[Review] Geschreven door Rutger op 2004-11-23 16:04:35

Intro & Storymode

Hoera! Het is Tony Hawk! De beste man is al een aantal jaren bezig met een indrukwekkende serie skateboard games, en het nieuwste deel daar in - Tony Hawk’s Underground 2 - ligt al weer enkele weken in de winkel. Wat voor indruk liet het spel achter op een skateboard leek als deze auteur? Je leest het hier. Ik zal het, net als Age, maar gelijk eerlijk zeggen: ik ben zowel een skateboard als een Tony Hawk games leek. Ik met mijn zestien jaar heb in mijn hele leven maar liefst één keer op een skateboard gestaan, en daarna ook gelijk nooit meer. Ik ben er gewoon geen liefhebber van, en dat de Tony Hawk games mij nooit echt hebben kunnen boeien is dan ook geen verrassend feit. Ok, ik heb zowel Tony Hawk’s Pro Skater 2 als 3 wel eens een paar minuutjes gespeeld, maar in die korte tijd heeft geen van beide spellen mij echt weten te verrassen. Waarom eigenlijk? Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Misschien voelde ik mezelf te goed voor een “mainstream” spel als Tony Hawk, of misschien werd ik er gewoon te plotseling ingegooid. Hoe het ook zij, ik stond nogal sceptisch tegenover Tony Hawk. Daar komt nog bij dat het spel sinds het “Underground” achter zijn naam heeft staan steeds sterker naar de “Jackass” kant lijkt te gaan leunen, en daar ik nou niet bepaald een fan ben van dit (soortement van) controversiële programma deed het mijn verwachtingen niet veel goeds. Een interactieve Jackass show was wel het laatste wat ik wou zien…

Gelukkig valt dat heel erg mee! Het spel heeft namelijk een fantastische “niks moet, alles mag”-mentaliteit, iets waar ik altijd een groot voorstander van ben geweest. Dit maakt het spel sowieso al geschikt voor een heel groot publiek, want die mentaliteit is zo sterk aanwezig dat je bijna alles wat Jackass-related is vrij gemakkelijk kunt ontwijken en tegelijkertijd toch een erg uitgebreid spel kan spelen. En aan de andere kant kun je natuurlijk ook juist die typische Jackass stijl het spel laten bepalen. Het kan dus bijna niet anders of THUG2 heeft iets wat in je straatje past, tenzij je principieel iets hebt tegen alles wat op twee wielen of meer rijdt natuurlijk. Storymode Maar wat is het dan dat THUG2 zo veelzijdig maakt? Het begint hier, bij de storymode. In deze mode skate je je weg door verschillende steden en voer je opdrachten uit, verpakt in een vermakelijk verhaaltje. Er is namelijk besloten dat skaters over de hele wereld te veel lastig gevallen worden en dat zij ook wel eens een keer in alle rust een leuk wedstrijdje willen doen. Daartoe besluit de wereldberoemde Tony Hawk heel stiekem een zogenaamde “World Destruction Tour” te organiseren, waarbij het de bedoeling is om zoveel mogelijk dingen in allerlei steden kapot te maken met behulp van je skateboard; wie de meeste dingen kapot maakt wint. Om te voorkomen dat er van tevoren van alles en nog wat uitlekt worden de beste skaters ter wereld (de deelnemers aan deze wedstrijd dus) niet van dit plan op de hoogte gebracht, maar worden ze, wanneer de tijd daar rijp voor is, simpelweg ontvoerd en naar een onbekende plek gebracht, waar ze ter plekken ingedeeld worden in twee teams. Deze teams staan onder leiding van twee ons niet onbekende personen, te weten:             Tony Hawk

De altijd sympathieke Tony Hawk. Een bescheiden man die al menig mens verblijd heeft met zijn skateboard-kunsten en niet geheel onterecht door skaters over de hele wereld de beste in zijn soort wordt genoemd. Bovendien lijkt hij op Jochem van Gelder.

            Bam Margera

Bam "Jackass" Margera. Deze minder sympathieke doch vrolijke tegenhanger van Tony Hawk heeft met zijn hilarische grappen en grollen al menig puber verblijd, maar oogst onder ouders nog wel eens ontevredenheid.

