[Review] Geschreven door Randy1 op 2004-11-24 19:34:18

Part I - Introductie

Het is Donderdag 25 November, en die dag betekend bij ons maar één ding: Prime Time! GameQube.nl en Samus Aran trokken door verschillende dimensies, en bevochten de meest gore space pirates tot nu toe, om met het enige oordeel dat echt telt te komen. Lees het allemaal in onze multi-pagina Review.

Metroid Prime De Nintendo GameCube is, zonder twijfel, een geweldige console. Je kunt de Playstation 2 beter vinden, hell, je kunt zelfs de Xbox beschrijven als de beste console ooit, maar Nintendo is er gewoon altijd wel. Het maakt niet uit op welke plaats ze staan. Tweede in de States? Derde in de States? Verkoopt de Xbox nu nog steeds meer dan de GameCube in Europa? Het boeit stiekem weinig. Soms zijn we zo druk bezig met het janken om het vertrek van Silicon Knights en het kibbelen over of Nintendo's marketingswijze nu slecht is of niet, dat we eventjes vergeten dat het bedrijf gewoon goud spuugt. Maar dat is het dan ook wel weer...eventjes. Een maand, nee, een dag later is alles weer goed, door maar één aankondiging of gamerelease. Er zijn echter ook periodes waarin gewoon ALLES goed gaat voor Nintendo, en alhoewel Mario wederom een geweldig avontuur heeft beleefd, en ook Link de wateren van Hyrule trotseerde, is er maar één character uit Nintendo's grote, indrukwekkende cast, die de GameCube voor een hele week naar de top torpedeerde. In samenwerking met de debuterende developer Retro Studios bracht Nintendo nu al bijna twee jaar geleden de eerste GameCube game uit, die de console heeft kunnen dragen tussen de Grand Theft Auto's en Halo's. Samus Aran speelde de hoofdrol in de terugkeer van de legendarische Metroid serie, in de vorm van Metroid Prime, een game die aan het einde van 2002 benoemd was tot Game of the Year. Metroid Prime 2: Echoes Het is nu 2004, en na een lange tocht zijn we aangekomen in de tweede ronde van Prime Time. Retro Studios en Nintendo hebben wederom maandenlang samen aan de machines gezeten, en hebben wederom samen een geweldige game op de markt gebracht. De titel? Metroid Prime 2: Echoes, de sequel op de beste game van 2002. Maar hoe geweldig is Metroid Prime 2: Echoes nu eigelijk? En in hoeverre verschilt de game van Metroid Prime? Hebben de doorgevoerde veranderingen gezorgd voor een betere ervaring, of is alles juist slechter geworden? Na vele slapeloze nachten, en met cafeïne gevulde dagen, om het maar niet te hebben over wat we allemaal hebben overwogen (feature weken, feature weekenden, een layout make-over, enzovoorts) te doen om de release van Prime 2 speciaal te maken, waren we er dan eindelijk uit. Op Donderdag 25 November, één dag vóór de officiële release van de game, zouden we met een enorme review komen, om zonder al die heissa jullie de kern zonder geplaag te brengen. En hier is 'ie dan... [img]http://www.gameqube.nl/viewerscreen.php?screen=samusaran.jpg width=450[/img]

Part II - De Ing & Luminoth

Stolen Metroid Prime 2 begint als Metroid Prime. Samus Aran, bounty hunter, is ingehuurd door de galactic federation om polshoogte te gaan nemen op de planeet Aether, waar het contact met een groep galactic federation soldaten een aantal dagen geleden verloren is gegaan. Samus klimt in haar ruimteschip en betreed Aether's luchtruim, waar een electro-storm haar schip tegen de vlakte werkt. Samus maakt een geslaagde crash-landing, en springt, like Prime, met een 3-dubbele salto haar ruimteschip uit, waar de kippenvel je wederom eventjes overneemt als ze door haar vizier jouw kant op staart. Welcome back.

