[Review] Geschreven door Neophytist op 2005-01-08 19:29:42
Intro, Features & Gameplay
Ook Sega had een van hun titels op tijd klaar voor de launch van de DS. Is deze game geworden wat er beloofd werd, of is dit een mooi voorbeeld van een snel afgeraffelde launchtitel? Klik snel verder voor de review van Feel the Magic: XY XX en kom er allemaal achter! Het is een rustige, zonnige morgen en je loopt net als iedere andere dag gewoon op je doodse gemak over straat. Tot er plotseling een enorm knap meisje langs loopt, en je in één klap smoorverliefd bent. Net als je achter haar aan wilt gaan, komt er een man in een konijnenpak op je af en vraagt of je even zijn kom goudvissen vast wilt houden. Terwijl jij nog verduust en verward naar de vissenkom aan het kijken bent, botst er een man tegen je op, die vervolgens per ongeluk al je vissen inslikt. En nu is het aan jou, als hoofdpersoon in het verhaal, deze man te redden van zijn onverwachte maaltijd, in de eerste van een lange reeks minigames. Zoals je kunt zien is deze game vanaf het begin een mix van een vage, grappige, maar toch aantrekkelijke verhaallijn en kleine, goed uitgewerkte minigames. In deze nieuwe game van Sega’s Sonic Team wordt op een stijlvolle en grappige manier het verhaal verteld van een jongen die hopeloos verliefd word op een meisje en alles probeert om indruk op haar te maken. Van parachute springen tot haar beschermen tegen een kudde op hol geslagen stieren, je kunt het zo gek niet bedenken of je komt het wel tegen in deze game. Lees snel verder of dit experiment van Japanse bodem tot een goede game heeft geleid, of niets anders is dan een leuk idee, welke beter nog een jaartje in de studio’s had kunnen blijven.
Graphics & Sound, Replay en Eindoordeel
Graphics & Sound Het eerste wat echt opvalt is de stilistische vormgeving van dit spel. Een echte aparte manier van vormgeving, waarin onbelangrijke details weg worden gelaten en de dingen waar het om draait juist geaccentueerd worden. Elke cut-scene is als een abstract schilderij, waar je na 10 keer kijken nog steeds van kunt genieten. Petje af voor Sega voor dit onderdeel, zeer schön gedaan. Helaas is het niet allemaal pracht en praal. De minigames zelf zijn niet allemaal even mooi gemaakt, en bij sommige is de grafische afronding zelfs erg matig. Dit was natuurlijk te verwachten aangezien dit een veel voorkomend feit is bij launchgames, maar het is natuurlijk evengoed jammer. De sound in deze game zit ook goed, met allerlei leuke originele en grappige liedjes. Het helpt natuurlijk wel als je de titelsong “Rub it” leuk vind, aangezien je dit liedje nog heel vaak zult horen in de game. Voice acting is er niet echt in de game, op een paar “Ah’s” en “Oe’s” na, dus ook hier is weinig over te zeggen. Replay Tsja, en nou zijn we aangekomen bij een pijnlijk onderdeel van deze review. Als je helemaal gegrepen word door deze game, en hem het liefst in één ruk wilt uitspelen, heeft Sega je op je wenken bediend. Ikzelf deed er namelijk anderhalf (!) uur over, voordat ik de eindcredits voorbij zag rollen. Ik kon m’n DS wel doormidden breken, ik zat helemaal in de game, wilde dat hij eeuwig door zou gaan, en ik stond al oog in oog met de eindbaas. Na het uitspelen krijg je een soundtest om mee te spelen, en ook een Hard Mode. Hoewel ik normaal gesproken nooit hieraan begin, aangezien ik het belachelijk vind de game helemaal opnieuw uit te spelen, alleen nu een beetje moeilijker, ben ik er toch maar aan begonnen. En, het viel me reuze mee. De minigames zijn, op de eind- en tussenbazen na, namelijk niet precies hetzelfde als de makkelijke versies. Beter gezegd, het is nu zelfs leuker dan de normale. Hoewel ik de game eerst wilde afrekenen op dit punt, moet ik dit nu natuurlijk weer een beetje bijstellen. Een andere manier waarop Team Sonic de levensduur van het spel verlegd heeft, is de mogelijkheid om kledingsstukken in de game te verzamelen. In alle cut-scenes die voorafgaan aan de minigames, zitten namelijk konijntjes verstopt. Als je goed kijkt, en op belangrijke punten het scherm aanraakt, kun je deze tevoorschijn toveren. Op deze manier kun je de kleding van je meisje customizen, zodat ze er in de game anders uitziet. Wat je hier nou aan hebt? Nou, eigenlijk niks. Maar het is evengoed leuk dat ze het erin hebben gestopt. Een andere manier om aan kledingstukken en andere speciale outfits te komen, is via een aantal Sega Gba games. Wanneer je Sonic Advance 1 t/m 3, Sonic Battle, Sonic Pinball Party, Puyo Pop, Chu Chu Rocket of Space Channel 5: Ulala’s Cosmic Attack in de GBA port van de DS stopt, terwijl je Feel the Magic: XY XX aan het spelen bent, unlock je deze speciale dingen namelijk. Leuk als je haar en Sonic kapsel wilt geven, maar hier had meer in gezeten als je het mij vraagt. Eindoordeel Sega heeft blijkbaar naar Nintendo geluisterd, en heeft een game gecreëerd die werkelijk voor iedereen op te pakken is. Voorbeeld: Ikzelf ben helemaal verslaafd aan de game, en wil hem het liefst de hele tijd spelen. Jammergenoeg gaat dat niet, aangezien mijn vriendin, die nog nooit eerder fanatiek gegamed heeft, helemaal into deze game is. Verder neem ik ook in mijn eindoordeel mee, dat deze game mij een aantal unieke game momenten heeft bezorgd. Ik heb in ieder geval nog nooit eerder een game gespeeld, door kei hard te schreeuwen, of gevoelig te blazen. De lengte van de game valt dan weer iets tegen, en ook van de graphics had je meer mogen verwachten, en dit zijn toch zeker geen onbelangrijke factoren. Al met al is het toch zeker een heel aardige game, die met een half jaartje langer ontwikkelen een echte topper had kunnen zijn. Maarja, het is nu eenmaal een launchgame, en dit zijn de typische flaws die deze spellen hebben. Scroll daarom ook eventjes verder voor mijn eindoordeel, en kijk maar eens of je je daar in kunt vinden.
N1 Score: 8
+
-
Gekoppelde games
Project Rub (Nintendo DS)