Maar natuurlijk doen er nog veel meer pro-skaters mee aan de World Destruction Tour. Ik noem namen als Rodney Mullen, Mike Vallely en Chad Muska. Mensen waar ik tot voorheen eigenlijk nog nooit van gehoord had, maar het klinkt allemaal erg indrukwekkend. En tussen al die beroemdheden en Jackass-leden loop jij, de amateur. Je bent er min of meer toevallig bij gekomen, maar nu je er dan toch bent besluit men er gewoon maar het beste van te maken. Je wordt, omdat je de nieuwkomer bent, als laatste gekozen en beland daarom in het team van Tony Hawk. Deze besluit dat je nog niet helemaal klaar bent om op “World Destruction Tour” te gaan, dus zul je eerst flink moeten trainen. Je wordt naar een training ground gebracht, waar de experts je de kunst van het skaten zullen bijbrengen. Je leert hier zo goed als alle basisbegrippen, van een caveman tot een manual en van een nosegrab tot een McTwist. Voor mensen die net als ik niet echt thuis zijn in de skatewereld klinkt dit misschien als een onmogelijke opgave, maar dat valt heel erg mee. De controls zijn namelijk bijzonder simpel, maar tegelijkertijd toch erg goed en innovatief. Met de A-button “ollie” je, met de B-button doe je een flip-trick en met de Y-button grind je, geen kunst aan dus. Zo zijn er nog een aantal commands meer, maar geen enkele daarvan is - op de special tricks na (maar waar zijn het anders special tricks voor) - zo moeilijk dat het problemen oplevert. Maar als het zo simpel is, wat is er dan eigenlijk nog leuk aan? Is de uitdaging er dan niet een beetje van af? Nee, want het zijn niet de commands op zich die het spel zo leuk maken, maar de manier waarop je ze kan combineren. Als je op een quarterpipe zit en je maakt een beetje hoogte, dan is het niet zo moeilijk om een 360º Indy te combineren met een flip-trick. Omdat je deze twee dingen in èèn sprong deed rekent men het als èèn combo, waardoor je weer meer punten krijgt. En zo kan je uren lang doorgaan met combineren. Je kan een manual gebruiken om bijna alle randen in een level in èèn combo te gebruiken, je kan je vastgrijpen aan een toevallig voorbij rijdende auto en je kan zelfs van je board afstappen om vervolgens met een caveman weer door te gaan met je combo. En mocht het einde toch in zicht komen qua combomogelijkheden, dan kies je gewoon een ander level met nieuwe randen, hellingen en gebouwen. Een bijna eindeloos aanbod aan trucks en combo’s dus. Terug naar de storymode. Nu we het verhaal een beetje kennen en de training achter de rug hebben is de grote vraag natuurlijk: wat moet je nou precies doen? Dat is vrij simpel. Eerst vlieg je met al je teamgenoten naar een grote stad, variërend van Barcelona tot Berlijn. Daar krijg je van je Tony Hawk een lijst met opdrachten, voor elke opdracht die je succesvol uitvoert krijg je een bepaald aantal punten (meestal 25,50 of 75 punten). In elk level is het maximale aantal punten dat je kan halen 1000, maar je hebt er maar 400 nodig om door te gaan naar de volgende stad. En dat is nou zo typisch voor de eerder genoemde “niks moet, alles mag”-mentaliteit. Je kan namelijk naast je eigen character nog drie andere skaters vinden, waarvoor je vervolgens een aparte lijst met opdrachten krijgt. Deze opdrachten verschillen nogal van elkaar: waar je eigen skater voornamelijk opdrachten moet voltooien als “doe die en die truck” of “gebruik minstens zoveel banken in je combo” hebben de “guest-skater” en de “secret-skater” (die meestal iets anders dan een skateboard -zoals een rolstoel of een mini-kart- gebruikt) opdrachten als “sla zoveel mogelijk mensen” of “lanceer jezelf over een hoop stront”. In principe kan je dus alle steden bezoeken zonder ook maar èèn van de alternatieve skaters te vinden en gewoon alle serieuze opdrachten te doen, maar je kan ook gelijk je eigen skater loslaten en overgaan op de puberale humor van bijvoorbeeld Steve-O op zijn stier. Kortom: voor ieder wat wils.