De camera draait 90% graden en je kijkt door de ogen van Samus, om meteen te kunnen beginnen met het uitpluizen van de duistere, in puinhopen liggende omgeving. Je trektocht brengt je langs lijken van space pirates, de standaard baddies in de Metroid serie, en na een aantal slimme, introducerende puzzels, waarvoor je de standaard vaardigheden van Samus moet gebruiken, wandel je een ruimte in waar je bijna wordt onthoofd door een donkere versie van...jezelf?! Samus deinst geschrokken achteruit, terwijl ze waarneemt dat deze donkere versie van haarzelf een rokende, zwart-paarse portaal creëert. Dark Samus wandelt het portaal in, en Samus volgt, maar na een flitsend schouwspel, vergelijkbaar met een bijna-dood ervaring, staat ze in dezelfde ruimte, waar een grote groep angstaanjagende wezens haar omsingelen. Net voordat Samus het loodje legt, verschijnt er een doorzichtige, fel schijnende portaal achter haar, waar ze wederom perongeluk doorheen loopt. Luttele secondes later zijn de wezens verdwenen...samen met elke geavanceerde vaardigheid waarover Samus zojuist nog de beschikking had. Dark & Light World Denk niet dat ik nu het hele verhaal heb zitten te verklappen. In de eerste uren van je avontuur wordt je namelijk aan het verhaal geïntroduceerd in een aantal kleine aanvaringen, en wat ik zojuist uit de doeken heb gedaan is slechts een klein stukje van wat je allemaal te wachten staat. Metroid Prime 2: Echoes is namelijk veranderd ten opzichte van het eerste deel als het aankomt op het verhaal. Het is geen RPG, maar er zijn meer cut-scenes en ontwikkelingen die je uitleg geven over wat er nu eigelijk aan de hand is, en anders dan in Metroid Prime, zijn er zelfs wezens die je aanspreken in hun eigen vage taal (nouja, soort van). Samus staat er namelijk niet helemaal alleen voor. Naar mate de game vordert in de eerste uurtjes, kom je erachter dat Aether twee dimensies met twee verschillende werelden kent. Aan de ene kant heb je de Light World, waarin je begint. In de Light World leven de Luminoth, een goedaardig ras zonder kwade bedoelingen. Via bepaalde portalen, die bij de split van Aether zijn afgesloten door de Luminoth, kun je echter reizen naar de Dark World, die wordt gedomineerd door het puur slechte ras van de Ing. Vanwege bepaalde redenen is de Ing de laatste tijd bezig geweest met het infiltreren van de Light World, en aangezien legendes vertellen dat, wanneer de ene wereld de andere domineerd, de gedomineerde wereld stopt met bestaan, is het aan Samus om de Ing te stoppen, en zo ervoor te zorgen dat de Luminoth blijven bestaan. Waarom Samus een onbekend, misschien ook wel slecht ras helpt? Nou, mocht de Ing de controle krijgen over heel Aether, dan zullen ze daar niet bij stoppen. De honger naar macht en destructie is bij de Ing groot, en wie weet wat er na Aether zal volgen. Elke planeet in elke dimensie zou niet meer veilig zijn, en wanneer het aankomt op vertrouwen, is de keuze voor de Luminoth toch een stuk veiliger. In al de jaren dat het universum al bestaat, heeft dit ras nog nooit een andere planeet 'out of the blue' aangevallen. Lees verder voor een volledige analyse van de gameplay van Metroid Prime 2: Echoes.

Part III - Twinkle, twinkle, sequel star

Geen Prime Wanneer je Samus bestuurt, en je bekend bent met Metroid Prime, zal Metroid Prime 2: Echoes geen verrassingen meer voor je hebben. De game is qua controls en mogelijkheden precies hetzelfde als het origineel, en bouwt ook echt verder op die perfecte gameplay als een ware sequel. Je loopt rond in first-person view, en je kunt met een druk op 'n knop oprollen tot morph ball, om alles om te zetten in een third-person view. Als morph ball heb je toegang tot andere omgevingen, door te rollen door (verborgen) pijpleidingen, en, onnodig te vermelden, ziet alles er in third-person view gewoon enorm slick uit, en is het de perfecte manier om de omgeving af te zoeken op (mierenneuker-mode) bagger graphics.

