeronde en mooi gecreëerde games voor de boeg. Maar kies goed voordat je de wereld van Hyrule induikt, want beiden versies zul je niet willen spelen. Tenminste, niet binnen dezelfde twee jaar. Dus vergeef de verouderde graphics, vergeet dat je er als was en geniet gewoon van het feit dat Nintendo zo godgans gul zijn geweest. En dat is het vieren waart!

N1 Score: 9

+

-

Gekoppelde games

The Legend of Zelda: OoT+MasterQuest (Nintendo GameCube)