Overige modes

Alhoewel het grootste gedeelte van het spel wel om de storymode draait zijn er nog een aantal andere modes. In deze modes kun je alle skaters en levels die je tot dan toe ge-unlocked hebt spelen, waardoor je de kans krijgt om ook een keer fatsoenlijk met mensen als Tony Hawk en Bam Margera (maar ook Wee-man) te spelen in plaats van alleen maar naar ze te luisteren. Classic mode De Classic mode geeft je de gelegenheid om terug te gaan naar (of kennis te maken met) de klassieke Tony Hawk stijl die gebruikt werd in THPS1 t/m 4. In deze mode krijg je twee minuten de tijd om verschillende opdrachten uit te voeren. Dit zijn opdrachten als “verzamel de letters van het woord skate” en “haal 100000 punten binnen het tijdlimiet”. De opdrachten zijn dus niet echt te vergelijken met die van de storymode, zeker omdat het hier geen enkel nut heeft en in de storymode nog enigszins wel (voor zover je het vernielen van gebouwen nuttig kan noemen natuurlijk). Deze mode is zeker geen “walk through te park”, want er zijn flink wat opdrachten per level en ze zijn zeker niet makkelijk te halen. Het is echt de moeite waard geweest deze mode er in te stoppen en als ik niet beter wist zou ik het bijna een heel nieuw spel noemen.

High-score/Free-skate Kies een skater, kies een level en probeer de hoogste score te halen. No big deal. 2-player mode De multiplayer mode, altijd een belangrijk onderdeel wanneer je overweegt een spel te kopen. Helaas stelt THUG2 hier een beetje teleur. Ja, er zijn wel een flink aantal competitiegerichte modes, maar ze zijn geen van alle bijzonder spannend. Natuurlijk is het altijd wel leuk om te kijken wie de hoogste combo kan maken binnen zoveel minuten en het is sowieso aardig dat ons de mogelijkheid gegeven wordt om gewoon in free-skate mode te gaan met zijn tweeën zodat je niet zo vaak moet doordraaien, maar op èèn of andere manier ligt de spanning gewoon niet erg hoog. Blijkbaar is de tevredenheid groter als je een nieuwe skater of level krijgt voor je inspanningen dan wanneer er alleen maar een lullig èèntje op je scherm komt te staan ten teken van dat je gewonnen hebt. Bovendien zie ik niet in waarom dit wel met z’n tweeën, maar niet met z’n vieren kan. Het is geen afgang van jewelste, maar het is wel een beetje jammer. Create-a-modes Dan is er ook nog de “create-a-...” mode. Modes als deze zijn altijd populair en Neversoft speelt daar goed op in, want ook hier zijn de mogelijkheden weer bijzonder groot. Ten eerste is er create-a-skater, waarin je je custom skater -diegene die jij in de storymode bestuurt dus- kan aanpassen. De default skater ziet er namelijk een beetje “wannabe-alto”-achtig uit, en daar kunnen normale mensen als wij natuurlijk niet mee leven. Het is dan ook niet gek dat je gigantisch veel mogelijkheden hebt om je skater aan te passen, vele malen meer dan in bijvoorbeeld “The Sims”. Ik - cool als ik ben - maak natuurlijk gelijk een stijlvolle cowboy met de naam John Wayne, maar je zou evengoed een Elvis look-a-like of misschien zelfs wel een vrouw (!) kunnen maken (aanhangers van de vrouwenemancipatie beweging hoeven van mij overigens geen reactie te verwachten). Verder is er nog create-a-trick (waarin je je eigen trucks kan ontwerpen), create-a-graphic (maak je eigen graffitimark), create-a-park (maak je eigen park, is helaas niet zo bijzonder als ik gehoopt had) en create-a-goal (stel je eigen doelen vast). Deze opties maken het spel allemaal een stuk veelzijdiger en gevarieerder. Het zijn niet “zomaar wat toevoegingen”, het zijn niet “gewoon wat leuke extraatjes”, het zijn gewoon volwaardige, bijna essentiële factoren voor de kwaliteit van het spel. Dat betekent niet dat Neversoft dit soort dingen nodig heeft om het spel nog een beetje te doen verkopen, maar dat ze gewoon rekening weten te houden met de consument, en dat is iets waar elke gamer veel respect voor zou moeten hebben. Zoals je hebt kunnen lezen is THUG2 een zeer uitgebreid spel met een gigantisch arsenaal aan mogelijkheden. Ik denk dan ook dat er maar weinig gamers zullen zijn die, ondanks dat het spel lichtelijk uitgemolken is (want dat vinden we allemaal zo erg tegenwoordig), teleurgesteld zullen zijn in het spel. Het heeft gewoon gigantisch veel te bieden en is bovendien erg gebruikersvriendelijk. Problemen met de camera zul je weinig tot nooit tegenkomen (tenzij je er zelf mee gaat kloten), de laadtijden zijn kort, de menu’s zijn duidelijk en de presentatie is helder en sfeervol. Complimenten voor Neversoft, dat na vijf voorgangers van THUG2 toch weer een bijzonder leuk spel heeft weten te maken. Petje af!