Geen zorgen trouwens. Alhoewel Prime 2 een stukje mooier is, zijn ook de graphics ongelovelijk herkenbaar. Het is allemaal wel een stuk groter en uitgebreider. Omgevingen die in Metroid Prime leeg waren, zijn in Prime 2 opgevuld met zowel interactieve (zoals kratten) als decoratieve objecten. Ook eerdere 'lelijkheden', zoals de pixel-soep op Samus' ruggegraat, zijn weggelepeld. Jammer genoeg was mijn eerste indruk van Metroid Prime 2: Echoes een nogal teleurstellende. Alles is gewoon zó soortgelijk aan Metroid Prime. Je crash-land, je schiet, je rolt, je verliest elke interessante vaardigheid, en de daarop volgende uren schop je kont om zo je eigen bags te vullen met de spullen die je ontnomen zijn, en meer. De reden waarom ik Metroid Prime zo'n twee jaar geleden tot mijn hoogst becijferde game ooit knuffelde met een 9,8, was vanwege dezelfde reden waarom Ocarina of Time tienen kreeg. Het was een originele, innovatieve titel die leefde in een eigen genre. Een 3D-incarnatie van een klassieke gameserie, een Super Mario 64 op een ander hemelpad. Alhoewel het van Metroid Prime 2: Echoes geen baggergame maakt, is al die innovativiteit weg, en is het...nouja...een sequel op één van de beste games allertijden. Moeilijk, moeilijk Natuurlijk is daar dan ook weer niets mis mee. Metroid Prime 2 is gewoon een enorm goede en vooral uitgebreide game, die in elk opzicht ook moeilijker is dan Metroid Prime. Waarschijnlijk komt dit vooral door de gigantische toename aan puzzels. Je zult veel vaker in scan-mode moeten gaan, dan dat je je armblaster richt op wat dan ook. Alhoewel je hierdoor zou kunnen denken dat dat saaie scannen nu echt uit de pan is geploft, ligt de oplossing ook vaker vlak voor je neus. Het is gewoon een herinnering van Nintendo, dat de game geen all-around first-person shooter is. Een goed stel hersenen is een vereiste. En alles wat je oplost, of het nu een puzzel of een gevecht met een gruwelijk wezen is, geeft ook een groter gevoel van voldoening, vooral wanneer de beloningen in waarde toenemen. Tijdens het heroveren van je gestolen vaardigheden, kom je namelijk ook gloednieuwe zaken tegen, zoals nieuwe powersuits die het hele spelletje veranderen, of nieuwe guns, waaronder de wereld-specifieke light en dark guns, die een aanzienlijke hoeveelheid schade kunnen toebrengen aan bepaalde wezens, en ook voor de nodige variatie zorgen in de visuals. Ook toegenomen is de hoeveelheid (sub)bosses. Het gebeurt meer dan eens dat je een kamer binnenloopt, om daar een cut-scene in te rollen waarin een dark world-gloed een bestaand en aanwezig wezen verandert in een goor duister satanskindje, die ineens vertienvoudigt in kracht. Alhoewel de 'echte' bossbattles in Prime zowel min- als pluspunten kennen als het gaat om de moeilijkheidsgraad, zijn deze subbosses altijd erg bevredigend. Aangezien vijanden nog steeds respawnen, had ik in Metroid Prime namelijk vaak de behoefte aan wat meer variatie in de tegenstand, en de infiltratie van de Dark World zorgt daar erg vaak voor. Backtracking Cheese Cake Maar zoals ik al zei, is niet alles op het gebied van (sub)bosses koek en ei. Zo heeft Retro Studios gesjoemeld met het hele save stations systeem. In Metroid, de gehele serie dus, sla je namelijk je spel op door middel van het localiseren en bezoeken van save stations, waar je healthbar wordt opgevuld. In Metroid Prime waren deze naar mijn mening goed en vooral tactisch doordacht geplaatst, maar in Metroid Prime 2 doet Retro Studios wat ik al eerder afkeurde in Ninja Gaiden voor de Xbox. Op bepaalde plaatsen in de game zijn bossbattles onnodig moeilijker gemaakt door de onlogische plaatsing van een save station. Ik vind dat nogal een simpele wijze om iets moeilijker te maken, met de wetenschap dat het origineel enorm moeilijk bossbattles kende, zonder dit soort cheesy streken nodig te hebben. Ook cheesy, is, jammer genoeg, het hele Light en Dark world gebeuren. Aangezien de werelden in twee verschillende dimensies liggen, is de Dark World een constante spiegeling van de light world, en als je inziet dat Metroid altijd gedraaid heeft om het verkrijgen van nieuwe vaardigheden, om zo terug te keren naar een ander gebied en iets te doen wat je voorheen niet kon, begrijp je dat de omgevingen op een gegeven moment nogal eentonig worden. Dat je moet backtracken in een Metroid game is niet het probleem, dat is gewoon een standaard aspect in de serie. Dat je bovenop het backtracken constant een wereld moet betreden die op kleur en tegenstanders na niets verschilt van de wereld waarin je net uren hebt rondgelopen, is wel een probleem. De constante switch van de Light naar de Dark World is op andere punten ook cheesy. Zo zul je, wanneer je voor het eerst de Dark World betreedt, jezelf moeten voortbewegen door middel van bubbleshields. Als je namelijk buiten deze light world-schilden stapt zonder de nodige bescherming, loopt je healthbar leeg als een Ethiopiër in de laatste kilometers. Je zult dus constant gaan van schild naar schild, om later een powersuit te vinden dat ervoor zorgt dat de bubbleshields geen nut meer hebben. Tja, noem me een zeikwijf, maar Metroid Prime 2: Echoes lijkt wel zo'n Look-o-Look kauwgom rol. De smaak is net zo snel weg als bij een normaal kauwgompje, maar doordat het zo uitgerekt is, duurt het allemaal toch net ietsje langer.

Part IIII - Break It Down

Multiplayer De grootste toevoeging aan Metroid Prime 2 is die van een multiplayer mode. De laatste maanden hebben we hier al veel over geschreven, en elke keer kwam het op dezelfde enthousiaste conclusie neer. De beoordeling ervan is dan ook precies hetzelfde, en dus wederom enorm positief. In vergelijking met games als TimeSplitters 2, brengt Metroid Prime 2 een enorme hoeveelheid aan frisse lucht, en de Samus vs. Samus-style gevechten zitten bomvol actie, en stromen, beter nog, over van Metroid invloed.

