[Review] Geschreven door Squeenix op 2004-12-23 20:21:51

Lemony Snicket: A Series of Unfortunate Events

Lemony wie??! Wat jij nu waarschijnlijk denkt, was ook mijn eerste gedachte toen ik van deze game hoorde. Na enige research blijkt het te gaan om een game die gebaseerd is op een succesvolle boekenreeks en een film die binnenkort in de bioscoop draait. Is de game een ‘ serie van unfortunate events’ of een welkome verrassing? Je leest het in deze review. Voordat ik begin met het bespreken van de game op zich, is het misschien verstandig om even wat achtergrondinformatie te geven. De vreemde naam in de titel, Lemony Snicket, is het pseudoniem van de schrijver Daniel Handler die met zijn reeks boeken van “A Series of Unfortunate Events” enorm veel succes heeft in de States. De reeks bestaat daar inmiddels uit elf delen en de eerste delen zijn op dit moment vertaald in het Nederlands en hebben de subtitel “Ellendige Avonturen” meegekregen. Op basis van de eerste drie boeken uit deze reeks komt er binnenkort een film in de bioscoop met Jim Carrey in een hilarische hoofdrol. Vanwege mijn fortuinlijke bijbaantje bij de lokale bios heb ik de film iets voor de première kunnen zien (hij draait vanaf 23 december) en op deze manier heb ik me goed kunnen voorbereiden op de game. De film beviel me behoorlijk en nog vol van de melancholische en ietwat duistere toon van de rolprent was ik best benieuwd of de game me hetzelfde klasse vermaak kon bieden.

[img] http://image.com.com/gamespot/images/2004/screen0/920538_20041117_screen001.jpg width=450[/img]
Vreemd De game vertelt het verhaal van de drie kinderen van het geslacht Baudelaire: Klaus, Violet en de kleine Sunny. Deze drie kinderen zijn op een tragische wijze van hun ouders beroofd door een brand in hun ouderlijk huis. Pa en ma waren echter schatrijk en laten hun kinderen een waanzinnig fortuin achter. De kinderen zelf hebben nog geen toegang tot de erfenis en dus zullen ze onderdak moeten zoeken. Na enige tijd rondgezworven te hebben tussen verschillende excentrieke veerpleegouders, komen ze aan bij het huis van hun oom: Count Olaf. Deze oom is nog veel vreemder dan alle personen die de drie kinderen in hun leven zijn tegengekomen, maar hij is wel bereid om hen in zijn huis op te nemen. Olaf is echter op de hoogte van de enorme som geld die aan de kinderen toegewezen is en zijn eksterogen beginnen te glimmen; hij moet en zal het geld krijgen! De kinderen zijn echter op het eerste moment zich nog helemaal niet bewust van het snode plan van hun oom en accepteren de nieuwe situatie. De kinderen zijn naast het geld helaas niet gezegend met een grote dosis geluk; sterker nog, hun leven is eigenlijk een aaneenschakeling van nare gebeurtenissen waar ze zich gezamenlijk doorheen moeten slaan.
[img] http://image.com.com/gamespot/images/2004/screen_e3/920536_20040503_screen003.jpg width=450[/img]
Als je het verhaal van de game al een beetje hebt doorgelezen, dan zul je met me eens zijn dat het best speciaal is. Wat nog veel specialer is, is de boodschap die de game je “verteld” zodra je de powerknop van je Cube hebt ingedrukt. In een korte inleiding wordt je namelijk afgeraden om de game te spelen; het bevat een hoop ongelukkige gebeurtenissen, het heeft geen happy end en is vooral niet leuk om te spelen. Met een frons op min voorhoofd was ik al bijna bereid om de waarschijnlijk goede raad van de game op te volgen; over het algemeen zijn licentiegames niet je van het en het zou me een korte review opleveren. De gedachte aan een brullende en woedende Age als gevolg van dit plan deed me echter anders besluiten en ik begon te spelen. Voordat je daadwerkelijk aan de gang mag, wordt je eerst nog even getrakteerd op een ontzagwekkende hoeveelheid ‘Loading” schermen waarna ik dan eindelijk in de huid van de Baudelaire-kinderen kon kruipen. De game begint op het moment dat de kinderen uit een taxi stappen die voor het huis van hun oom is gestopt. Na een korte ontmoeting met hun vreemde familielid worden ze aan hun lot overgelaten.