Conclusie

Graphics & Sound Wat te zeggen van de graphics in THUG2? Het zijn typische “ze doen hun werk, maar het is niets bijzonders” graphics, die hier en daar bijzonder goed zijn, maar op hun beurt ook wel eens een steekje laten vallen. Erg belangrijk zijn ze dan ook niet, en ik denk niet dat er iemand is die zich er aan zal ergeren. Dan de Sound. Ik moet zeggen, hier hebben Neversoft en Activision het behoorlijk goed voor elkaar. Niet vanwege de voice-acting of de effecten, die beide over het algemeen heel redelijk zijn, maar vanwege de uitzonderlijk goede soundtrack. Op de play-list staan een goede vijftig nummers, die in genre zodanig uiteenlopen dat er ook hier voor iedereen wel wat te halen valt. Houdt je van oude glorie zoals Frank Sinatra, Johnny Cash, The Doors, Iggy (Pop) & The Stooges, The Germs en The Ramones en denk je dat die glorie niet vergaat, dan heb je het helemaal bij het rechte eind. Als we het wat moderner zoeken komen we bands als The Red Hot Chili Peppers en Metallica tegen, maar ook voor de Hip-Hop liefhebbers onder ons is er het èèn en ander te beluisteren. Helaas ben ik in dit genre niet echt thuis en kan ik hier geen mooi lijstje met grote namen geven, maar wie goed zoekt zal zonder al te veel moeite een volledige play-list vinden. Alleen onder de Trance liefhebbers zullen de nummers misschien enige onrust stoken, maar wie luistert daar dan ook naar? We mogen dus wel concluderen dat de lijst over het algemeen gewoon erg goed is. Replay Zo’n spel is natuurlijk allemaal leuk en aardig, maar doe je er ook een flinke tijd mee? Ik kan je alvast gerust stellen: ja, dat doe je. De storymode uitspelen duurt niet bijzonder lang en is de eerste keer ook niet bijzonder moeilijk, maar als je van plan bent alle opdrachten te gaan halen op alle moeilijkheidsgraden kan je je borst nat maken. Ook de Classic-mode kan een tijdje mee: er zijn flink wat levels waarin je soms best pittige opdrachten voor je kiezen krijgt en ook die zul je dus niet 1-2-3 uitgespeeld hebben. De multiplayer mode draagt helaas niet bijzonder veel bij aan de levensduur van het spel, maar het feit dat je met z’n tweeën in free-skate mode kan gaan is op zich al erg fijn. Bovendien zorgen de “create-a-modes” voor nog eens extra variatie. Een zeer uitgebreid spelletje dus, dat Tony Hawk.

Conclusie Hij heeft het weer voor elkaar hoor: Tony Hawk’s Underground 2 is een leuk spel geworden. Je zou toch denken dat er een keer een tijd komt dat een spel als dat van Tony Hawk een slippertje maakt, maar in plaats daarvan lijkt de serie alleen maar groter en uitgebreider te worden. Dat maakt het spel dan ook zo goed, want zoals ik de hele tijd al heb lopen roepen is het spel zo uitgebreid en veelzijdig dat er voor zo goed als iedereen genoeg te doen is. Ik kan iedereen dan ook van harte aanraden dit spel op z’n minst een keer te proberen - desnoods als hij in de budgetbakken ligt -, want het is gewoon erg vermakelijk. Maar goed, aan de andere kant kan ik ook een aantal redenen bedenken om het spel niet te kopen. Je vond eerdere Tony Hawk games niet zoveel aan en verwacht van deze niet veel beters (kan ik helaas niets over zeggen, maar daar lijkt het wel op) of je wilt je geld bewaren voor “grotere” toppers als Metroid Prime 2 en Paper Mario. Over dat laatste kan ik maar èèn ding zeggen: THUG2 is ook een topper. Misschien met minder potentie, maar wel van vergelijkbare kwaliteit. Dus voel jij jezelf niet te goed voor een “uitgemolken” product als Tony Hawk en heb je geen eergevoel van hier tot Tokyo, dan zit de kans dat THUG2 iets voor jouw is er dik in.

N1 Score: 9.1

+

-