Er is echter wel een minpunt aan dit alles, en dat is iets wat ik vaker in Nintendo games terugzie; de lakse presentatie van zaken. Wil Nintendo kunnen concurreren met grootscheepse multiplayer fragfests als bijvoorbeeld een TimeSplitters 2, maar ook als een Halo (2), dan zullen ze echt eens met meer moeten komen dan simpele, onindrukwekkende menu's. Je kunt de multiplayer mode spelen in twee submodes, een deathmatch en een treasure hunt mode...maar waarom klik je dat allemaal zo simpel aan, en sta je zo oog-in-oog met elkaar? Vergeef m'n onbedoelde mierenpenetratie, maar in een tijdperk van Xbox Live en Playstation Online, voelt de multiplayer sectie van Metroid Prime 2 erg leeg aan, en is er ook niets gedaan om het echt speciaal te maken, waardoor het stiekem aanvoelt als een laatste toevoeging. Graphics & Sound Als het op technische zaken aankomt, staat Samus nog steeds erg strak in het ijzeren pak. Er zijn weinig games die zich afspelen in een speelwereld zo mooi als deze, en alhoewel het allemaal lijkt op het origineel, zijn de verbeteringen van de minpunten uit die titel op te merken. Natuurlijk is perfectie dan weer niet aan de orde. Sommige muren lijken ingezoomed nog steeds 'nep', en het kost je soms zelfs missiles, omdat je verwacht dat er iets achter zit. Er is nog aardig wat te verbeteren, en ik ga er vanuit dat de volgende Metroid game, die vast en zeker op de Nintendo Revolution gaat verschijnen, dan ook een stuk mooier gaat worden. Wanneer we luisteren naar de soundtrack van Prime 2, krijgen we, verrassing verrassing, wederom een dejavu. Remixes van tracks van het origineel stromen je TV-speakers uit, en passen zonder enige aanmerking gewoon goed bij de andere sfeermakende features in de game. Toch is er dit keer wel een echte tegenvaller. Wanneer je oog in oog staat met iemand van de Luminoth, en 'em aanspreekt, komen er bepaalde vormen van voice-acting tevoorschijn, die blijkbaar moeten lijken op een soort van gesproken taal. Zoals games als Zelda: The Wind Waker al hebben aangetoont, is voice-acting niet echt iets wat prominent aanwezig hoort te zijn in dit soort Nintendo games. Ik ga liever voor het lezen van die hele lap tekst, dan dat er iemand kinderlijk staat te kreunen in m'n oren. Conclusie Het is lastig om een goed oordeel te geven over Metroid Prime 2: Echoes, en nog lastiger om een passend cijfer aan de titel te plakken. Aan de ene kant voel ik me verplicht tot het geven van minstens een 9,5, aangezien het, nog steeds, één van de meest indrukwekkende GameCube games verkrijgbaar is, en het raar zou staan om een game die zoveel lijkt op een game die ik beoordeelde met een 9,8, laag te becijferen. Aan de andere kant is Metroid Prime 2 niet wat Pikmin 2 was, ten opzichte van Pikmin. Ook is het niet de sequel die Paper Mario & The Thousand-Year Door is van Paper Mario 64. Wanneer ik Metroid Prime 2 hoger dan die twee enorm goede sequels zou beoordelen, zou ik me voelen als elke persoon die Halo 2 een 10 geeft. Ook die game is namelijk geen (ware) steek veranderd, en kent zelfs meer minpunten dan het eerste deel. Dankzij de hype lijken mensen echter verplicht de game enorm hoog te becijferen. En ik ga daar gewoon niet in op, sorry. Maar begrijp me nu niet verkeerd. Metroid Prime 2 is geen kleine jongen, en ook zeker geen slechte game. Het is niet eens een slechte sequel, mocht je dat nu denken. Het is echter wel een enorme dejavu, die veel meer vernieuwing had kunnen kennen. Ook kent de game veel meer minpunten in de gameplay dan het origineel, die dan wel gecompenseerd worden met de toevoeging van een nogal lakse multiplayer mode, maar die toch niet te ontkennen of negeren zijn. Mijn uiteindelijk conclusie luidt dan ook simpelweg; koop 'em, en geniet wederom van een cool avontuur met Samus Aran. Cijfermatig gezien is Metroid Prime 2: Echoes alleen geen game die bij mij echt hoog kan scoren, en die enigzins zelfs teleurstellend is.

N1 Score: 9

+

-

Gekoppelde games

Metroid Prime 2: Echoes (Nintendo GameCube)