Pagina II

Het goede nieuws.. Nou ja, je wordt niet echt aan je lot overgelaten; voordat je op eigen houtje op avontuur kan gaan, worden de basisprincipes van het spel even duidelijk aan je uitgelegd. Zo blijkt dat de drie koddige koters verschillende eigenschappen hebben die je in afwisselende situaties zal moeten gebruiken. Zo is Violet een geniaal uitvindster en kan ze van een aantal gebruiksvoorwerpen een handig wapen maken. Zo maken een rubber band, een trechter, een vleesvork en een ventilator een “gun” waarmee je je belagers kan bestoken met rot fruit. Je moet er maar opkomen.. Klaus is in de boeken en de film de persoon met het meeste intellect, hij verdoet zijn tijd het liefste met lezen en hij blijkt over allerhande onderwerpen een hele hoop te weten. In de game zie je echter niets terug van de mogelijkheden die zijn grijze massa biedt; je zal hem vooral voor de klusjes gebruiken waarmee iets meer spierkracht gemoeid is. Hij is vooral handig als je zware kasten en kistjes moet versjouwen. Ook is hij diegene die het wapenmaterieel dat ontworpen door Violet, onder handen neem en menig gespuis hiermee bestookt. Ook is Klaus de aangewezen man wanneer het gaat om het bevechten van de boss-fights in de game. Dit zijn vaak handlangers van Olaf die ineens op je pad springen en een gevecht eisen. Gelukkig kan je aanspraak maken op bijvoorbeeld je gemotoriseerde bokshandschoen om ze weer even hun plek te wijzen. De kleine Sunny kan door kleine openingen heen kruipen om zo in gebieden te komen waar de andere personages niet bij kunnen. Ook blijkt ze over een gebit te bezitten waar Jaws nog jaloers op kan zijn. Staat er een ijzeren balk in de weg? Laat Sunny even knabbelen en het probleem is opgelost. Je kan in de game naar eigen vrije wil tussen Klaus en Violet switchen door een druk op de Y-knop. Sunny zal je alleen kunnen gebruiken in de voor haar bestemde omgevingen. Tot zover het goede nieuws.

[img] http://image.com.com/gamespot/images/2004/screen0/920538_20041117_screen002.jpg width=450[/img]
Het veel slechtere nieuws… Zodra je je even in de game waant, merk je toch al erg snel dat het spel voor kinderen is die de leeftijdsgrens van tien jaar nog niet gepasseerd zijn. Gaandeweg je reis door het huis wordt je constant aan het handje genomen; je constateert een probleem, bijvoorbeeld ratten die overal door het huis zwerven, je laat Violet even haar hersens kraken over een mooi wapen en vervolgend ga je op zoek naar de verschillende voorwerpen die ze nodig heeft om het wapen te maken. Heb je dit allemaal bij elkaar, dan kan je het probleem uit de weg ruimen en ga je naar de volgende kamer of vertrek van het huis. Het geheel wordt ook nog een stuk makkelijker door het feit dat de voorwerpen die je moet zoeken, glimmen en een aura van sterretjes om zich heen hebben. Hierdoor zijn ze al van mijlenver te herkennen en dit maakt het zoeken niet echt een uitdaging. Dit gaat eigenlijk de hele game door en het maakt de gameplay repetitief en uiteindelijk oersaai. Tussendoor zal je nog even wat baasjes moeten verslaan, maar die zijn al helemaal niet veel soeps want na een stuk of drie dreunen geven ze het al op. De levels met Sunny vormen nog enige afwisseling op de gameplay; zodra je met deze broekpoeper speelt verandert de game in een side-scroller waarin je met Sunny blokken hout, hete stoom en stalen buizen moet ontwijken door op het juiste moment te springen. Erg uitdagend zijn deze levels helemaal niet en vaak zit je een beetje verveeld achter je console terwijl je zo nu en dan een ros op de knop geeft. Misschien het allerslechtste aan de game op zich zijn het battlesysteem en de cameravoering. Het eerst is zo enorm onlogisch in elkaar gezet dat je vaak je gelockte tegenstanders niet kan raken omdat je karakter gewoon niet de richting ingaat die jij aangeeft. Ook reageert de game te sloom op je acties met de controller. Doordat de camera eigenlik maar een gefixeerd punt heeft, mis je vaak de actie uit het oog en kan je de vijanden niet goed zien. Frustratie is het onvermijdelijke gevolg.
De presentatie van de game zit redelijk goed in elkaar: de graphics zien er behoorlijk uit en de animaties zijn over het algemeen goed. Het is allemaal niet uitzonderlijk, maar de game weet wel de sfeer van de film te treffen en dat is al heel wat. Het grootste pluspunt is het geluid; de stemmen zijn ingesproken door dezelfde acteurs die hun evenbeelden in de film vertolken met als gevolg dat dit uitstekend klinkt. De muziek is ook van bovengemiddeld niveau en weet met zijn orkestrale klanken de juiste snaar te raken. De muziek verandert echter niet als je bijvoorbeeld plots in een gevecht terecht komt, iets wat ik wel had willen horen. De soundeffects zijn redelijk, maar ook echt niet meer dan dat. Al met al zit het met de presentatie dus wel goed, maar helaas is dat niet genoeg om een goede game te maken. Closing Comments Lemony Snicket is geen goede game, tenminste, als je ouder bent dan 10 jaar. De game biedt helemaal geen uitdaging en is binnen een kleine vier uur uit te spelen. Dit laatste is natuurlijk onvergefelijk en is je zestig euro absoluut niet waard. De gameplay is saai en sloom en de redelijke presentatie weet de game niet boven de middenmoot uit te tillen. De game is niet slecht, maar biedt gewoon te weinig uitdaging en speelplezier voor de hedendaagse gamer. Wanneer de game een prijs heeft bereikt van een kwart van wat hij nu is, is het misschien een leuk cadeau voor je kleine broertje of zusje. Lekker links laten liggen, je hebt in de laatste maanden nu bepaald geen gebrek aan goede games toch? Huur hem een keertje als je de film de beste ooit vond en je de boeken hebt verslonden. Als de verkopen nu enorm tegenvallen zien de developers misschien eindelijk in dat films geen alibi zijn om games te maken. Ga gewoon lekker de film kijken, want die is wel goed, lees de boeken als je wilt, maar laat de game liggen. Dat is mijn advies

N1 Score: 5.3

+

-

Gekoppelde games

Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events (Nintendo GameCube)